Dwaalspoor [Flikken Maastricht]

Hoofdstuk 18

Toen de werkdag er bijna opzat, begaf Wolfs zich naar zijn baas. Hij klopte drie maal op de deur en wachtte op het teken van Mechels dat hij binnen mocht komen. De vrouw van middelbare leeftijd keek op toen haar medewerker binnenstapte.
"Wolfs", zei ze ter begroeting. Ze gebaarde naar de lege stoel voor haar, maar de rechercheur nam niet de moeite om te gaan zitten.
De vrouw zette haar leesbril af en keek Wolfs vragend aan.
"Ik kwam om te vragen of u al wat meer weet van de rijksrecherche, of ze al wat op het spoor zitten."
Frieda Mechels zuchtte diep en vouwde haar handen in elkaar.
"Je weet dat ik daar ook niet over word ingelicht, Wolfs", benadrukte ze.
De rechercheur knikte begrijpend.
"Maar u weet toch wel iets?"
Weer een zucht.
"Ik weet alleen dat de rijksrecherche momenteel met een andere zaak bezig is die meer prioriteit heeft, vandaar dat jullie er niet veel meer van horen", deelde ze uiteindelijk mee.
"Een zaak met meer prioriteit?" bracht Wolfs cynisch uit. "Wij hebben geen huis, omdat zij zo nodig alles moeten onderzoeken. Is dat niet belangrijk genoeg?" viel Wolfs uit. Hij haalde een hand door zijn grijze lokken.
"Jullie zitten toch bij Marion? Als er iets anders geregeld moet worden, moet je het zeggen?"
Wolfs maakte een wegwuif gebaar met zijn hand. Het ging hem niet om het huis. Hij wilde alleen weten of de rijksrecherche al op hetzelfde spoor zat als hij en Eva. Ze konden namelijk moeilijk aan hun baas vertellen dat ze zelf op zoek naar de dader zijn gegaan, dan waren ze nog niet jarig.
Zonder verder nog iets te zeggen, verliet hij het kantoortje.
Zijn partner staarde hem vragend aan, maar hij negeerde de blik. Hij zou het gesprek vanavond wel herhalen, nu moest hij weg.
"Ik ga vast", zei hij Eva. Wolfs pakte zijn dure, zwarte jas van de kapstok en trok deze aan.
"Nu al?", keek de vrouwelijke rechercheur hem vragend aan. "Het is pas half 5."
"Ik ga nog even naar Fleur", legde hij uit. "Ik zie je vanavond." En met die woorden verliet hij het politiebureau te Maastricht.
Voor de verandering kon Wolfs meteen aanschuiven toen hij thuis kwam van de gevangenis. Marion had gezorgd voor een heerlijke pasta en legde daar de laatste hand aan, terwijl Eva wat te drinken voor het trio inschonk. Ze zette Wolfs een rode wijn voor en dekte de tafel.
"Nou, wat een verwennerij", grijnsde Wolfs. Normaal was hij natuurlijk degene die het avondeten en alles daaromheen verzorgde. En stiekem kon hij hier ook best aan wennen.
Eva glimlachte en nam plaats tegenover hem nadat ze de onderzetters op het midden van de tafel had gelegd.
"Hoe was het bij Fleur?" vroeg ze geïnteresseerd.
"Het gaat beter met dr." Sinds lange tijd was er weer iets van geruststelling in zijn ogen te zien. Het knagende gevoel aan hem was minder geworden nu hij wist dat het weer beter met zijn dochter ging.
Eva legde gemoedelijk een hand op de zijne en glimlachte oprecht.
"Gelukkig", zei ze. Ondanks dat ze dubbele gevoelens had over Fleur; deze ellende gunde ze haar niet.
"Ze is overgeplaatst naar een ander celblok, daar is haar identiteit nog niet gelekt. Voor alsnog tenminste", vertelde Wolfs. Hij keek naar hun handen, die nog steeds op elkaar lagen.
Eva merkte het, en beschaamd trok ze vlug haar hand terug. Haar ogen wende ze af.
"Eten is klaar!" Met een grote pan in handen liep Marion naar de keukentafel. Vervolgens liep ze terug om de pastasaus te halen.
"Het ziet er geweldig uit", complimenteerde Wolfs haar. Hij schepte een hand vol pasta op en gooide er de rode saus overheen. In stilte begon het drietal aan de maaltijd.
"Het smaakt erg goed", vond Wolfs. Hij schepte voor de tweede keer zijn bord vol.
"Het kan natuurlijk niet tippen aan jouw kookkunsten", knipoogde Marion.
"Nou, het komt aardig in de buurt hoor", glimlachte Eva terwijl ze de laatste restjes van haar bord schraapte. Met het puntje van haar wijsvinger veegde ze de rode saus op en stak het in haar mond.
Wolfs schudde glimlachend zijn hoofd, maar zei er niets van. Hij had geen zin in weer een meningsverschil, niet nu het net weer goed was. Niet dat ze het echt goed hadden gepraat; dat deden ze immers nooit. Bij hen was het altijd automatisch weer goed.
"Gelukkig maar", lachte Marion terug. Haar rode krullen dansten vrolijk om haar hoofd heen. Ze nam een slok van haar wijntje en at haar bord schoon leeg.
"Is het weer goed tussen jullie?" Ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen, nog steeds niet.
Wolfs schonk zijn werkpartner een vragende blik, die zij meteen wegwuifde.
"Ja hoor. Er was niets bijzonders", vertelde Eva haar beste vriendin opnieuw.
"Nou, gelukkig dan maar", grijnsde Marion terug. Ze stond abrupt op van haar stoel en begon gehaast met het afruimen van de tafel.
Het recherche duo had de volgende ochtend besloten om bij het schoonmaakbedrijf langs te gaan, om de mensen daar te confronteren met een foto van de camerabeelden.
Wolfs parkeerde de wagen recht voor het openstaande hek van het desbetreffende bedrijf. Zij aan zij liepen de twee het bedrijventerrein op, zoekend naar de ingang van het kantoor. Het gebouw was akelig stil toen ze binnenkwamen. Er stond dan wel een balie, maar er zat niemand achter. Bovendien was het ook enkel een balie en meer niet. Geen computer, geen schrijfwaren; enkel een belletje dat ook altijd te vinden was in hotels. De twee keken om zich heen, maar toen ze echt niemand zagen besloot Wolfs op de bel te drukken. Er gebeurde enkel weinig. Na een aantal minuten te hebben gewacht drukte Wolfs nogmaals op het belletje.
"Ja, ja", klonk er brommend van boven. Een wat oudere, norse man kwam wankelend van de trap af. Hij had duidelijk moeite om met zijn zware lijf beneden te geraken. "Wat moeten jullie?" vroeg hij nadat hij het stel uitgebreid had bekeken.
Eva haalde haar politie identificatie tevoorschijn en hield het omhoog.
"Eva van Dongen, recherche Maastricht." Ze knikte naar haar partner. "Dit is mijn collega, Floris Wolfs."
De man fronste.
"Wat moet dat?"
"Wij willen graag wat vragen stellen", antwoordde Wolfs. "Wie bent u?"
"Henk van Arkel. Dit is mijn bedrijf", zei hij, nog altijd fronsend en wat wantrouwend.
"Kunnen wij u even spreken?" Eva stopte haar identificatie terug in haar achterzak.
Henk knikte goedkeurend naar de vrouwelijke agente, maar liet zijn blik íéts te lang hangen op haar voorgevel.
Wolfs fronste zijn voorhoofd.
"Zullen we?" drong hij aan.
Meneer Van Arkel ontwaakte weer uit zijn fantasieën en liep met de rechercheurs achter zich aan terug naar boven. Hij plofte meteen neer in zijn comfortabele bureaustoel.
"Jullie mogen alles meenemen, ik heb niks te verbergen."
"Wij komen niet voor de boekhouding", schudde Eva haar hoofd. Ze schoof hem een paar foto's van de jongen onder de neus.
"Kent u hem?" vroeg ze vervolgens.
"Nooit gezien", antwoordde Henk luchtig, en hij schoof de foto's aan de kant. Hij drukte op het toetsenbord zodat het beeldscherm van de computer aansprong en ging ongestoord verder met zijn werk.
Wolfs schoof de foto's demonstrerend terug.
"Is dit een van uw werknemers of ex-medewerkers?"
De kalende man zuchtte diep.
"Dat weet ik niet. Wij hebben weinig vaste mensen in dienst. De meesten werken hier een tijdje en zijn dan weer weg. Veel studenten die tijdelijk een baantje nodig hebben", vertelde Henk. Hij schroefde de snoep pot op zijn bureau open en haalde er een chocolaatje uit. Het omhulsel gooide hij bij de andere plasticjes, die als een keurig stapeltje op de hoek van zijn bureau lagen. Het chocolaatje propte hij in een keer in zijn mond. Ongegeneerd smakte hij en lepelde hij zijn kiezen leeg met het puntje van zijn tong.
"U heeft vast wel een lijst van alle werknemers en ex-medewerkers van de afgelopen twee jaar?" opperde Eva. Voordat de man kon protesteren sprak ze al verder. "Die zouden wij graag willen. Inclusief foto van iedereen, als dat mogelijk is."
Brommend stemde Henk in.
Eva legde haar visitekaartje op het bureau.
"Mijn e-mailadres", legde ze uit, "U kunt het hier naartoe mailen. Als we vragen hebben laten we het nog weten."
De rechercheurs zeiden de man nog gedag, maar van zijn kant hoefden ze geen begroeting meer te verwachten.
Terug op het bureau aangekomen verdeden de twee hun tijd terwijl ze wachtten op het mailtje van Henk van Arkel. Ruim anderhalf uur later ontvingen ze eindelijk de lijst waarop ze gewacht hadden. Vluchtig scrolde Eva door de lijst met namen. Het was langer dan ze verwacht hadden.
Wolfs riep zijn geüniformeerde collega genaamd Romeo bij hem. Deze lijst was onderdeel van hun zaak, dus hij kon hen natuurlijk bijstaan met het uitkammen van de lijst.
"Heb je de foto's van die jongen op de camerabeelden nog?" vroeg Wolfs zijn collega.
"Ja, hoezo?"
"Wij hebben deze lijst van alle medewerkers en ex-medewerkers van Van Arkel BV. Wie weet zit onze gozer ertussen", legde Wolfs uit. "Eva stuurt je de lijst, dan kan je ons helpen met zoeken."
Romeo had de boodschap begrepen en liep terug naar zijn bureau om aan het werk te gaan. Ruim een half uur later dacht de desbetreffende agent iets gevonden te hebben.
"Eva, Wolfs?" riep hij.
De rechercheurs stonden meteen op en begaven zich naar hun collega.
Romeo hield de foto naast een aantal foto's van de persoon die hij had weten te vinden.
"Dit is hem, toch?" Helemaal zeker wist hij het niet. De beveiligingscamera bleef natuurlijk niet de duidelijkste en beste camera die er te vinden viel.
Wolfs bukte voorover naar het scherm en kneep zijn ogen samen om zo ook de foto's te kunnen vergelijken.
"Volgens mij wel, ja", knikte Wolfs.
Eva volgde het voorbeeld van de mannen, maar moest ook concluderen dat het de jongen inderdaad was.
"Wie is het?"
Romeo klikte op het tabblad waar de lijst met namen stond.
"Thijs Heijmans, 24 jaar", las hij op.
"En waar woont hij?" vroeg Eva vervolgens.
Romeo zocht het vluchtig op in het register.
"In een studentenwoning aan de Wycker Grachtstraat nummer 2."
Wolfs gaf de jongen agent een schouderklopje.
"Goed gedaan, wij gaan erheen." Hij legde een hand op Eva's onderrug als teken dat ze mee moest komen. Met een stevige pas liepen de twee het gebouw uit.