Dwaalspoor [Flikken Maastricht]

Hoofdstuk 15

Met de luxaflex gesloten zaten Eva en Wolfs in de videokamer. Ze bekeken camerabeelden van de bewuste nacht, in de hoop een glimp van het busje op te kunnen vangen. Het was donker in de kamer. Er waren geen ramen en de muren waren donker van kleur. Enkel een paar ongezellige, grote ledlampen aan het plafond, die ook altijd in scholen te vinden waren, gaven licht. Een derde deed het niet eens en een ander gedeelte van de lampen knipperde om de paar seconde. Niemand van het korps had ooit de behoefte gehad om de lampen te vervangen of iemand mee te delen dat ze kapot waren. Het hoorde ondertussen gewoon bij de videokamer. Tussen Eva en Wolfs heerste een ongemakkelijke stilte, wat vermoedelijk kwam door de zoen van de vorige avond. Ze hadden er niet meer over gesproken. Eerlijk gezegd hadden ze de rest van de avond amper meer tegen elkaar gepraat.
Eva pakte de computermuis van haar partner over en zocht naar en nieuwe camera om daar de beelden van te bekijken. In de straat van De Ponti stonden geen camera's en daarom moesten ze gaan zoeken in omliggende straten waar wél camera's te vinden waren. Makkelijker gezegd dan gedaan. Zoals verwacht waren er ontzettend veel witte busjes te vinden, er was geen beginnen aan.
Met een zucht liet Eva de muis los en liet ze zich tegen de rugleuning vallen.
"Dit wordt niks", mopperde ze. Alle hoop die ze hadden gehad om het busje vinden, verdween per direct.
"We moeten niet opgeven", vond Wolfs. Hij pakte de muis weer over en switchte naar de volgende camera.
"Er zijn vijfhonderd busjes van driehonderd verschillende bedrijven te vinden", snauwde Eva gefrustreerd, "dit gaat toch niet werken."
"Wat moeten we dan doen?" mompelde Wolfs. Hij liet zich niet uit het veld slaan en bekeek meer beelden, maar kwam er toch al snel achter dat het niet zou gaan werken. Ze hadden minstens de naam van het bedrijf nodig om het busje te kunnen vinden.
Wolfs liet zich ook tegen de rugleuning vallen en bekeek zijn werkpartner uitgebreid. Zij had het niet door, zij staarde laveloos voor zich uit. Ze zat diep in gedachten, maar ze wist zelf niet eens waar ze dan werkelijk aan dacht.
Wolfs krabde zich achter zijn oor en schraapte zijn keel.
"Eef?" vroeg hij zacht.
Zijn partner draaide haar hoofd in zijn richting en zond een vragende blik, als teken dat hij verder kon praten. Dat deed hij echter niet. De woorden die hij wilde uitbrengen zaten als beton vast in zijn keel. Met geen mogelijkheid kwam het eruit. Niet dat hij daar heel erg zijn best voor deed; het liefste sprak hij er niet over, maar hij moest het doen van zichzelf. Hij zuchtte diep en zette zich er toen overheen.
"Ik wilde het eigenlijk over gisterenavond hebben", zei hij toen. Het was fluisterend en hij had zijn blik zoveel mogelijk van zijn partner afgewend. Zijn wangen kleurden meteen rood bij de gedachte aan de kus of zoen, of wat het dan ook was, van de dag daarvoor. Niet alleen bij hem, ook Eva moest aan een paar gekleurde wangen geloven.
Eva wilde zich over de schaamte heen zetten en haar partner duidelijk maken dat ze er niet over wilde praten, maar daar kreeg ze de kans niet meer voor. De deur ging plotsklaps open en twee geüniformeerde agenten stonden in de kleine videokamer. Het was de roodharige Marion samen met haar partner Romeo Sanders.
"Hé, jullie hier", lachte de altijd vrolijke Marion. "Hebben jullie nog lang nodig?"
"Nee, wij zijn klaar hoor", schudde Eva haar hoofd. Ze wilde zo snel mogelijk de ongemakkelijke situatie met haar beste vriend ontvluchten. Ze stond op van de bureaustoel om plaats te maken voor haar beste vriendin. Wolfs bleef echter nog even zitten.
"Waar zijn jullie naar opzoek?" vroeg hij hen, puur uit interesse. Hij haalde zijn leesbril van zijn neus af en sloeg zijn armen om elkaar heen.
"Er is een bedrijfsauto gestolen van een schoonmaakbedrijf. We weten alleen niet precies wanneer, want het bedrijf is vanwege vakantie twee weken dicht geweest. We willen proberen de auto met behulp van camerabeelden te vinden", vertelde Romeo uitgebreid aan zijn collega.
Wolfs zijn voorhoofd fronste bij het horen van die info. Hij ging rechtop zitten en liet in rap tempo de informatie op zich inwerken.
"Wat voor een auto is dat?"
"Een wit busje, merk weet ik niet uit mijn hoofd", antwoordde Romeo.
Ook Eva keek nu met grote ogen naar haar collega's.
"Van welk bedrijf is dat busje?" vroeg ze geïnteresseerd.
"Schoonmaakbedrijf Van Arkel BV" , wist Marion, "hoezo?"
Eva haalde een hand door haar donkere lokken en liet een inwendige zucht van opluchting los.
"Wij zitten met een zaak en zijn vermoedelijk op zoek naar hetzelfde busje, maar we wisten het bedrijf niet, dus het vinden van het busje werd ons best moeilijk gemaakt", legde Eva uit.
"Waarom weten wij niet dat jullie daar ook mee bezig zijn?" bracht Romeo verontwaardigd uit.
Ze hadden geluk dat ze elkaar nu tegen kwamen, anders hadden ze waarschijnlijk nog een hele tijd naast elkaar gewerkt, en zou alles dubbel onderzocht worden.
"Bols is schijnbaar niet zo van informatie doorspelen", was Wolfs zijn logische verklaring. Hij stond op van de stoel en liep richting zijn partner. "Het busje is de nacht van de dertiende op de veertiende gebruikt, dus vermoedelijk ook ergens rond die tijd gestolen. Laten jullie het weten als jullie beelden van het busje hebben weten te vinden?" Wolfs sprak gehaast en seinde zijn partner dat ze konden gaan.
Romeo en Marion waren verbouwereerd en enigszins verbaasd door het riedeltje dat werd opdreunt door hun collega. Ze vonden dat ze wel wat meer uitleg mochten krijgen.
"Maar wat..." mompelde Romeo uit het veld geslagen. Hij kreeg de kans niet om door te praten van de rechercheurs.
"Sorry, wij moeten echt door", excuseerde Wolfs zich, waarna hij samen met Eva de videokamer uit liep.