Chapter 8

12 0 0
                                    

Mabigat ang ulo ko. Ramdam kong may nakakabakit saking kung ano. Hindi ko pa rin magawang imulat ang aking mga mata. Ang sakit. Hindi ko alam kung saan, pero I feel hurt.

"Doc, wala na ba talagang pag-asa?" Isang malabong pagkakamungkahi.

Hindi ko na lubusang maalala ang tinig na to.

Parang lutang ang buong pagkatao ko at parang wala sa mundong ito ang kaluluwa ko.

Para naman akong tanga neto.

"We don't even have an idea what is happening to your daughter. She is sleeping with a weak heart."

So? Anong connect nun? Mamatay na 'ko ganun? I'm only 14!

"We didn't bring her all the way from Manila for you to give up on her, not bragging but we frankly didn't spend a half of million every single day for you to just say that you don't have a clue what's been happening to Krystal. She's been on comatose for almost 3 years." My mom was crying.

"3 goddamn years and our angel hasn't woke up." My mom continued to cry as she said these words.

She took a deep breath. "Please don't lose hope on my daughter. I'm begging you. Please save her"

Anong nangyari? Ba't ako nacomatose ako? Ang naaalala ko lang naman e, hindi ako makahinga at parang sasabog na ang puso ka hanggang sa tuluyan na nga akong nawalan ng malay.

Hindi ko maimulat ang mga mata ko pero nararamdaman kong tumulo ang luha ko. Ano ba 'to. Minalas ako ulit.

"It's a miracle Ma'am, she's responding emotionally! She finally can control herself."

I heard the doctor say.

"Good job, Baby. You have to be strong" Dad said as I felt a warm embrace.

Are they actually begging for me to come back?

Ba't sumasakit ng sumasakit ang ulo ko. Parang mas bumigat ng bumigat ang pakiramdam ko. Konti nalang bibigay ako uli.

At para akong nahigop sa isang blackhole.

Mom.. I'm coming home.

Mental BreakdownTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon