Moordvrouw: Blinde vlek

Deel 8

Een zwarte peugeot staat aan de linkerkant van de parkeerplaats. De reflectie van de zon verbleekt het dak waardoor er een witte schijn overheen ligt. Samantha legt haar hand koeltjes op de stoelleuning. Broekhoven kijkt haar streng aan.

'Ik beschouw het vertrek van Carla Vreeswijk als een overwinning.' Broekhoven kijkt haar doordringend aan. 'Ik vraag me alleen af, of dat team daarmee weer gezond is.' Samantha knikt en strijkt een pluk zwart zacht haar achter haar oor. 'Kremer en Numan leverden resultaten, maar hoeveel moet je daarvoor nog door de vingers blijven zien. Zolang zij goed met elkaar samenwerken, heb ik geen enkele hoop op verbetering,' zucht hij. Hij kijkt uit het raam. Langzaam draait hij zich weer terug naar Samantha. 'Jij hebt opnieuw laten zien waar je prioriteiten liggen. Dat wordt zeer gewardeerd. Ik ben gevraagd om van Kemenaren op te volgen, als nationaal korpschef.' Samantha kijkt hem verrast aan. 'Ik heb die functie geaccepteerd. Ik hoop dat ik op je kan blijven rekenen.' Samantha sluit haar mond, die al een tijdje open stond. Dan knikt ze. 'Tuurlijk,' zegt ze op een rustige toon.

Er hangt een ijzige stilte in het politiebureau. De warme zonnestralen schijnen op Carla's gezicht. Met haar handen in haar zij ijsbeert ze voor het raam van haar kantoor. Tenminste wat haar kantoor was. Ze kijkt nog een keer de kamer rond. Het bureau, de houten tafel, de kasten vol rapporten en andere administratie en de telefoon. Ze zou het allemaal nooit meer kunnen gebruiken. Ze zucht. Achter haar staat de kartonnen doos met haar persoonlijke spullen. Haar etui en een lijstje steken eruit. De rest ligt verstopt onder de flappen van de doos. Ze pakt het vierkante lijstje en houdt het voor zich. Een foto van Fenna, Menno, Evert, Bram en Liselotte. Haar team! Ze zaten op een bankje in het park hier vlakbij. Fenna zat links, met Evert achter haar, over haar heen gebogen. Lachend keken ze half in de camera, half naar elkaar. Evert had een pluk blond haar voor zijn ogen hangen, waar Fenna vrolijk mee speelde. Fenna glimlachte liefjes, waardoor je haar zachte kant dwars door de foto leek te zien. Rechts naast haar zat Menno. Hij keek vrolijk in de camera. Zachtjes aaide hij over de hand van Carla die op zijn schouder lag. Naast Menno zat Liselotte die lachend weer naast Bram zat. Ze waren meer met elkaar bezig dan met de foto, maar toch stonden ze er leuk op. Liselotte had haar hoofd in haar nek liggen en je kon duidelijk zien dat ze vrolijk was. Achter hen stond Carla, die haar armen lichtjes om Menno en Liselotte geslagen had. Het leek het perfecte moment. Een aardige man had aangeboden de foto te maken. Wanneeer iedereen eindelijk in positie stond wilde de man de foto maken. Net voor de flits kreeg Bram het voor elkaar om een geweldige opmerking te maken, en iedereen schoot onmiddellijk in de lach. Dat gaf de foto een perfecte spontane uitstraling.

Stiekem pinkt ze een traan weg. Wat was ze blij dat ze ervoor had gezorgd dat zij buiten schot waren gebleven. Iedereen is in orde, behalve Menno. Toch is het fijn. Fijn dat de rest oké is. Een blij gevoel overvalt haar, wanneer ze denkt aan de geweldige momenten samen met Menno.

Ze draait zich om. Voorzichtig duwt ze de fotolijst terug in de doos. Haar handen verplaatsen zich over de flappen. Luid klinken haar hakken over de tegels wanneer ze het kantoor verlaat. Al snel komt ze bij de rechercheruimte uit. Even willen haar voeten niet meer verder. Bram en Liselotte staan ongemakkelijk tegen een bureau. Evert en Fenna staan tegenover hen, met hun rug naar Carla toe. Wanneer Liselotte haar opmerkt is ze verplicht om door te lopen. Daarna merken ook haar andere collega's haar op. Ze haalt de witte Nokia van Maria Wassinq tevoorschijn en steekt hem voor zich uit.

'Ja, dit is de mobiel die Wassinq mij heeft gegeven, om via een beveiligde lijn met haar te kunnen bellen,' brengt ze rustig uit. Evert komt dichterbij. 'Die laat ik terugbezorgen bij de AIVD.' Hij knikt terwijl hij de telefoon aanpakt. Enkele seconden is het stil. Evert draait de telefoon ongeduldig in zijn vingers. Liselotte kijkt hem aan. Door haar lichtelijk geïrriteerde blik merkt Evert dat hij moet ophouden en gehoorzaam legt hij het mobieltje op het bureau achter zich.