Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Chapter 33: Night 10 Raven
Masaya ako dahil nabawasan na ang mga dapat mamatay sa larong ito pero at the same time... Nakakalungkot din, hindi kami makakalabas lahat dito ng sama-sama.
Madalas nga ay nakakasalubong ko si Owen, hindi ko alam sa sarili ko kung bakit ako umiiwas. Siguro marahil ay pakiramdam ko ay ang layo ni Owen sa akin. Naturingan pa man akong pulis sa larong ito pero ako pa ang walang naitutulong. Nakakapagod din, ilang beses kong sinusubukan na makipagtulungan kay Owen pero parating siya mag-isa ang nakakaresolba ng kaso.
Napapatanong na nga ako sa aking sarili, ano bang role ko rito sa larong 'to? Kung dati ay malinaw sa akin na Pulis ang role ko ngayon ay nag-iba na... Pakiramdam ko ay saling pusa na langako sa larong 'to. Para akong isang matandang tao na naghihintay na lamang ng kamatayan.
Sa sampung kasamahan ko rito, sino pa nga ba sa kanila ang dapat kong pagkatiwalaan?
"Malapit na mag-gabi tumigil na tayo sa pagsakay ng mga rides," Sabi ni Mario at umupo kaming tatlo nila Crystal sa isang bench.
Ang sabi kasi nila ay dapat naming i-celebrate ang pagkakahuli sa mafia kaya dapat ay magsaya kami. Inaya rin namin si Owen ngunit mabilis itong tumanggi at pinagmasdan niya na lamang kami sa pagsakay sa mga rides.
"Ano kaya ang ibig sabihin nung mga sinabi ni Jessie kanina? Parang ang lalim ng clue na ibinigay niya sa atin," Sabi ni Crystal.
"Ano ba, niloko nga tayo ni Jessie mula unang araw eh. Hindi malayo na baka niloloko niya lang din tayo sa pagkakataong iyon. May sungay at buntot ang tomboy na yun 'wag mong pagkatiwalaan." Sagot sa kanya ni Mario.
Ang gulo! Ang hirap ng i-distinguish ng mga totoong salita sa peke. Habang tumatagal kami sa lugar na ito... Pagaling kami ng pagaling sa panloloko at pagsisinungaling.
"Ang mahalaga ngayon ay ang serial killer na lang ang kailangan nating hanapin." Sabi ko, iyon na lang naman kasi ang pumapatay.
"Magtulungan na lang tayong lahat para makaalis na tayo rito." Nakangiting sabi sa amin ni Mario. Ilang beses ko rin sinabi dati na magtulungan kami para malaman ang mga killers but in the end of the day... Owen do it all by himself. Si Owen talaga ang bida sa larong ito samantalang kami, umaasa lang kami sa kanya, we are just supporting characters.
Naghiwa-hiwalay na kaming tatlo. Pumunta muna ako sa kwarto ko para magpalit ng damit.
Hinubad ko ang aking saplot at nagtungo sa banyo, Binuksan ko ang Shower. Hinayaan ko lang dumampi ang malamig na tubig sa aking balat. Habang tumatagal ay mas lalong nagiging nakakatakot ang parkeng ito.
Ang galing din kasi 'no? Yung mga inaakala mong anghel ay iyon pala ang may mga sungay at buntot. Napapatanong nalang ako minsan kung may kakampi pa ako sa lugar na ito.
Sa muli kong paglabas sa banyo ay gabi na naman, sa ayaw at sa gusto ko ay paniguradong isa na naman sa amin ang mawawala. Sa sampung araw na naririto ako sa lugar na ito ay nakahanap ako ng pamilya. Hindi ko man sila maaaring pagkatiwalaan pero pamilya ang turing ko sa kanila, pakiramdam ko nga ay parang ang tagal na naming magkakakilala. Pakiramdam ko ay nakahanap ako ng kasamahan.
