Yara

een

Wauw! Wat een gave meid zit daar! Ze is mooier dan de knapste actrice, mooier dan het fraaiste liefdesliedje, mooier dan de kleurrijkste bloem, mooier dan de helderste ster aan de hemel - en net zo onbereikbaar... Ademloos sta ik net voorbij de ingang van de kantine naar haar te kijken. Ze heeft blond haar dat ze in een slordige knot heeft opgestoken, haar smalle gezicht met de perfecte ronde wenkbrauwen en de rode lippen zijn beweeglijk terwijl ze tegen de mensen om haar heen praat. De kleur van haar ogen kan ik van deze afstand niet zien. Ik ben jaloers op haar klasgenoten die elke dag, elk uur naar haar kunnen kijken... Hoe kunnen die zich ooit nog concentreren op de les of op een pw?! Waar komt ze vandaan? Hoe lang zit ze al bij ons op school? Hoe is het mogelijk dat ik haar niet eerder gezien heb? Hoe is het überhaupt mogelijk dat ik heb geleefd, dat ik heb geademd, dat ik elke dag naar school kwam zonder haar?! Franka trekt me aan mijn mauw en Niels geeft me een por in mijn rug.'Doorlopen!' commanderen ze. Ja natuurlijk, de pauze is maar kort. Doorlopen, dat betekent de ene voet voor de andere zetten op weg naar een vrij tafeltje. Ik ga zo zitten dat ik haar nog kan zien en verdeel mijn aandacht tussen mijn pratende klasgenoten en HAAR.Franka heeft het in de gaten. Ze blikt even over haar schouder en kijkt me dan nieuwsgierig aan. 'Wat is daar zo interresant?' Ik schud mijn hoofd. 'Niks'. Ik trek mijn rugzak op schoot en rommel er uitgebreid in, op zoek naar mijn peer. Niks? De wereld is gekanteld en ik zeg niks?! Ik schuif mijn stoel opzij zodat ik dichter bij Franka zit. Niet iedereen hoeft dit te weten. 'Zie je dat meisje daar? Met dat blonde haar en dat schirtje met die verschillende kleuren? Weet jij wie dat is?' Franka kijkt zoekend in de richting waarin ik wijs. 'Nee,' zegt ze dan 'Hoezo?' Zo nonchalant mogelijk probeer ik te zeggen: 'Gewoon, ik vindt haar leuk.'  'Hè?! Zeg je nu...?' 'Ja,' zeg ik flink, 'Ik val op haar.' 'Iew..' Franka een van mijn beste vriendinnen, kijkt me met een vies gezicht aan. Op haar gezicht zie ik verbazing , verwarring, ongeloof, afkeer, ja echt! Ik heb iets vreselijks gezegd, iets wat beslist vies is. Ze schuift haar stoel een eindje bij me weg. 'Jij?Hoe kan dat?'Ja stomme vraag, hoe kan dat? Dat wil ik zelf ook wel weten.Ik zie dat ze me vies aan blijft kijken en ik... ik hou verstandig mijn mond