Why?

Chapter 11

Δεν το πιστεύω! Πως βρήκε το κινητό μου; Γιατί δν με αφήνει ήσυχη; Τι του έχω κάνει πια;

Τρέχω αμέσως και το δείχνω στα παιδιά! Τους βάζω και αυτούς σε μπελάδες χωρίς να το θέλω αλλά αν δεν ζητήσω βοήθεια από τους φίλους μου από ποιόν θα ζητήσω;

-"Πλάκα κάνεις! Πως βρήκε τον αριθμό σου;",
-"Δεν ξέρω ρε Αχιλλέα αλλά προφανώς δεν του τον έδωσα εγώ!",του λέω και κατευθύνομαι προς την κουζίνα για να βάλω ενα ποτήρι νερό.
-"Πολύ σημασία δεν του δώσαμε; Απλά αδιαφορισε...αν σταματήσεις να ασχολείσαι δεν νομιζω να το συνεχίσει!",μου λέει η Ηλέκτρα και χωνεται στην αγκαλιά του Αλέξη που είναι καθισμένος στον μεγάλο γωνιακό γκρι καναπέ.

Πηγαίνω και γω και κάθομαι δίπλα στον Αχιλλέα στον απεναντι καναπε.

-"Δεν βάζουμε καμιά ταινία να χαλαρώσουμε λίγο; ",μας προτείνει ο Αλέξης και αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο της Ηλέκτρας.

Αποφασίζουμε λοιπόν να βάλουμε να δούμε μια κωμωδία να φτιάξει η διάθεση μας.

Ακούω το κουδούνι και η Ηλέκτρα πάει να ανοίξει την πόρτα. Μόλις ανοίγει η μεγάλη βαργία ξύλινη πόρτα βλέπω την Ηλέκτρα να μένει με το στόμα ανοικτό και να κάνει αυτόματα ένα βήμα πίσω... Μα ποιος είναι;

Κάποιος σπρώχνει την πόρτα να περάσει και... βλέπω καλά; Είναι ο Μιχάλης; Πως βρέθηκε εδώ; Και δεν είναι μόνος.... είναι και οι φίλοι του τα "καλά παιδια"

-"Βρε βρε το μωρούλι",λέει κοιτώντας με και κάνοντας ένα βήμα με σκοπό να βρεθεί λίγο πιο κοντά μου.

-"Γεια σου ομορφη",ακούω τον φίλο του Μιχάλη να λέει στην Ηλέκτρα και της τσιμπάει τι μάγουλο.
-"Ρε Αντε από δω... Βλάκα ",του λέει ενώ κατεβάζει το χέρι του από τι μάγουλο της.

-"Τι θες εδώ Μιχάλη; "
-"Πόσο τέλειο ακούγετε το όνομα μου από τα χείλη σου μικρή μου".
-"Θα μου πεις γιατί ήρθες; "

-"Ήρθα να σε πάρω να φυγουμε",μου λέει καθώς πλησιάζει ακόμα ποιο κοντά μου... Μυρίζω το άρωμα του...
-"Πολύ θα το ήθελα αλλά η μαμά μου δεν με αφήνει να βγαίνω με αγνώστους. "
-"Τι μου λες... ",λέει και έρχεται ακόμα πιο κοντά μέχρι που απλώνει τα χέρια του και με σηκώνει ψηλά.

Κρατάει τα χέρια μου και δεν μπορώ να κάνω κάτι... Τι στον διαολο; Τι κάνει; Που με πάει;

Ακούω τον Αχιλλέα και για Αλέξη να του φωνάζουν και όταν γυρνάω να κοιτάξω μαλώνουν με τους φίλους του...

Ξαφνικά ένα μαύρο πανί καλύπτει το πρόσωπο μου... Δεν βλέπω τίποτα ... Όταν το μαύρο πανί φεύγει από το πρόσωπο μου βλέπω ότι είμαι σε ένα δωμάτιο σκοτεινο αλλά αρκετά ζεστό... Πάνω σε ένα τραπέζι υπάρχει ένα μπουκάλι κρασί και δυο ποτήρια.

Φοβάμαι...

Γυρνάω το κεφάλι μου και τον βλέπω να στέκεται από πάνω μου.

-"Με συγχωρείς που σε έφερα εδώ με αυτό τον τρόπο αλλά δεν μου άφησες άλλη επιλογή. ",μου λέει καθώς πλησιάζει το πρόσωπο του στο δικό μου... Τόσο πολύ που μπορώ να νιώσω την ανάσα του στα χείλη μου.
-"Σε παρακαλώ... Άσε με να φύγω. ",δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου ...
-"Δανάη... Δανάη "
-"Ξυπνα όμορφη ",ακούω την φωνή του Αχιλλέα και βλέπω τα όμορφα πράσινα μάτια του καθώς να ανοίγω τα δικά μου.
-"Καλημέρα ",μου λέει και μου χαρίζει ένα μεγάλο χαμόγελο.
-"Αχιλλέα... Είσαι καλά; "
-"Μια χαρά γιατί; "
-"Μα δεν σε χτυπησαν; Εγώ πως βρέθηκα εδώ; "
-"Ποιοι να με χτυπήσουν; Μαλλον όμορφη μου έβλεπες όνειρο!"

Τον αγκαλιάζω ίσο πιο σφιχτά μπορώ και κάνει και εκείνος το ίδιο προτού μας διακόψουν η Ηλέκτρα και ο Αλέξης που μπαίνουν στο δωμάτιο.

-"Μμμμμμ...",λένε ταυτόχρονα.