New Everything

_12_

Na 5 minuten al wordt ik gebeld.
Shit shit shit
Bang om het *misschien* belangrijk telefoontje te missen, sprint ik naar mijn GSM die op mijn bureau ligt.
Ik druk op het groene kopje en zeg met hese stem
"Hallo, met wie spreek ik?"
Ik gaap nog wat en hoor aan de andere kant van de lijn zwaar gehoest.

"Met Zuster Franke, heb jij Mona met je meegenomen vandaag? Of na je bezoek gezien?"

"Nee, ze ging toch naar haar nieuw gezin?"

"Lisanne, er staat niks in het boekje dat ze een nieuw gezin had. We gingen zo net haar eten brengen en we zagen haar niet. We hebben overal gezocht maar te vergeefs.
Ze is weg."

Ik hoor mijn ademhaling versnellen.

"Camerabeelden?" vraag ik nog met hoop.

"Kost te veel geld. Ze is vermist en we zullen de politie moeten verwittigen."

Na een tijdje gebabbelt hebben, met een knikkige stem, over een waarschijnlijke ondervraging bij me, leg ik af en begin te panikeren.

Hoe kan ze nu weg zijn?
Ik had haar vandaag nog gezien. Ze was blij omdat ze een familie had.
En nu is ze echt weg.
Niet bij een nieuw gezin, nee, weg.
Als het begint door te dringen bij me dat ik haar misschien nooit maar ga zien voel ik dat mijn ogen glazig worden en begin te snikken.
Ik hoor voetstappen richting mijn deur en zie Kris verschijnen.
Hij kijkt me geschrokken aan en gaat bij me staan.
Hij duwt me zachtjes op het bed en ik begin al mijn tranen los te laten.
Hij legt zijn armen om mijn schouders en sust me.
Ik begraaf mijn gezicht tussen zijn borst en laat alles gaan.

"Wat is er?" vraagt hij me bezorgt.

"Mona is vermist."

en terwijl ik die woorden uitsprak begon ik harder te huilen.
Hij heeft natuurlijk geen idee wie Mona is, maar hij begrijpt wel dat het iemand was dat ik goed kende.
Hij wrijft met zijn handen op mijn rug en het maakt me vele rustiger.

"In- en uitademen. In... En uit."

Ik doe wat hij zegt en mijn tranen beginnen op te drogen.

"Ik zal even wat drinken halen voor je." glimlacht hij naar me.

Ik knik en geef hem een slappe glimlach terug.