Bir geçmiş, birde bu gün

Bölüm 8

Melissa boş sokakta kaykayını sürüyor, saçlarını meltem rüzgarlarına teslim ediyordu. Ay yukarda Melissa'nın tam üstündeydi. Ay ışığı öyle bir yayılmıştı ki uçsuz bucaksız sokağa sanki Tanrı orda, Melissa'nın yanındaydı. Melissa kaykayı nı durdurdu. Sonsuz gökyüzünde Tanrıyı aradı. "Tanrım sen bana yardım et!" Melissa'nın sesi sokakta yankilandi. Uzakta birini gördü. Yürüyüşünden belli bu karşı çetenin üyesi olmalıydı. Melissa hızla adamın yanına yaklaştı. Adamın kolunda ki dövme Melissanın dikkatini çekmişti. Adam yazıyordu. Büyük ihtimal kendi adıydı."Ne yapıyorsun sen burda?" Adam Melissadan korkmamışa benziyordu. Henüz korkmuyordu. "Sana ne be. Defol yoksa kötü olur. Sen biliyomusun benim kim olduğumu ha? Bu ne cesaret?" "Kimsen kimsin. Söyle ne işin var bu sokakta?" Almıla olan bütün sinir ve gerginliğini bu adamın üzerinde çıkarmayı düşünüyordu. "Ben Clay üyesiyim anladınmı beni? Şimdi defol yoksa canın yanar!" Melissa içten içe gülüyordu. Babasının ölümüne sebep olan çetelerden birisiydi Clay. "Ya sen kimsin ki benim canımı yakacaksın, analtsana biraz. Ne var biliyomusun? Seni şuracıkta öldürsem kimse fark etmez. Clay senin gibi eziklere asla değer vermez!" Adam iyice sinirlenmişti artık ve bu sinirle yüz yılın hatasını yapıp Melissaya tokat attı. Melissa kıpırdamamıştı bile. Sinirden ve adama acıdığından gülüyordu. Adam ın sinirleri iyice bozulmuştu. Bir kere daha vurmaya kalkıştı ama Melissa adamın elini havada yakaladığı gibi ters çevirdi ve adama bir tekme attı. Adam neye uğradığını şaşırmış, korkuyla Melissaya bakıyordu. Melissa o kadar öfkeliydi ki adamı bir iki saat durmadan dövdü. En sonunda yoruldu ve bıraktı. Adamın üzerinde ne kadar para varsa hepsini aldı. Cüzdanınıda aldı. Artık Clay den birinin kimliği ondaydı. Sanki hiçbir şey olmamış gibi kaykay sürerek evin yolunu tuttu. Sanki az önce bir adamı linç etmemiş gibi masum bir yüzle..