Chapter 3

57 2 0
                                    

Finally, naalimpungatan si Rima at tumayo, unluckily for her, the floor was wet and had a hard time getting up, every now and then mapapadulas siya tapos mapapahiga. Again exposing what should not be. Napa-shit pa eto dahil masakit sa balakang at nahihirapan talaga siyang tumayo, at naiinis dahil wala man lang tumutulong sa kanya. Then it strikes her, after she stood up she was speechless sa nakita niya. Everyone was looking at her.

Hindi niya alam kung anung gagawin niya. Hindi niya alam kung anung nakita nila. Hindi niya alam kung bakit bigla siyang pinagsisikipan ng mundo. There looks were intimidating, piercing her inside. She couldn’t stand it. Gusto niyang maiyak pero feeling niya dapat siyang magpakatatag. Nasa malapit lang si Nick at kailangan niyang ipakita dito na okey siya. She is a strong woman and can maintain her poise no matter what the situation is. Sabi ng lola niya, malakas ang dating ng babaeng matapang at hindi iyakin, dahil sa panahon ngayon, sa hinihiwang siibuyas na lang pwedeng umiyak. At sa pagkakataong ito, walang sibuyas kaya hindi siya iiyak. Hindi.

“Wow, can’t imagine you like spongebob that much, hahahaha”. Bigalang may nagsalita ata parang isang choral na sabayang nagtawanan ang lahat ung iba pumapalakpak pa. As in walang exempted sa tawanan. Para silang nakakita ang libreng comedy show courtesy of her.

What? Anu raw? Panung?...... Doon lang nag sink-in sa kanya at unti-unting nag flachback ang nangyari. Saka niya natutop ang bibig at napa-OMG. Wala pang ilang saglit, hindi na napigilan ni Rima ang mapaiyak. Hindi na kailangang sagutin ang tanung niya. They saw it. Nick saw it too. Para siyang sinabuyan ng asido at nagyeyelong tubig matapos marealize ang nangyari sa kanya. Of all places and time bakit ngayon pa. Hindi na niya kayang humarap kay Nick. Wala siyang mukhang ihaharap dito.

Then suddenly everybody is calling her Spongbob. Someone even shouted to put their names too. She was melting like a candle under fire. Hindi na niya kinaya. Unti-unting dumaloy ang luha sa kayang mga mata at hindi niya namamalayang bumibilis ang daloy nito at parang nanghihina siya. Wala na ata siyang lakas tumakbo. At ilang sandali, bumagsak ulit siya sa sahig and this time, she fainted.

Until the end: A Promise of FOREVERTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon