Dwaalspoor [Flikken Maastricht]

Hoofdstuk 2

Op de vaste tijd gingen Eva en Wolfs 's morgens op weg naar het bureau. Ze hadden geen belletje gehad dat ze eerder moesten komen. Waarschijnlijk lag er dus nog geen zaak op hen te wachten.
Op het bureau aangekomen begaven de twee zich meteen naar het kantoortje van hun baas, hoofdinspecteur Frieda Mechels. Na een keurig klopje op de deur, werden de twee binnengeroepen. Mechels zat in haar bureaustoel en liet haar ogen over de rechercheurs glijden. Tegen de rechter muur zat een man op een stoel. Officier van Justitie Jens Bols. Zijn benen had hij over elkaar gevouwen waardoor zijn gestreepte sokken duidelijk te zien waren. Zijn haren zaten strak in model gekamd en op zijn neus rustte een bril. De man knikte overdreven vriendelijk naar de rechercheurs ter begroeting.
Wolfs gunde hem geen blik waardig, hij mocht de man niet zo. Eva daarentegen perste een glimlachje om haar lippen.
"Goedemorgen, Wolfs en Van Dongen", begroette Mechels haar recherche duo.
"Goedemorgen", zei Wolfs terug, puur uit beleefdheid, "is er een zaak?"
"Nee, meneer Wolfs", antwoordde de vrouw. "Jullie kunnen Marion en Romeo helpen met de scootercontrole."
Wolfs zijn ogen werden groot; ze vielen nog net niet uit zijn kassen.
"Dat méént u niet", zei hij verontwaardigd. "Als ik parkeerbonnen wilde uitschrijven was ik wel geüniformeerde agent geworden", knorde hij.
Eva hield wijselijk haar mond gesloten.
"Ik duld geen tegenspraak, meneer Wolfs." Met haar hand maakte ze een gebaar richting de deur dat ze konden gaan.
Hardhandig duwde Wolfs de deur open en liep de kantoortuin in, gevolgd door Eva.
"Juffrouw Van Dongen, kan ik u even spreken?" Subiet stopte Eva haar pas bij het horen van de stem van OvJ Bols. Ze draaide zich om en zette een stap terug, zodat ze weer in het kamertje stond.
"Sluit de deur even, als u wilt."
Eva deed wat haar opgedragen werd en draaide zich weer terug. Haar blik gleed van haar baas naar Jens Bols. Mechels keek verre van geamuseerd, wat haar nog nieuwsgieriger maakte naar wat Bols te vertellen had. De man stond op en gebaarde Eva te gaan zitten op een van de stoelen tegenover Mechels. Met een lichte zucht nam ze plaats. Ze hield er niet van als er tijd werd gerekt.
Bols leunde tegen de muur aan en knoopte het knoopje van zijn colbertje dicht.
"De Rijksrecherche is op zoek naar een nieuwe rechercheur met een nieuwe, frisse blik en allure. Ik dacht meteen aan u, juffrouw Van Dongen."
Eva liet zijn aanbod kort op haar inwerken. Zij bij de rijksrecherche, dat was toch niets voor haar.
"Waarom ik?" vroeg ze geïnteresseerd.
"U bent nog jong, maar zeer goed in uw werk. Ik ben van mening dat u alleen nog maar door kunt groeien."
"Bedenk je wel dat je dan niet meer met Wolfs kunt werken, Eva", probeerde Mechels haar keuze wat te versimpelen. Ze wilde immers niet haar toprechercheur verliezen en had dat ook al duidelijk gemaakt aan de heer Bols. Haar mening weerhield hem er alleen niet van om het Eva te vragen.
"Ik hoef er niet over na te denken hoor", antwoordde Eva luchtig, "ik heb totaal geen behoefte om dit korps te verlaten." Ze stond op van de stoel, in de hoop dat ze mocht vertrekken.
"Dat vind ik fijn om te horen", knikte Mechels, "je kan gaan."
Eva knikte met een glimlachje en opende de deur.
"Denk er goed over na, juffrouw Van Dongen. Het zou jammer zijn als u deze kans laat liggen", zei meneer Bols nog voordat Eva het kamertje uit liep.
Netjes trok ze de deur achter zich dicht.
"Ik had het u gezegd, meneer Bols. Mijn mensen zijn dit korps trouw", kon Mechels het niet laten om haar gelijk te benadrukken.
"Ze zal zich bedenken", was Bols er van overtuigd.

"Wat hadden ze?" vroeg Wolfs geïnteresseerd toen Eva plaats nam aan haar bureau.
"Niets bijzonders", wuifde ze het weg. Ze stond weer op van de stoel toen ze bedacht dat ze geen zaak hadden. Ze pakte haar leren jasje met een sierlijke beweging van de leuning van haar stoel en trok deze aan. "Ga je mee, partner?"
Wolfs keek op en zag dat zijn compagnon al klaarstond. Hij mompelde een 'ja' en sloot de computer af. Zijn partner was al richting de trap gelopen en hij volgde haar op de voet.
Bij de bestemming van de scootercontrole parkeerde Eva de auto op de dichtstbijzijnde parkeerplaats. Ze stapte uit en liep richting de menigte van politiemensen. Met een humeurig gezicht volgde Wolfs zijn werkpartner. Ze liepen naar roodharige collega Marion Dreesen, die net iemand liet gaan.
"Hé, wat doen jullie nou hier?" vroeg ze verbaasd bij het zien van de rechercheurs. Normaliter waren mensen van hun branche niet aanwezig bij dit soort controles.
"Orders van de baas", antwoordde Eva kort.
"Hebben jullie nog wat spannends?" was Wolfs zijn vraag. "Iemand met een verlopen rijbewijs of zo?" Het sarcasme droop van zijn woorden af.
Eva rolde met haar ogen en Marion schudde grinnikend haar hoofd.
"Ik heb wel wat anders voor jullie." Ze wees naar een jongen verderop. Hij was omringt door een aantal agenten die met hem spraken. Zijn donkerblauwe met witte scooter stond aan de kant. "Zijn rijbewijs is niet verlopen, maar hij heeft wel een behoorlijke hoeveelheid drugs bij, xtc. Waarschijnlijk een dealertje."
Wolfs' humeur veranderde subiet. Dit wekte interesse bij hem op.
"Wij gaan wel even kijken", besloot Wolfs. Hij bedankte zijn collega voor de informatie en liep in de richting van de jongen. Eva volgde hem.
De rest van de dag hadden de rechercheurs hun handen vol aan de jongen. Zeer spannend was de dag alleen niet. Ze volgden de standaard procedure en dat vergde veel tijd. De jongen was nog nooit in aanraking geweest met de politie en gaf keurig antwoord op alle vragen. Eva en Wolfs hadden gelijk bekeken of hij eventueel betrokken was bij openstaande drugszaken. Dat was naar alle waarschijnlijkheid niet het geval, wat aan de ene kant een teleurstelling was. Ze hadden graag dat er een oude zaak opgelost kon worden.