Moordvrouw: Blinde vlek

Deel 4

'Thanks dat je me komt halen.' Hinkend komt Bram de deurpost door. Liselotte volgt, ze kijkt strak voor zich uit. 'Ja, hoe had je hier anders weg gewild. Je auto staat hier niet en jij kan niet rijden zo,' zegt ze droogjes. De tas die ze voor Bram draagt verwisselt ze van hand. 'Sorry hoor, ik zei alleen maar thanks,' verduidelijkt Bram. Dan glimlacht hij. 'Jij wordt een beetje nerveus van het ziekenhuis hè? gniffelt hij. 'Helemaal niet,' protesteert Liselotte. Ze kijkt de witte hal rond, wat haar inderdaad een beetje benauwd laat voelen. 'Jawel...' zingt hij pesterig. 'Heey, hoe staat het trouwens met die vijf dagen bedenktijd?' Liselotte slikt, niet dit onderwerp. 'Dit is de laatste dag,' zegt ze snel. 'En? blijf je bij je beslissing?' vraagt Bram voorzichtig. 'Ja!' zegt Liselotte vastbesloten, terwijl een brok in haar keel zich ontwikkelt. 'Weet je het zeker?' Opeens stopt Liselotte, draait zich om en wendt zich tot Bram. Ze kijkt hem furieus aan. 'Niet eerst zeggen dat het 100% mijn eigen beslissing moet zijn en vervolgens er op aansturen dat ik het moet houden Bram,' zegt ze gefrustreerd. Ze begint weer te lopen, met een geïrriteerde blik. 'Ik stuur helemaal niks,' lacht Bram, nietwetende dat Liselotte altijd nog in gevecht is met zichzelf. 

'Loop jij nou maar door,' zegt ze geïrriteerd, terwijl ze haar pas versnelt en Bram alleen laat. 'Hey, Lies! Wacht nou!' roept Bram. (Geweldig stukje hiero😍😂)

'Ik ben blij dat u nog geïnteresseerd bent mevrouw Wassinq. Waar zullen we afspreken?' De man -met de chip in zijn broekzak- staat over zijn telefoon gebogen in de hoek van een cafeetje. 'Weet u zeker dat dat veilig is?' vraagt hij, om zich heen kijkend. 'Prima. Dan kom ik eraan.'

'Hey, ik bel je zo terug oké? Momentje.' Samantha legt de telefoon terug op zijn standaard en bekijkt Menno die voor haar staat. 'Menno, hay! Ik hoorde wat er gisteravond gebeurd is. Wat heftig,' zegt ze zogenaamd bezorgd. 'Ja, dat kun je wel zeggen ja.' Hij schraapt zijn keel. 'Met Bram is alles goed, hoorde ik.' Hij fronst zijn wenkbrauwen en staart Samantha geïrriteerd aan. 'Gelukkig wel,' brengt hij uit. Geduldig wacht hij totdat Samantha haar vervelende mond weer open trekt.

'Wat is er?' vraagt ze uiteindelijk. 'Waar was jij gisteravond tijdens die schietpartij?' Menno slaat zijn armen over elkaar. 'Thuis. Hoezo?' lacht ze licht. 'Kan het zijn dat ik jou gezien heb.' 'Gezien... waar?' zegt ze terwijl ze een gemaakt lachje opzet. 'In het bos, waar geschoten werd,' zegt hij kalmpjes. 'Mij?' Menno knikt. 'Ja.' Samantha schudt verward haar hoofd. 'Maar ik ben daar niet geweest,' blijft ze volhouden. 'Dat lijkt mij ook, ja.' Menno blijft haar aankijken, alsof hij al haar geheimen door haar heen kan zien. 'Ja, dus...' zegt Samantha, nog steeds verward. 'Daarom verbaast het mij ook. Maar iemand heeft de AIVD gewaarschuwd, en die hebben toen dat AT gestuurd.' Hij vraagt zich af wat er die avond gebeurd is. 'Het is toch niet gek dat iemand alarm slaat. Die schoten zijn ongetwijfeld tot in de weide omtrek te horen gewees,' zegt ze terwijl ze een gebaar maakt met haar handen. 'Toch denk ik dat ik jou zag,' blijft Menno volhouden. 'Luister Menno, ik wist niet eens waar die caravan was waar jullie verstopt zaten. Ik wist nergens iets van. Ik word namelijk overal buiten gehouden door jullie. Dus ik denk echt niet dat je mij hebt gezien,' ratelt ze. 'Misschien ben je door alles een beetje in de war?' vraagt ze, met een valse blik. 'Mm...' snuift hij, voordat hij de rechercheruimte verlaat.

'Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad.' Maria Wassinq kijkt de man met de chip verveeld aan. Haar blik staat strak en geïrriteerd. 'Maar we zijn onze belofte nagekomen,' probeert de man. 'Daar is wel een hoge prijs voor betaald. Als ik het goed begrepen heb ben jij de enige die over is gebleven. Ik maak me zorgen, dat je vrienden gaan praten.' Hij schudt van nee. 'Ze kennen de afspraak,' zegt hij vastbesloten.

'Heb je hem bij je?' vraagt ze opeens. De man graait wat in zijn achterzak en haalt een plastic zakje tevoorschijn. Het plastic zakje dat Liselotte eerst nog in haar bezit had. Een groen vierkant stukje metaal rust op zijn hand, met de bescherming van het zakje. 'Heeft u het geld?' vraagt hij hebberig. Eerst geld, dan chip...

'Wat heeft hij gedaan?' De zon schijnt volop door het raam van de ruimte van de benzinepomp. 'Ja, daar kunnen wij op dit moment niet heel veel over zeggen, ben ik bang,' zegt Evert terwijl hij de tekeningen op de balie legt. 'Ja, het is namelijk wel een vaste klant van me. En daar heb ik er de laatste tijd niet zoveel meer van,' zegt hij eerlijk. Fenna staat een beetje achter Evert verscholen, maar luistert aandachtig mee. Rechts van de balie staat een rek met daarin allemaal vrolijke poppetjes, precies zoals Debbie had beschreven.

'Oké. Dus u kent hem?' herpakt Evert het gesprek. 'Ja. Hij komt hier zowat iedere week. Meestal in zo'n goor busje. Ik heb hem al zo vaak gezegd dat hij dat ding eens door de wasstraat moet halen,' lacht de man. 'Het is heel belangrijk dat we deze man snel vinden,' komt Fenna ertussen. Evert komt liever ter zaken dan dat hij naar het idiote gedrag van de man kijkt. 'Ik weet niet hoe hij heet.' Evert zucht en zet een stap achteruit. 'Kunt u ons verder helpen? Is er iets anders wat u over hem kan vertellen?' vraagt Evert, nog steeds professioneel. 'Nee.' Evert zucht, zijn hoofd loopt haast over. Hij hangt zowat over de balie. 'Luister meneer Vos, het zou echt bijzonder op prijs worden gesteld als u een beetje meewerkt,' zegt hij gefrustreerd en ongeduldig. De man kijkt Evert angstig aan. 'Ja, ik kom wel eens in dat café in de Karlijlaan, de Ouwe Tak.' Evert rolt met zijn ogen. 'Ja, dus? Wat heeft dat met die gast te maken?' De man knikt. 'Nou, dat is zijn stamkroeg. Ik zie hem daar haast altijd.'

Fenna en Evert wisselen blikken.

'Zelfmoord? Ongelooflijk. We kende hem altijd als een blijmoedig man,' zegt Maria triomfantelijk. 'Probeer uit te zoeken wat de achtergronden zijn en bereidt een persverklaring voor. Ik vertrek nu naar Den Haag.' Maria gniffelt, in stilte. Ze drukt het gesprek weg en begint een nieuw nummer in te tikken.

Ze schraapt haar keel, en een plooi op haar voorhoofd verschijnt. 'Meneer Broekhoven, Maria Wassinq hier.' Langzaam verplaatst ze zich naar het terras. 'Ik wilde even met u praten over Carla Vreeswijk en haar team.' Een gemene lach kan niet worden onderdrukt.

Ik ga snel verder! Ik hoop dat jullie het leuk vinden😊💕