'Es...' Langzaam open ik mijn ogen en kijk in die van Dries. 'Je bent er nog.' Zeg ik ongeloofwaardig. 'Tuurlijk.' Lacht hij. Ik gaap, 'hoelaat is het eigenlijk?' Hij kijkt wat weg en word een beetje rood. 'Kwart over zes pas, maar ik moet werken en ik kon het niet laten je alleen wakker te laten worden.' Ik kijk hem aan en zie dat hij die laatste woorden echt meent. 'Bedankt.' Zeg ik als we tegenlijk het bed uitstappen. Onze kleren hadden we nog aan dus maakt het me niet uit. We doen allebei ons haar nog even goed en ik smeer een paar boterhammen voor hem. Ik stop ze in een zakje en geef ze aan terwijl hij zijn leren jack aandoet. 'Thanks.' Zegt hij als die het in zijn zak stopt. 'Jij ook, voor alles.' Zeg ik verlegen. 'Ik ben in de buurt.' Drukt hij me nog op het hart als ik hem uitzwaai. Zuchtend sluit ik de deur. Ik haal met mijn hand door mijn haar. Ik sluit mijn ogen, maar doe ze direct weer open als ik het weer voor me zie. Alles wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Saskia, en de keren dat ik verkracht werd. Dries is dichtbij, makkelijk kan ik naar de kerk. Naar iedereen kan ik komen, maar toch voel ik me eenzaam en moe. Ik loop naar de woonkamer waar ik al snel het briefje op tafel zie liggen met "Johannes" erop. Wat heb ik er nou eigenlijk aan? Ik weet eindelijk hoe mijn verkrachter heet, maar hij heeft Saskia nu niet. Ik kan niet gelukkig zijn voor we haar hebben gevonden, levend en wel. Ook daarna zal het lastig zijn, het verwerken, maar Saskia haar dood zal ik nooit kunnen verwerken. Dan zou ik altijd met een schuldgevoel rondlopen. Het schuldgevoel dat ik nu ook voel, het is onbegrijpelijk zwaar. Ik kan dit niet de rest van mijn leven bij me dragen. Nee, dat ga ik niet trekken. Alle gedachten maken me moe waardoor ik op de bank ga zitten. Ik kan het niet. Ik kan niet even een filmpje gaan kijken, bang dat ik zo iets groots over het hoofd zie. Maar wat dan? Was het maar alvast morgen, dan mocht ik tenminste ook weer een beetje meedraaien. Geen keuze kan ik maken. Nu rustig aan doen of alweer een klein beetje werk. Het werk dat ik kon doen, zonder op te vallen heb ik gedaan, maar ik kan nu toch niet ontspannen? Nu, op dit moment word Saskia misschien wel verkracht. Ik probeer de gedachte van me af te duwen, maar het lukt niet. Alles over de verkrachtingen, met of zonder Saskia, staan op mijn netvlies gebrand. Het liefst wou ik dat ik mijn leven kon door spoelen. Dat het alvast morgen is, dat ik kan terug kijken op de dag van gisteren. De dag waarop ik de keuze al gemaakt heb. Maar als ik voor het ene gaan, weet ik niet wat het andere zou hebben opgeleverd.
Vinden jullie deze manier van schrijven fijner of dat met die spaties ertussen? Ik hoor het graag! En vergeet niet te stemmen ;)
JE LEEST
Achtergelaten - Flikken Rotterdam
Fiksi Penggemar{ Allereerste boek ooit over Flikken Rotterdam } Als er een Amber-Alert is van een 11 jarig meisje genaamd Saskia Jansen staat het hele team klaar. Het word uit eindelijk de zaak van Dries en Esther. Dries maakt zich ondertussen grote zorgen over zi...
