Het Paard Achter Het Hek (Gestopt)

hoofdstuk 9

"Ik ben er weer," Zegt de stem die ik tot nu toe alleen nog maar heb gehoord. "Ik zal voordat ik je het bekertje aangeef je bed zo neerzetten zodat je zit. Is wat convertabeler," De persoon doet wat ie zegt. Niet te snel en niet te langzaam en praat daarna verder. "Ik ben nog vergeten om te zeggen dat je een maand in coma heb gelegen, om precies te zijn 34 dagen. Doe je arm is omhoog?" Vraagt en vertelt de persoon. Ik krijg het voor elkaar om rustig te blijven en probeer wat hij vraagt. Ik doe vandaag blijkbaar alles wat er aan me gevraagd word. Niet alleen omdat het van me verwacht word maar ook omdat ik niet wil dat ze denken dat ik het niet kan en ik moet toegeven ik wil de dingen opnieuw leren zodat ik weer kan paardrijden. Het lukt me om mijn arm omhoog te doen en ik ben weer blij. Al snel trek ik een pijnlijke gezicht, ookal ben ik niet verder dan net over mijn been. "Leg maar weer neer" Ik hoor de persoon verplaatsen naar naast het hoofdeinde van mijn bed. "Ik geef je zelf het drinken aangezien jouw het nog niet lukt. Je zal veel weer opnieuw moeten leren. Maar als eerst laat ik je wat drinken." Hij komt na wat hij zegt en brengt een bekertje naar mijn mond toe. Ik doe mijn mond open en voel tegen mijn mondhoeken her bekertje. Al snel is mijn bovenlip niet meer droog doordat er drinken tegenaan komt. "Wel zo slikken he en nu niet knikken" word er tegen me gezegd. Het bekertje gaat meer rechtop en ik heb tijd om te slikken.

Ik heb na een lange tijd het drinken op. Ik voel aan dat ik weer iets kan zeggen en mijn gevoel heeft gelijk. "Wie ben je?" Met elke letter krijg ik het moeilijker eruit. "Ik ben je vaste dokter, Roy der Wezel.  Ik moet jouw begeleiden tot je weer naar huis mag." Krijg ik terug als antwoord. "Het is al laat, bijna 11 uur. Ga maar proberen te slapen. Morgen is weer een nieuwe dag." En daar ben ik het mee eens. Hoe sneller morgen, hoe sneller ik weer dingen kan leren.

"Goedemorgen" Word er tegen me gezegd. Even moet ik nadenken maar dan weet ik het weer. "Goeiemorgen Roy" Groet ik terug. Praten gaat al beter. Ik doe nog steeds niet mijn ogen open. Ik ben te bang om niks te zien. Ik hoor dat er een raam open word gezet. Ik word meteen vrolijk, het lijkt alsof de vogels speciaal voor mij fluiten. Wat is het toch mooi om het gefluit van vogels te horen. Roy komt vanuit het raam naar me toe. "Wauw, super mooi" Fluister ik. "Ik hou er ook van, het maakt je zo vrolijk en het is zo mooi" Fluistert hij terug. En voor het eerst is er een mooie glimlach op mijn gezicht. En wat ik niet zie, is dat Roy zit te blozen en een foto maakt.

De uitslag van mijn feestje is nog niet online vanwege mijn huiswerk voor gaat en het is een grote klus om in alle verhalen alles tot in de puntjes verzorgd te hebben zodat het achter elkaar gepubliceerd kan worden. Dit stond al een hele tijd geleden klaar en is nu als een soort van goedmaker. Love you lezers xxx @juliaxhorses