Why?

Chapter10

Είναι ο Αχιλλέας! Ευτυχώς που ήρθε. Βλέπω πίσω από τον Αχιλλέα,τον Αλέξη να κρατάει στην αγκαλιά του την Ηλέκτρα αφού πρώτα την είχε απομάκρυνση από τον φίλο του Μιχάλη.

Γυρνάω να κοιτάξω τι γίνεται με τον Μιχάλη και τον Αχιλλέα και τους βλέπω να δέρνονται. Πάω να τους χωρίσω αλλά δεν τα καταφέρνω. Ευτυχώς έρχεται ο Αλέξης. Καταφέρνει να χωρίσει τον Μιχάλη και τον Αχιλλέα όμως και οι δυο έχουν μελανιές και πληγές στο πρόσωπο.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να με νοιάζει για τον Μιχάλη αλλά μόνο για τον Αχιλλέα αλλά ραγίζει η καρδιά έτσι όπως τον βλέπω πληγωμένο.

Η Ηλέκτρα έρχεται και μου λέει ότι φεύγουμε και κατευθυνομαστε προς την έξοδο του μαγαζιού. Ο Αλέξης κρατάει σφιχτά το χέρι στην Ηλέκτρας.Μόλις βγαίνουμε έξω,αυθόρμητα πέφτω στην αγκαλιά του Αχιλλέα. Εκείνος με κρατάει σφιχτά και γω ηρεμώ καθώς μυρίζω το άρωμα του.

-"Τι έγινε; Ποιοι είναι αυτοί; Που τους ξέρετε αυτούς;", ρωτάει ο Αλέξης την Ηλέκτρα χωρίς όμως να σταματήσει να της κρατάει το χέρι.

-"Σήμερα τους είδαμε πρώτη φορά ",του εξηγεί εκείνη φανερά ταραγμένη.
-"Πάμε σπίτι μου... Οι γονείς μου λείπουν σε επαγγελματικό ταξίδι και έτσι μπορειται να μείνετε όλο το βράδυ. ",μας λέει ο Αχιλλέας
-"Εκεί που θα μας εξηγήσετε τι έχει συμβεί με αυτά τα αγόρια ",λέει ο Αλέξης κοιτώντας την Ηλέκτρα με ένα αυστηρό ύφος.

Οι γονείς του Αχιλλέα δουλεύουν σε μια εταιρία εδώ και πολλά χρόνια. Όπως μας έχει πει, εκεί γνωρίστηκαν οι γονείς τους και ερωτεύτηκαν παράφορα. Τι ρομαντικό!!!

Φτάνουμε λοιπόν στο σπίτι του Αχιλλέα γρήγορα αφού δεν μένει πολυ μακριά από το μαγαζί. Μπαίνουμε μέσα και γω όπως και η Ηλέκτρα καλούμε τους γονείς μας για να τους πάρουμε την άδεια. Όλα εντάξει με τους γονείς μας αλλά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα... Ωχ

-"Θα μας πείτε τωρα; ",λέει το Αχιλλέας.
-"Έπεσα σήμερα καταλαθος πανω του στο σχολείο και μετά όταν πήγανε με την Ηλέκτρα βόλτα τον ξανασυναντήσαμε. Αυτό είναι όλο. ",τους λέω γρήγορα.
-"Αυτό μόνο; Μόνο αυτό έγινε και απέκτησε τόσο θράσος ;",ρωτάει ο Αλέξης και βλέπω ότι η Ηλέκτρα εκνευρίστηκε.
-" Συγγνώμη δεν μας πιστεύεις; ",του λέει καθώς σηκώνεται από τον καναπέ.
-"Δεν είπα κάτι τέτοιο βρε μωρό μου"
-"Ναι αλλά αυτό εννοουσες"
-"Φυσικά και όχι βρε αγάπη μου. Απλώς μου φαίνεται λίγο παράξενο πως από την μια στιγμή στην άλλη χωρίς να τους έχετε δώσει δικαιώματα... γίνεται ότι γίνεται τέλος πάντων. ",της λέει και της δίνει ένα φιλί στον λαιμό.

Όση ώρα τα παιδιά μιλούσαν έβαζα λίγο ιώδιο στο πρόσωπο του Αχιλλέα.

-"Πονάει πολύ; ",τον ρωτάω και ξέρω ότι εγώ φταίω. Για να με βοηθήσει έπαθε ότι επαθε.
-"Ε ναι λιγο",μου λέει και μου χαρίζει ένα μεγάλο χαμόγελο.

Ακούω έναν ήχο από τι κινητό μου και πηγαινω προς την τσάντα μου για να δω τι είναι.
Μήνυμα...απο άγνωστο αριθμό.

Μπορεί ούτε τώρα να μην προλάβαμε να μιλήσουμε πολύ αλλά να ξέρεις ότι όταν θέλω κάτι εγώ το κερδίζω και δεν μπορεί κανένας να με εμποδίσει μωρουλι.
Μ.

Δεν το πιστεύω το θράσος του!