I still dont want to go home. I want to feel this world. I want to be alone. Gusto ko munang mag unwind. Gusto kong makapag-isip-isip.
Nagvibrate ang cellphone ko. Hinayaan ko lamang ito dahil alam kong si Vince lang naman ang magtetext sakin.
Bakit kailangan ko pa kasing maranasan ito? Bakit sa akin pa? I dont even understand why I need to suffer this kind of problem, problem of having an amnesia, problem of having a stubborn mother who doesn't know if we still alive, problem of having a complicated family where my Ate is busy on her job, she doesn't even check if I'm okay or not. She always makes me on top. She wants my grades higher than she expected.
Si Lola nalang ang bukod tanging tao na nakakaintindi sakin. Bakit kasi kailangan nyang pumunta kaagad sa Isabela eh, excited masyado but seriously I missed lola already.
Napukaw ang atensyon ko ng may marinig akong batang umiiyak. Kinilabutan ako dahil takot ako sa multo.
Patuloy lang ito sa pag-iyak. Ako naman ay kinakabahan na dahil hindi ko alam ang gagawin ko. Lord gabayan nyo po ako sa multo. Lalong lumakas ang pag-iyak ng bata. At lalo akong natakot. Pisti. Kailangan kong makaalis dito baka sya si Slendrina.
Dahan-dahan akong naglakad paalis sa pwesto ko, maingat kong inihahakbang ang paa ko ng may humawak sa laylayan ng damit ko.
"AY PUSANG TINAPANG KINALBO NG TATAY MONG TYANAK" gulat kong sigaw. Lalong lumakas yung iyak ng bata. Lumingon ako sa kanya at bata nga akala ko si Slendrina na hindi pala.
Lumuhod ako para pantayan ang bata.
"Ate.. a-teee... can you help me to find my yaya?" Pagmamakaawa nito sakin. Aaminin ko, magaan ang loob ko sakanya.
"Nasaan ba ang Mama mo? At bakit yaya mo lang ang kasama mo?" Tanong ko sa kanya.
"My mom is busy. Kaya I'll make sama-sama si yaya and I dont know where na sya" Sagot nito. Jusmiyo marimar anong klaseng linggwahe meron ang batang ito.
"Okay okay Ate Dayanara will help you just stop crying okay?" Agad namang itong tumango. "And before I forgot anong pangalan mo?" Tanong ko sa bata. Agad naman nitong sinabi ang pangalan nya Samatha Margaux kay gandang pangalan halatang mayaman.
Dinala ko ang bata sa malapit na Police station habang naglalakad kami nagtatanong ang bata sakin.
"Ate Dayanara why your pangalan is mahaba? Like Dayanara Anoushka hinsi you na nahihirapan na isulat iyon?" Takang tanong nito sakin. Hindi mahirap isulat ang pangalan ko, ang salita ng batang ito ang mahirap intindihin. Umiling ako sa bata.
"Hindi. I love my name that much. You also have a beautiful name like you" masiglang sabi ko na kaagad namang nagpangiti sa bata. First time kong mag-alaga ng bata dahil sa totoo lanh ayoko sa bata dahil sa makukulit sila pero itong batang ito kakaiba.
"Me is napapagod na isulat ang name ko. I just want a short pangalan like "M" or "J" gusto ko po single letter lang" sagot nya sabay pout.
"Yung totoo sa Sam, ilang taon ka na ba at parang mas matanda ka pa sakin hah?"
"I'm just 6year old ate Dayanara, my Mom make tutor me kaagad na magsalita ng straight. I love my mom because she's pretty like me and wonderful like Darna. She's my superhero" proud na sabi nito. "And you ate? Do you love your mom too?" Walang gatol nitong tanong.
"Wala na akong mama. She's no where to be find" nagulat ito sa sagot ko. "Ha?" Takang sagot nito. "Masyado ka pang bata para maintindihan iyon. Kaya maswerte ka kasi may Mama ka pa. How I wish I was you but that's impossible" sagot ko.
"Nasaan na ba ang yaya mo? Maggagabi na oh delikado para sayo dahil bata ka pa." Sabi ko. May kinuha ito sa bulsa nya at ibinigay sakin. Kapirasong papel iyon at may number ng Mama at Yaya nya. Jusko tong batang ito kung kanina nya pa binigay edi sana nahanap na sya at sana nakauwi na ako.
