Moordvrouw: Blinde vlek

Deel 7

Evert en Fenna staan aan de balie van het ziekenhuis. Een onaangename stilte vreet ze van binnen op. De witte muren lijken steeds dichterbij te komen en Fenna ijsbeert ongeduldig voor de witte balie. Niemand is aanwezig en de twee rechercheurs staan al zeker een half uur te wachten in de nare gangen van het ziekenhuis. Evert leunt tegen de muur, terwijl hij Fenna bekijkt van links naar rechts, van links naar rechts. Ongeduldig bekijkt ze de klapdeuren die doodstil blijven hangen. Evert staart naar zijn schoentoppen, die in deze situatie wel heel interessant lijken. Hij kijkt op en staart Fenna aan, die nog steeds onrustig heen en weer loopt. Evert besluit haar te benaderen. Hij pakt haar bij haar schouders en lijkt diep in haar donkerbruine ogen alsof hij dwars door haar heen kijkt. Hij wrijft geruststellend over haar armen. Zachtjes masseert hij haar waardoor Fenna zich een beetje meer op haar gemak begint te voelen. Net wanneer ze beide comfortabel tegen de balie zijn gaan staan, komt er een man in een lange doktersjas door de klapdeuren die een minuut geleden nog geen vin verroerd hadden. 'Goedendag,' zegt de dokter beleefd. Zijn gezicht staat ernstig.

'Is er nieuws?' vraagt Evert terwijl hij grote ogen opzet. De dokter kucht en bekijkt de rechercheurs een voor een.

'Drie van uw collega's, Samantha Fardjam, Bram Amezian en Carla Vreeswijk, zijn getest en schoon bevonden.' Fenna slaakt een zucht, maar haar stemming verandert al snel als ze zich bedenkt dat er nog twee collega's over zijn. 'De vierde, Mevrouw Liselotte van Kempen, wordt op dit moment onderzocht,' zucht hij. Evert kijkt Fenna bezorgd aan. 

'Gaat het goed met haar?' vraagt Evert. Hij slikt. De dokter peinst en fronst zijn wenkbrauwen. 

'Daar zijn we nog niet zeker van,' kondigt de man aan. Fenna's ogen staan droevig. Ze blijft Evert maar aanstaren hopend dat hij meer weet over hun forensisch rechercheur, maar tevergeefs.

'En?' vraagt Fenna denkend aan de wat oudere man, die als een vader voor hun allen is.

'De vijfde, daar is het nieuws helaas minder gunstig over. Meneer Menno de Waard testte positief. Er zijn sporen van mildvuur aangetroffen in zijn longen. Helaas is inademing van deze bacterie de meest ernstige vorm,' vermeldt hij Fenna en Evert. Spontaan beginnen de tranen in Fenna's ogen te prikken. 

'Godver,' zucht Evert.

'Op dit moment is hij kortademig. Hij geeft wat bloed op.' Hij zucht. 'Ja, ik kan u niet gerust stellen, het ziet er niet goed uit.' De dokter knikt hen bemoedigend toe en duwt dan de klapdeuren weer open voordat hij de gang uit beent.

Evert deinst zachtjes achteruit en laat zich tegen de muur vallen waarna hij geërgerd door zijn gezicht wrijft. Hij vloekt binnenmonds, terwijl alle gedachten over hun twee collega's door zijn hoofd spoken. Fenna blijft bevroren in het midden van het pad staan. Ze weten beide niks meer te zeggen.

Met haar buik ontbloot ligt Liselotte op een kamer aan het einde van de gang. De gynaecoloog genaamd Joyce, waar ze al eerder mee had gesproken, bekijkt het beeldscherm in de hoek naast het bed. Het getik van het echoapparaat vult het kamertje terwijl Liselotte gespannen naar het plafond staart. Ze houdt haar hand net boven haar maag, alsof ze daarmee het zicht op haar buik kan laten verdwijnen. Liever kijkt ze niet naar een al wat bollere buik met daarin een baby, die ze het niet gaat gunnen om op de aarde te worden gezet. Een brok in haar keel begint zich te ontwikkelen. De gel voelt koud op haar onderbuik en ze klemt haar tanden op elkaar, waarmee ze de tranen achterin haar ogen wil laten verdwijnen. Joyce haalt haar uit haar gedachten. 

'Zo te zien is ook met de baby alles goed,' knikt ze tevreden. Ze glimlacht naar Liselotte die nog steeds strak naar het plafond staart. Ze wil hier gewoon zo snel mogelijk weg, weten hoe het met Menno is en daarna weer aan het werk. Uitzoeken wat dit allemaal te betekenen heeft. Maar dat gaat niet. Plotseling gaar de deur open. Joyce kijkt op en ziet een man met leuke krulletjes en een lieve glimlach zijn hoofd door de deuropening duwen. Hij schraapt zijn keel.