7วันก่อน
หลังจากขึ้นเครื่องได้7ชั่วโมง
กึก!
ฉันก้าวลงเครื่องอย่างระมัดระวัง
หลังจากนั้นก็รีบบอกพ่อให้บึ่งรถไปยังห้างที่ใกล้ที่สุด
พ่อให้บัตรเครดิตมาให้ เพื่อซื้อเสื้อผ้าอาพรชุดใหม่เอี่ยมจากร้าน
ผ่านไปหลายชั่วโมง
กริ๊งๆ กริ๊งๆ
"โถ่ ใครโทรมาเนี่ย"
กริ๊งๆ กริ๊งๆ
ติ๊ด!
"โมชิโมชิ~~ กรุณาฝากสัญญาณหลังเสียงสัญญาณ---"
"เซย์ระ พ่อเองนะ"
"อ่าว พ่อเองหรอ =_=;;"
"เดี๋ยวลูกไปพักกับน้าก่อนนะพ่อมีทุระด่วนที่ต้องรีบไปทำน่ะ แค่นี้นะ"
"พะ...พ่อค---"
แกร่ก!!
"คะ...."
"..."
"เอ่อ...ถ้าจะวางเร็วขนาดนี้นะ =O=!!"
"เอ่อ...พี่จ๋า"
ฉันหันไปหาเสียงเด็กน่ารักที่อยู่ข้างหลังทันที
"พี่จ๋า~ พี่จ๋าจริงด้วย"
"โยมิ!! อ๊ายยย โยมิจริงด้วย" ฉันโผเข้าไปกอดเด็กสาวตัวเล็กตรงหน้าทันที
"งื้อ พี่จ๋า มันอึดอัด"
"คิดถึง~ อายุเท่าไรแล้วล่ะเรา >O<"
"อือ...7...8ขวบ!!" โยมิชูนิ้วขึ้นทำหน้าบ้องแบ๊วราวกับสุนัขตัวน้อยๆ
อร๊ายยย น่ารัก อยากหิ้วกลับบ้านเลย >////<
"แม่คะเจอตัวโยมิแล้วแล้ว!!" น้องยูสุ พี่ของน้องโยมิที่อายุไล่เลี่ยกันหน้าชี้นิ้วมาทางฉันพลางดึงเสื้อผู้เป็นแม่อยู่
"เอ้า เซย์ระไม่ใช่หรอน่ะ!!"
"สวัสดีค่ะน้าแอน"
"แม่จ๋า!!! ฮือออ"
"ขอโทษด้วยนะจ๊ะที่ทำให้วุ่นวายนะ พอดีโยมิหลงทางเลยออกมาตามหากันน่ะจ้ะ ระหว่างนั้นคุณพ่อก็โทรมาบอกเรื่องของน้องเซย์ระแล้วล่ะ ไม่คิดว่าจะอยู่ด้วยกันได้ ขอบใจที่ดูแลโยมิให้นะจ๊ะ ^^"
"ก็พึ่งเจอเหมือนกันค่ะ แหะๆ ^^;;"
"เอาเป็นว่า ไปบ้านน้าก่อนดีไหม"
"ก็ดีนะคะ อยู่ใกล้ห้างด้วย ><"
หลังจากนั้น6วันฉันก็พักบ้านน้า เล่นกับน้องพลางช็อปซะเต็มอิ่ม =..=
อ๊าาาามีความสุขจัง
แต่เรามาถึงไทยนี่เพื่อเรื่องแค่นี้เองหรอ?? เรามาเพื่ออะไรนะ?
กริ๊งๆ กริ๊งๆ
ติ๊ด!
"โมชิโมชิ~ พ่อหรอคะ"
"อื้มพ่อเอง พี่เป็นยังไงบ้าง?"
"หะ...เห๋!!! เอ๋!! ลืมไปเลย!!! ขอบคุณค่ะพ่อ"
เพราะพี่ไง เรามาหาพี่ไม่ใช่หรอ ทำไมลืมเรื่องนี้ได้น๊าาาาาาา
ติ๊ด
หลังจากนึกเรื่องนี้ออกฉันรีบวิ่งไปหาน้าเพื่อขอร้องให้น้าช่วยไปส่งทันที น้าเองก็ทำหน้างงแต่ก็ยอมทำตามที่บอก
หลายชั่วโมงต่อมา
"ถึงบ้านจีจังแล้วจ้ะ"
ปึก!!
"ขอบคุณมากค่ะคุณน้า"
"มะ ไม่เป็นไรหรอก"
ตึง!!
หลังจากปิดประตูรถก็รีบร้อนวิ่งเข้าไปในบ้านทันที
"แฮ่ก...แฮ่ก...พี่คะ อยู่ไหม??"
"..."
ไรเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
ทั้งที่มืดแล้วทำไมไม่มีใครเปิดไฟในบ้านเลยนะ??
หลังจากพักให้หายเหนื่อยซักพัก ฉันค่อยๆเดินขึ้นบันใดไปช้าๆ เห็นพี่แอบมองอะไรบางอย่างในห้องตัวเอง
ทำไมไม่เข้าไปในห้องกันนะ?
แต่ก็ช่างเถอะ หลอกให้กลัวซักหน่อยดีกว่า หึหึ
ตึก...ตึก...ตึก...
โอ๊ย บ้านไม้นี่สเตลลำลากจริงแฮะ!! เสียงมันสนั่นหวั่นใหวซะไม่มี แต่คนทึ่มๆอย่างพี่คงไม่รู้หรอก
แปะ
ฉันเอื้อมมือไปเกาะใหล่พี่เบาๆ ตัวพี่ถึงกับแข็งทื่อเลยทีเดียวเชียว
เอ๋? พี่สั่นหรอ หุหุ น่าแกล้งชะมัด หุหุหุ
#ปล. อ่านต่อในบทที่3 =..=
.................................................................
เข้าช่วงมุมพักนักเขียนกันบ้าง
เอาล่ะ สวัสดีทุกท่านผมJiharuเอง
ผมน่ะ พูดเรื่องสนุกๆไม่เป็นหรอก
มีใครอยากรู้เหตุผลที่ผมมาเขียนนิยายกันบ้าง~~
...
...
...
...
...
...
...
เอ่อ...
...
...
...
...
...
ไม่มีใครอยากรู้สินะ T_T
แต่ผมอยากบอกนี่นา
...
งั้นผมบอกแล้วกัน
.
ผมมาเขียนเพราะนึกสนุกขึ้นมา และอยากให้คนคนนึงสนใจบางอย่างในตัวผมบ้าง
จริงๆก็จะตัดจบดื้อๆซักตอน4-5แล้ว คนคนนั้นบอกว่าสนุกละก็ชอบเรื่องนี้ เลยอยากไถ่โทษกับเรื่องไม่ดีทั้งหมดที่เคยทำให้ อาจจะไม่ได้เลิศหรูอะไร และรู้ดีว่าแค่นี้มันไม่พอให้ยกโทษให้หรอก แต่ผมก็อยากทำสิ่งสุดท้ายที่พอจะทำให้ได้จนถึงที่สุดจนกว่าจะถึงวันแห่งสัญญาผมจะไม่มีวันตัดจบเรื่องนี้เด็ดขาด
พูดยังกับจูนิเบียวแน่ะ ฮะ ฮะ ฮ่า
.
สรุปสั้นๆก็เพื่อไถ่โทษก็เท่านั้นแหละ
ตอนนี้ตัวละครหลักก็ทะยอยกันออกมาจนเกือบหมดแล้ว เอาเป็นว่ารอดูตอนต่อไปนะครับว่าเนื้อเรื่องจะไปแนวใหน
ชอบก็อย่าลืมกดไลค์กดสับตะใคร้ใต้คลิป
See you again yesterday. เจอมีด
เอ้ย!! ไม่ใช่!!
เดี๋ยวโดนพี่เ*กมาตบเกรียนเก็บค่าลิขสิทธิ์ =[]=!!
แล้วเจอกันโอกาสหน้านะครับ
