Moordvrouw: Blinde vlek

Deel 5

'Die zelfmoord bevestigt dat van Kemenaren aan de verkeerde kant stond en geen uitweg meer zag,' zegt Menno. Met zijn vijven staan ze in Carla's kantoor, rond de grote cirkelvormige houten tafel. Het is erg stil, op het geheig van de rechercheurs na. Samantha kijkt Menno nieuwsgierig aan en knikt. Ze is geen groot fan van hem, maar luistert toch aandachtig. 'Hij heeft het terugvinden van die chip niet afgewacht. Hij wist dat we voldoende belastend bewijs tegen hem hadden,' merkt Carla op. Liselotte knikt en leunt tegen de stoffen stoel die onder de tafel is geschoven. Er gaan allemaal gedachten door hun hoofden, en iedereen is aan het denken aan de ravage die ze hebben aangericht.

"Omdat ik niet denk dat ze op dit moment met relevante informatie zullen komen, verzoek ik u, om samen met interne zaken een onderzoek op te starten naar hun handelen in deze zaak." Even is het stil. Maria Wassinq pakt de telefoon over met haar rechter hand. Een kort briesje waait door haar rode haren. Ze verplaatst zich langzaam naar het tuinstel dat in het midden van het stenen vierkant in de tuin staat. "Nou wat mij betreft gaat u er meteen naar toe. Pak ze aan en ontbind dat hele team." Een gemene glimlach verschijnt op haar gezicht. Ze heeft enorm veel zin om het hele team uit te roeien...

'Dus hij was moslim en lid van IS?' vraagt Liselotte verward. Zelfs zij heeft het niet allemaal op een rijtje. 'Ja, dat moet blijken.' zegt Carla kalmpjes. Ze kijkt Liselotte aandachtig aan, en ziet de bezorgdheid in haar groene ogen. 'Hij was geen moslim, moslims mogen geen zelfmoord plegen in naam van de Koran,' komt Bram ertussen. Hij kijkt Carla aan, terwijl hij onrustig met zijn lippen beweegt. 'Maar hoe zit het dan met al die zelfmoord terroristen?' Bram knikt. 'Dat is een ander verhaal, dat zijn extremisten, die denken dat het mag omdat ze met zo'n daad een offer brengen,' zegt hij trots, blij dat hij kan helpen met zijn Marokkaanse afkomst. Weer is het stil. Het overleg staat stop, omdat niemand iets te zeggen heeft.

Maria Wassinq legt tevreden de telefoon op het stalen tuinstel. Ze haalt het plastic zakje met de chip tevoorschijn uit haar zak en pakt hem tussen twee vingers. Even bekijkt ze het groene vierkantje dat glinstert in de zon. Langzaam begint ze een liedje te neuriën. Een klein stukje aliminiumfolie wordt door Maria boven op het zakje gelegd. Ze legt de chip op de stenen buitenkant van de open haard. Een vlammetje verschijnt boven de aansteker die ze in haar mollige vingers houdt. Ze glimlacht en brengt de aansteker langzaam naar het zakje. Binnen no-time is de hele chip verbrand.

'Nou, laten we dan maar hopen dat die chip snel weer boven water komt,' hoopt Menno. Carla, die onhandig aan de bruine enveloppe -die ze net binnen had gekregen- peutert, let niet meer op het gesprek. Een paar keer wisselt ze het platte pakketje tussen haar handen. 'Ja, misschien dat Fenna en Evert nog iets ontdekken,' zegt Samantha die op een van de stoffen stoelen is gaan zitten. Bram zucht.

'Moet ik het doen?' vraagt Menno beleefd. 'Uh, ja...' zegt Carla, terwijl ze hem de enveloppe overhandigt. Meteen begint hij eraan te peuteren, net als Carla probeerde. 'Carla, wat gebeurt er nu met ons?' vraagt Bram bezorgd terwijl hij onhandig op zijn krukken hinkt. Hij kijkt Carla aan met zijn grote bruine ogen aan, hopend dat ze zal merken dat hij zich er niet goed bij voelt. Ook hem wordt het soms teveel. Carla schraapt haar keel, en begint langs de tafel te lopen. Eerst komt ze langs Samantha die nog steeds achteruit op een stoel zit. Daarna komt ze bij Bram uit. Naast Bram staat Liselotte, die weer vlak bij Menmo staat, die de kring sluit. 'Ja, ik begrijp dat je je zorgen maakt, en er zal ook ongetwijfeld een onderzoek gaan plaatsvinden, maar weet dat ik er alles aan zal doen om jullie...-'

Een stoffige wolk van wit poeder verspreidt zich plotseling over de tafel, Menno's vest en een klein beetje op Liselottes trui. 'Hey wat is dit?' roept Menno angstig. Bezorgd kijkt hij de rechercheurs een voor een aan. 'What the fuck!' zegt Bram, terwijl hij snel achteruit huppelt.

'Oké, achteruit.' zegt Liselotte streng, maar duidelijk. Ze bekijkt de tafel, die helemaal onder het witte spul zit. 'Poederbrief?' vraagt Menno bezorgd terwijl hij Liselotte aan kijkt. Tranen branden achter in zijn ogen, maar dat laat hij niet merken. 'Leg die brief voorzichtig neer,' zegt Liselotte rustig. Ze slikt en blijft het witte poeder aanstaren. Samantha, die snel van haar stoel was gesprongen kijkt bezorgd om zich heen. Van Liselotte naar Menno, van Liselotte naar Menno. In paniek rent ze naar de deur. 'Blijf staan!' beveelt Liselotte Samantha. Ze steekt haar hand naar haar op, en geeft een stop-teken. Met een ruk draait ze zich om en haar zwarte haren komen op haar rechter schouder te liggen. 'Bel de meldkamer, zeg dat het hele pand geëvacueerd moet worden.' Carla knikt, loopt met een grote boog om Menno heen naar de telefoon op haar bureau, en typt snel een nummer in. Liselotte houdt haar ogen op de tafel en trekt haar rode trui met witte bloemen uit, en dekt het witte spul ermee af. Haar handen staan stevig, ze is immers gewend aan stressvolle situaties, net als deze. Bram houdt geschrokken zijn trui voor zijn neus en mond. Samantha volgt zijn voorbeeld.

'Menno doe heel voorzichtig je vest uit.' Menno ritst zijn vestje open. Iets te snel, zodat Liselotte hem de les kan leren. 'Heel voorzichtig,' herhaalt ze. Menno trekt zijn vest van zijn armen en schouders en houdt het voor zich uit. 'Op de grond,' mompelt Liselotte. Iedereen bekijkt de tafel en brief aandachtig. 'Als iedereen het gebouw uit is verlaten we allemaal zo snel mogelijk het kantoor. Begrepen?' Liselotte kijkt de rechercheurs een voor een aan. Ze knikken braaf en nemen afstand van de tafel, zover als kan.

Evert slaat rechts af. Fenna laat zich langzaam meevoeren met de plotselinge beweging van de auto. Haar telefoon gaat af. Evert kijkt haar nieuwsgierig aan. Fenna mompelt wat. Opeens vertrekt haar gezicht. "Een poederbrief?" Ze wendt zich tot Evert. 'Er is een poederbrief op het bureau bezorgd,' zegt ze geschrokken. Evert wrijft door zijn ogen. 'Jezus! Is iedereen in orde?' vraagt hij. Fenna herhaalt zijn vraag door de telefoon. Ze maakt een mompelend geluid en knikt. 'Hou ons op de hoogte.' zegt ze snel, voordat ze haar mobiel in haar broekzak duwt. 'En?' Fenna kijkt hem bezorgd aan. 'Ze worden zo snel mogelijk ontsmet, en daarna naar het ziekenhuis gebracht.' Evert knikt, denkend aan al zijn collega's die opnieuw in gevaar zijn. Twee van hen waren al neergeschoten, en zaten nu weer in een benarde situatie. Hij zucht. Diep...

'Oke! iedereen zo snel mogelijk naar buiten, alle persoonlijke spullen achterlaten.' Debby staat met haar handen in haar zij, leiding te geven bij de ingang van het politiebureau. 'Iedereen rustig blijven!' schreeuwt ze.

Evert en Fenna zitten ongeduldig te wachten, voor het cafe waar de eigenaar van het tankstation het over had. Fenna tuurt door de spiegel van de auto. Haar oog valt op een man met een baardje. Ogen ver uit elkaar en korte haren. 'Evert,' waarschuwt ze hem. Hij kijkt haar aan, en stapt uit. Ze volgen de man die het cafe binnenloopt.

Lekker lang hoofdstuk😊❤ Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Fevert momentje komt nog, denk ik.💕