Dwaalspoor [Flikken Maastricht]

Hoofdstuk 6

Eva en Wolfs liepen zij aan zij door de drukke winkelstraten van Maastricht. Het kwam niet vaak voor dat de twee samen de stad in gingen om te winkelen. Haast nooit eigenlijk. Zoals de meeste mannen was Wolfs niet zo van het shoppen. Eva daarentegen was wel de vreemde eend in de bijt. De meeste vrouwen maakte je het gelukkigst met shoppen. Eva niet. Eva struinde alleen de stad door als het echt moest.
"Wat denk je er van, zullen we eens uitgebreid gaan lunchen?" vroeg Wolfs met een lach aan zijn collega.
"Waarom? Dat doen we toch nooit", antwoordde Eva met opgetrokken wenkbrauwen.
"Normaal zouden we het zelf moeten betalen." Wolfs wiebelde met zijn wenkbrauwen en zwaaide triomfantelijk met het bankpasje dat eigendom van de politie Maastricht was.
"Ik zit nog vol van het ontbijt", moest Eva hem teleurstellen.
Wolfs knikte begrijpend.
"Dan doen we dat nog wel een ander keer", beloofde hij.
"Bovendien kook jij vanavond ook al een uitgebreide maaltijd voor ons", lichtte Eva hem subtiel in.
"Ik?" Wolfs zond haar een vragende blik.
"Ja, ik heb tegen Marion gezegd dat jij kookt."
Wolfs schudde lachend zijn hoofd.
"En dat overleg je niet even met mij?"
"Nee, dat zie je toch", grijnsde Eva.
Hoofdschuddend keek Wolfs haar aan.
"Jij gaat mij gewoon helpen, Eva van Dongen", had hij plotsklaps verzonnen.
Eva haar gezicht betrok.
"Nee", mopperde ze. Ze had alweer spijt dat ze het aan Marion had beloofd.
"Echt wel", knikte Wolfs met een glimlach van oor tot oor.
Eva zuchtte en zette haar pas in richting de winkelstraten. Ze zag er nu al tegenop om mee in de keuken te moeten staan met hem.
Met een zelfgenoegzame grijns, liep Wolfs zijn partner achterna.
Met een hoop tegenzin stonden de twee aan het begin van de lange winkelstraat. Vooral Eva was degene die er totaal geen zin in had. Wolfs vond het namelijk stiekem best leuk om eens met zijn beste vriendin te haan winkelen. Hij had het nog nooit meegemaakt en was benieuwd naar hoe zij haar kleding uitkoos.
"Nou, wat hebben we allemaal nodig?" Wolfs keek uitgebreid naar alle winkels die in de straat te vinden waren.
"Wat niet...", mompelde Eva.
Wolfs lachte.
"Ik zal de vraag anders stellen: naar welke winkels wil je?" verbeterde hij zijn vraag.
Eva haalde haar schouders op; ze had er nog niet over nagedacht. Ze zou ter plekke wel bedenken of ze een winkel wel of niet in moest.
"We zien wel", besloot ze. Ze greep hem vast bij zijn pols en trok hem mee de stad in.
Toevallig zat Eva's favoriete kledingzaak al aan het begin van de straat. Het was eigenlijk de enige winkel waar ze haar kleding haalde. De zin had ze nooit om tientallen winkels af te struinen.
"Hier wil ik even kijken", stopte Eva haar pas toen ze de winkel passeerden.
Wolfs knikte goedkeurend en liep samen met haar de winkel in.
Het was niet perse het winkelen waar Eva zo'n ontiegelijke hekel aan had, het was voornamelijk de drukte. Dat je je moest wringen tussen de mensen die het gangpad blokkeerden en je niet op je gemak naar kleding kon zoeken, omdat je steeds aan de kant moest voor mannen en vrouwen die wilden passeren. En dat was nog niet eens het ergste. Als je dan eindelijk wat leuks had weten te vinden, moest je achteraan sluiten in de meterslange rij voor de pashokjes. Bij het idee alleen al, bleef Eva liever thuis.
Ze had besloten om dit keer het zichzelf niet zo moeilijk te maken. Al haar kleding was al jaren van hetzelfde merk geweest en ze had gemerkt dat ze maten niet of nauwelijks afweken van elkaar.
Eva wrong zich door de mensenmassa heen en Wolfs volgde haar op de voet. Ze zocht een aantal spijkerbroeken uit en liep daarna door naar de T-shirts. Ze wilde donkere shirts zonder print, zoals ze altijd droeg. Een zwarte, een donkerblauwe, en een donkergrijze. In dezelfde donkere kleuren pakte ze ook hemdjes. Daarna liep ze door naar een rek waar truien hingen. Ook deze moesten simpel van haar zijn, maar toch enigszins modieus. Ze wilde niet in een of andere slobbertrui naar het werk.
"Dit is leuk, Eef."
Ze keek om en bekeek het kledingstuk dat Wolfs in zijn handen hield.
Ze schudde met een vies gezicht heftig haar hoofd.
"Echt niet", vond ze.
Wolfs hing het kledingstuk terug en zocht naar wat anders.
Eva had ondertussen wat truien weten te vinden. Sommigen ervan had ze eerder ook al.
"En dit?"
Met tegenzin draaide zich weer om, om vrijwel meteen haar hoofd te schudden.
"De kleur is niet mooi", vond ze. Het was blauw, maar nét wat te licht volgens haar.
Wolfs zuchtte en hing het met tegenzin weer terug. Hij had graag gewild dat Eva eens uit haar comfortzone stapte en wat aandeed wat ze normaliter nooit aan zou trekken. Helaas was die opgave vrijwel onmogelijk.
Eva liep naar haar beste vriend toe en drukte hem de stapel kleding in de handen die ze had uitgezocht.
"Hang jij nog maar even de stylist uit, ik ga een jas uitzoeken", knipoogde ze met een lach. Ze liet hem achter met een berg kleding in zijn handen.
Wolfs keek haar quasi beledigd na en liep in haar richting.
Eva zocht naar een nieuw leren jack. Het enige kledingstuk wat ze met echte precisie uitzocht. Het was dan ook het enige kledingstuk waar ze écht om gaf. Ze had geluk dat haar lievelingsmerk er verschillende in de collectie had. Eva pakte een van de jassen uit het rek en paste deze over haar T-shirt heen aan. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en knikte goedkeurend. Het was bijna hetzelfde jack als ze had gehad.
"Daar is Eva weer", stond Wolfs glimlachend achter haar. Het leren jack maakte haar. Het maakte haar stoer; benadrukte haar harde kant nog meer.
Ze glimlachte naar hem in de spiegel en liet haar handen over de jas gaan. Ze hoefde geen andere meer te passen; deze was perfect.
Met twee grote, gevulde plastic tassen liep het stel de winkel weer uit.
"Wacht even", commandeerde Eva toen ze net buiten stonden. Ze drukte de tassen in Wolfs zijn handen.
"Je kan het zelf dragen hoor", mopperde hij meteen.
"Ja-ha", zuchtte Eva. Ze trok haar vest – van Marion eigenlijk – uit en propte het in een tas. Ze zocht naar haar nieuwe leren jack en haalde deze eruit. Hardhandig trok ze het prijskaartje er van af en stak haar armen in de mouwen. Goedkeurend trok ze het jasje rek. Ze pakte de tassen uit Wolfs zijn armen en liep weer aan.
Wolfs volgde haar. Niet veel later liep hij weer naast haar.
Eva liet haar ogen door de straat vliegen, om winkels te spotten waar ze wilde kijken. Snel had ze er een gevonden, eentje waar ze zeker heen moest. Ze had alleen liever niet dat Wolfs weer met haar meeging. Ze werd langzaam gek van zijn bemoeienissen en ze was er van overtuigd dat het in die winkel niet minder zou worden.
Op de hoogte van de winkel stopte ze haar pas.
"Anders ga jij alvast naar de winkel waar jij heen wilt, dan gaat het allemaal wat sneller", stelde Eva subtiel voor.
"Ik vind het niet erg om mee te gaan met jou hoor, juist gezellig", vond Wolfs het niet nodig.
"Ik heb geen zin om de hele dag hier in de stad rond te hangen", zuchtte Eva.
Wolfs liet zijn blik vallen op het winkelpand aan zijn rechterzijde. Zijn ogen twinkelden licht en geamuseerd keek hij Eva aan.
"Ik snap het al", grinnikte hij en hij wees naar de winkel. Een lingeriewinkel welteverstaan.
Eva's wangen kleurden lichtroze. Ze besloot er maar niet op in te gaan; schaamde zich al genoeg. Ook wist ze dat Wolfs toch wel met haar mee zou gaan, ook al was het enkel om haar te plagen. Ze probeerde zich eroverheen te zetten en liep de winkel binnen. Terwijl Eva zocht naar nieuwe bh's, hield Wolfs haar nauwlettend in de gaten. Hij volgde al haar bewegingen en bekeek wat zij bekeek.
Eva hield van simpel. Ze zocht een simpele bh; een zwarte en een witte. Donkerblauw of grijs zou ze ook goedkeuren. De winkel hing alleen vol met felle kleuren, patroontjes en veel kant.
"Eef."
Ze draaide zich om bij het horen van haar naam. Ze had het al verwacht. Wolfs had een setje gepakt en liet het haar zien.
Dit keer kleurden haar wangen vuurrood.
"Je hoeft je niet te schamen hoor", vond Wolfs. "Ik zie jouw rondslingerende bh's toch ook in de badkamer liggen." Een grijns kon hij niet onderdrukken.
"Die ruim ik gewoon op hoor", mompelde Eva onverstaanbaar. Ze wist dat ze het soms vergat.
Eva liep naar de andere kant van de zaak, waar de simpele collectie hing. Ze besloot zich af te sluiten van Wolfs en niet meer te reageren als hij haar weer wat wilde showen. Ze zocht naar de juiste maat en pakte twee setjes van het rek. Ieder met bijpassende string.
"Ik wist niet dat jij strings droeg", hoorde ze achter zich. De grijns was duidelijk hoorbaar.
Eva ademde diep in en diep uit om zichzelf onder controle te houden. In een rechte lijn liep ze richting de pashokjes.
Zoals verwacht volgde Wolfs haar als een hondje. Hij stond nog net niet vastgeplakt aan het gordijn dat hen van elkaar scheidde.
"Je laat het toch wel even zien, hè?" pestte hij haar.
Eva liet een diepe zucht ontsnappen die zelfs voor hem hoorbaar was. Het zorgde voor een lach uit zijn mond.
Niet veel later liep Eva – compleet weer aangekleed – het pashokje uit. Ze liep straal langs Wolfs heen, in de richting van de kassa. Ze keek nog snel bij de onderbroeken, maar kwam al snel tot de conclusie dat ze die beter ergens anders kon halen. Ze vond het daar veel te duur.
Eva rekende de setjes af en kon niet snel genoeg de winkel uit zijn. Ze had het gehad met Wolfs en wilde dan ook zo snel mogelijk weer naar huis.
"Ik ga nóóit meer met jou winkelen", beet ze hem toe toen ze weer door de winkelstraat liepen.
Wolfs wuifde het weg met een grinnik.

Na verscheidene winkels afgestruind te hebben, hadden de twee besloten om wat te gaan drinken in een cafeetje. Eva had haar kleding, sokken en ondergoed en was daarmee content. Ze zou voor sportkleding zelf nog wel eens op pad gaan. Na een korte stop zouden ze voor Wolfs op pad gaan.
Wolfs genoot van een kopje koffie, terwijl Eva haar geluk niet op kon met een mok warme chocomel, inclusief een toefje slagroom.
Stilzwijgend zaten ze tegenover elkaar. Wolfs zette het kopje aan zijn mond en nam een kleine stok van de hete vloeistof. Hij kon er tegen. Eva niet. Zij wachtte gemiddeld zo'n vijf minuten langer voordat ze aan haar drankje begon.
Wolfs schraapte zijn keel.
"Hoe gaat het met je?"
Eva keek hem fronsend aan.
"Goed?" Het leek niet tot haar door te dringen wat hij werkelijk bedoelde.
Wolfs zuchtte.
"Na de brand bedoel ik", legde hij uit.
Ze haalde onverschillig haar schouders op.
"Het was maar een huis", mompelde ze. Hij hoefde volgens haar niet te weten hoe ze er werkelijk over dacht. De herinneringen aan Frank waren altijd bewaard gebleven in dat huis. Wanneer ze de deur opende, een kast opende; altijd bracht het een herinnering met zich mee.
"Het was niet zomaar een huis", schudde Wolfs zijn hoofd. "Je hoeft het niet te vertellen, ik wil alleen dat je weet dat ik er voor je ben." Hij reek naar haar hand die op de tafel rustte. Hun vingers verstrengelden met elkaar. Hij besloot om zelf wat te vertellen, misschien kon zij daardoor ook de moed bij elkaar rapen om wat te zeggen. "Frank hoorde bij de keuken. Ik heb daar veel tijd met hem doorgebracht, ik vind het niet fijn dat dat nu allemaal weg is. De Ponti heeft hij opgezet, hij alleen. Het was het enige dat we nog van hem hadden."
Eva knikte en keek naar hun vingers die in elkaar lagen. Ze hield zich groot, maar diep van binnen voelde ze de tranen branden.