จากนิทานปรัมปราที่ทุกคนเคยอ่านกัน ที่ว่ากันว่า พระเจ้าสร้างมนุษย์ผู้ชายคนแรกโดยอิงจากรูปร่างของตนเอง แล้วดึงเอาซี่โครงของผู้ชายมาทำเป็นผู้หญิง หลังจากมนุษย์และสัตว์ถูกจับไล่มายังโลก
.
มนุษย์ได้สร้างอารยะธรรมไว้มากมายรวมทั้งการมีลูกสืบเผ่าพันธุ์ เมื่อเวลาผ่านไป
.
ผู้คนก็ยิ่งมากขึ้น และยิ่งเกิดความขัดแย้งขึ้น เกิดความหลากหลายในอารมณ์
ผ่านไปหลายร้อยหลายพันปี อารมณ์ความรู้สึกเหล่านั้นได้หลอมรวมเป็นตัวตนขึ้นมาและถูกเรียกในภายหลังว่า "ปีศาจ"
.
ถึงจะเกิดมาจากอารมณ์ ความรู้สึกของผู้คนมารวมกัน แต่เธอกลับไร้ซึ่งอารมและความรู้สึกไดๆทั้งนั้น
ปีศาจผู้โดดเดี่ยวอยากรู้ว่าเธอเป็นใคร เธอมาจากไหน ใครเป็นคนสร้างเธอ และทำเพื่ออะไรกัน
แม้อยากถามใครซักคน แต่ท่ามกลางความมืดมิดก็ไม่มีใครให้ถามเลยแม้แต่คนเดียว
พอรู้สึกตัว ปีศาจก็เริ่มก้าวเดินและหนีออกจากความมืดมาเพียงคนเดียว
กว่าปีศาจตนนั้นจะรู้ว่าความรู้สึกนั้นเรียกว่าเหงา ก็เป็นเรื่องต่อจากนั้นไปอีก...
.
ปีศาจผู้โดดเดี่ยว... ออกเดินทางรอบโลก
.
ท้องฟ้าที่แผ่ดว้างออกไปทั่วทุกหนแห่ง
.
น้ำทะเลใสจนมองเห็นลึกลงไป
.
แล้วก็.. ชีวิตที่เกิดใหม่ไม่รู้จบ
ปีศาจรับรู้เรื่องราวมากมายระหว่างเดินทาง แต่กลับยังไม่รู้เรื่องอะไรของตัวเองเลย
.
"ต้องมีคำตอบอยู่ที่ไหนซักแห่งแน่"
เธอเชื่อเช่นนั้น แล้วก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ
.
อยู่มาวันนึง ปีศาจได้พบเจอกับสิ่งมีชีวิตน่าพิศวงอย่างมนุษย์
มนุษย์มีความรู้ ภาษา และมีหัวใจ
.
"สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์นี้อาจรู้จักตัวของเราก็ได้" เธอคิดเช่นนั้น
ปีศาจหัวใจพองโตด้วยความตื่นเต้นแล้วมุ่งหน้าเข้าหามนุษย์
แต่ว่าสิ่งที่มนุษย์สอนให้กับปีศาจรู้จักนั้น มีแค่เพียง ความเจ็บปวด ความหวาดกลัว และความสิ้นหวังเท่านั้น
.
มนุษย์นั้นหวาดกลัว และเกลียดชังปีศาจ
บางคนก็ปาก้อนหิน
บางคนก็จุดไฟเผา
มนุษย์ทำทุกวิถีทางเพื่อฆ่าปีศาจ
"ทำไมข้าต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย!!" ปีศาจกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทุกครั้งที่ถูกมนุษย์ทำร้าย
.
ความหวาดกลัวได้หยั่งลึกเข้าไปในจิตใจและเปลี่ยนรูปร่างไป
ไม่ทันไรในหัวใจของปีศาจก็มีแต่ความรู้สึก ต่างๆ นานา ต่อมนุษย์
ความรู้สึกทั้งหมดใหลซึมออกมาจากหัวใจของปีศาจ ราวกับกำลังปกป้องตัวเธอไว้
.
ปีศาจได้ปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดของเธอออกมา เธอได้รับพลังมากมายและฆ่ามนุษย์ไปหลาายชีวิต
วันแรกที่ฆ่ามนุษย์ปีศาจได้ร้องไห้ออกมา
วันต่อมาก็เช่นกัน
วันต่อๆมาก็เช่นกัน
เธอร้องไห้เรื่อยมาราวกับเด็กเล็กๆ
To be continue.
.................................................................
.
#มุมเล็กๆท้ายตอน
เอ่อ... อะแฮ่มๆ ไม่ด้เขียนนานเลยขอโทษที่เว้นช่วงไปนานนะงับ มีเรื่องทางบ้านและทางใจนิดหน่อย โรคสำออย แค่กๆ--
ไม่ใช่แล้ว
จริงๆอาการของโรคเม็ดเลือดขาวอ่อนแรงหรือลูปัส ที่เป็นตั้งแต่เกิดมัรทรุดหนักเพราะเครียดหลายเรื่องมากเกินไปเลยทำให้ต้องพักยาวเลย เข้าโรงบาลทุกอาทิตย์แน่ะ ฮรือๆ (สำออยแป๊ป555)
เกร็ดความรู้เล็กๆนะ
ลูปัส เป็นโรคที่เม็ดเลือดขาวมีน้อยกว่าคนทั่วไป ซึ่งคนปกติมีโอกาสเป็นช่วง20-35ปีซึ่งเป็นวัยเจริญพันธุ์ จะเป็นเพราะฮอร์โมนผิดปกติหรือมีอาการติดเชื้อในกระแสเลือด โอกาสแค่1ในแสนน่ะครับ หายากมาก 555
สำหรับคนที่เป็นไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นโรคติดต่อ เพราะติดต่อได้เฉพาะทางสายเลือดเท่านั้น โอกาสน้อยมากด้วยที่ลูกจะเป็น(แต่ผมแค่ดวงซวยไปหน่อย เพราะผมรัยมาจากแม่เต็มๆ แหะๆ)
ภูมิคุ้มกันของคนที่เป็นโรคนี้จะต่ำมากเวลาเป็นไข้ แพ้ หรือโรคอะไรๆก็หายยากมาก (ยิ่งเป็นผมที่ภูมิคุ้มกันต่ำเป็นพิเศษก็มีโอกาสที่จะเป็นแค่ไข้หรือหวัดก็ตายได้เลยล่ะ เวลาเป็นอะไรพวกนี้เลยต้องโดนหมอตรวจตลอด แขนที่เป็นรมพิษเพราะแพ้อากาศช่วงนี้ม่วงมาเดือนกว่ายังไม่หาย TOT)
ก็ตามนี้แหละเนาะ
คร้ายเอดส์เลยนะ แต่ไม่ได้เป็นโรคแทรกซ้อนรุนแรงขราดเอดส์ อย่างมากก็ไข้หวัดธรรมดานี่แหละ ละก็ไม่ได้ติดกันทางเพศสัมพันธุ์แต่อย่างได แต่จะเป็นเพราะร่างกายตัวเองติดเชื้อหรือฮอร์โมนผิดปกติเท่านั้น
โรคนี้ก็ประมาณว่าพวกคุณหนูขี้โรคแบบในหนังเลยแหละ 555 แต่เผอิญ ผมไม่ใช่คุณหนูนี่สิ
เอาล่ะไว้โอกาสหน้า ถ้าอาการคงที่หรือดีขึ้นผมจะมาอัพตอนต่อไปนะงับ~~
บ๊ายบี ถ้าชอบก็อย่าลืมกดไลค์กดติดตามด้วยนะครับ~~
