Why?

Chapter5

Μας φωνάζει ξανά να περιμένουμε αλλά εμείς φυσικά τον αγνοουμε. Καταλαβαίνω ότι πλησιάζει... Τότε πετάγεται μπροστά μας προσπαθώντας να μας κόψει τον δρόμο... Με κοιτάει και λεει:
-"Το πρωί δεν προλάβαμε να συστηθουμε... "μου λέει και μου χαρίζει ένα μικρό χαμόγελο!
-" Καλύτερα...",φυσικα δεν το εννοώ, θέλω πάρα πολύ να μάθω το όνομα του αλλά αυτή την στιγμή δεν σκέφτομαι πριν μιλήσω.
-"Δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ δεν συνηθίζω να είμαι αγενης... ", αν πει και άλλα τέτοια νομίζω θα λιώσω!
-" Αν σου πω το όνομα μου θα μας αφήσεις να φύγουμε;"
-"Μμμμ... έτσι νομίζω!
-"Δανάη, ευχαριστηθηκες τώρα; ", μήπως είμαι λίγο απότομη μαζί του, στο κάτω κάτω δεν μου έχει κάνει και τίποτα...
-" Υπέροχο όνομα... ", λέει ενώ φεύγει από μπροστά μας... και γω με την Ηλέκτρα αρχίζουμε να περπατάμε γρήγορα.

Στο βάθος ακούγεται η φωνή του...
-" Α και... Εμένα με λένε Μιχάλη! "

Μιχάλης... Τι τέλειο όνομα! Λες να έχει κοπέλα; Αλλά και να έχει δεν με νοιάζει, ή μήπως με νοιάζει;Οχι δεν με νοιάζει!

Συνεχίζουμε να περπατάμε με την Ηλέκτρα αμιλητες .... Φαινόταν σκεπτικη και ίσως.... σοκαρισμενη όπως ακριβώς ήμουν και γω. Μάλλον σκεφτομασταν το ίδιο πράγμα...ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΉΤΑΝ ΑΥΤΌ???

Άραγε έτσι είναι με όλα τα κορίτσια ή μήπως του άρεσω; Μπα δεν νομίζω...

Δεν φαίνεται να του αρέσουν κορίτσια του τύπου μου...