Achtergelaten - Flikken Rotterdam

13. 'Bureaudienst'

Ik sla mijn wekker uit, alsof ik nog niet wekker was! Dries had nog gevraagd of hij moest blijven slapen, maar ik had stoer nee gezegd. Eerst durfde ik niet in slaap te vallen. Om half 4 ben ik dan toch in slaap gevallen. Dat heeft niet heel lang geduurd aangezien ik om 4 uur wakker schrok uit een verschrikkelijke nachtmerrie. Daarna ben ik wakker gebleven, tot nu dus. Ik stap mijn bed uit, kleed me aan en doe nog wat dingetjes voordat ik ga. Vandaag mag ik gelukkig weer beginnen met bureauwerk.

Binnen zit Dries er al. Ik verbaas me erover dat hij er al zo vroeg is. 'Je wou vast niet alleen zijn.' Zegt hij waarschijnlijk door mijn verbaasde gezicht. Ik lach wat en pak een kop koffie, die ik echt even nodig heb. 'En beetje geslapen.' Vraagt hij als ik weer ga zitten. 'Ja, ging wel.' Lieg ik, geen zin in dat zorgzame gedoe.

Ik zucht als het opstarten van mijn laptop zo verschrikkelijk langzaam gaat. 'Wat weten jullie allemaal over Saskia?' Vraag ik. 'Ik weet niet of...' 'Dries, ik moet hier bureaudienst doen, dus werk ik ook mee aan de zaak. Als ik het niet aan zou kunnen zou ik hier niet zijn!' Het komt er botter uit dan bedoeld, maar het is wel waar. Even geen gezeik aan mijn hoofd.

'Mooi.' Zegt hij nu ook niet op zijn vrolijkst. 'We hebben....' Wil hij net starten met de uitleg over Saskia als Lieve gehaast binnen rent. 'Dries, er is 112 gebeld vanaf het huis van Saskia.' Hij staat op, rukt zijn leren jack van de stoel en rent achter Lieve aan. Zijn stoel draait een rondje van het geweld waarmee hij zijn jas pakte.

Ook ik pak zo snel mogelijk mijn mobiel en bel Dries. 'Aan de lijn blijven en alles blijven melden.' Zeg ik het op, zoals ik al vaak heb gedaan. Soms hebben we inderdaad een moment dat het minder gaat, maar op dit moment en met dit werk moet je dat vergeten en helemaal voor elkaar gaan. Elkaar beschermen. 'We zijn aangekomen.' Vertelt Dries aan me. 'Hoe is de situatie?' Vraag ik meteen terug. 'Vrij rustig, ik denk dat het ergste al achter de rug is.' Stiekem ben ik er wel opgelucht om. Ik weet niet wat het gevaar is. Ik... Nou ja... Hij is gewoon heel veel voor me....

'Esther.' Een stilte van een paar seconden volgt. 'Wij gaan naar binnen.' 'Is begrepen.' Breng ik zeker uit. Toch bijt ik op mijn lip. Hoelang ik dit ook doe, de spanning en het gevaar zal nooit wegnemen. Maar dat is ook menselijk. Ik wacht af, met de hoop zijn stem stem te horen dat alles oke is. 'Esther, stuur de  forensische jongens hierheen en verbreek de verbinding.' Ik knik. 'Is in orde.' Ik hang op en bel nog even snel naar de techniek. Ik vraag me af wat er allemaal aan de hand is, maar ik zou moeten wachten tot ze weet terug zijn.

❤️ Straks de ontknoping van Flikken Rotterdam ❤️