The Underworld

Part 14: Η Συμμαχια

Θεανω ς P.O.V. :

Περπατουσαμε με τον Ιακωβιδη στον μακρυ διαδρομο του σχολειου. Απλα δεν μπορουσα να πιστεψω πως θα γνωριζαμε επιτελους την Συμμαχια! Και εγω και η Βαιολετ ειχαμε ενα τεραστιο χαμογελο στα χειλη μας μιας που περιμεναμε αυτη τη στιγμη για πολυ καιρο. Αχ μακαρι να ηταν και η Γιαννακοπουλου μαζι μας.... Τελος παντων κατεβηκαμε τις σκαλες σιγα σιγα και βγηκαμε στην αυλη οπου συναντησαμε τον Τζεικ. Χαιρετηθηκαμε ολοι, μαζι και ο Ιακωβιδης, και αρχισαμε να μιλαμε:

¨γεια σας κοριτσια! εχω πολυ καιρο να σας δω. Πως ειστε?¨μας ρωτησε ο Τζεικ.

πριν καν προλαβουμε να απαντησουμε, ο Ιακωβιδης μας ειπε:

¨συγνωμη παιδια, αλλα δεν εχουμε χρονο για χασιμο. Θα τα λετε καθημερινα αυτα απο δω και περα, μιας και τα κοριτσια μας ειναι πλεον επισημα μελη της Συμμαχιας! Και μαλιστα οι καινουργιες μας Εκλεκτες. Τιμη μου που σας γνωριζω.¨ειπε και μεις χαμογελασαμε με το κοπλιμεντο. ¨απο εδω¨ειπε και μας εδειξε το μικρο δρομακι διπλα απ το σχολειο το οποιο χρησιμοποιουμε για τις κοπανες μας. Ετσι αρχισαμε να κατεβαινουμε το στενο μονοπατι που οδηγουσε στον κεντρικο δρομο.

Απο κει συνεχισαμε μεχρι που φτασαμε σε ενα εγκαταλελειμενο κτηριο το οποιο παλια ηταν παλαιοπωλειο απ οσο ηξερα. Εκλεισε οταν ημουν 3ων χρονων. Αυτη ειναι η εδρα της Συμμαχιας? σκεφτηκα. Παραειναι μικρο για να γινει κατι τοσο μεγαλο εκει μεσα. Ο Ιακωβιδης ανοιξε την παλια πορτα που ετριζε και μετα οι τρεις μας τον ακολουθησαμε. Ολα εκει μεσα ηταν σκουριασμενα και σκονισμενα. Αποκλειεται να ειναι εδω. Παντου υπηρχε μουχλα και μια απαισια μυρωδια με εκανε να κραταω την αναπνοη μου. Και σαν να μην εφταναν ολα αυτα, κατεβηκαμε και στο υπογειο. Εκει ηταν χειροτερα. Εγω και η Βαιολετ ειχαμε κλεισει την μυτη μας ενω ο Τζεικ και ο Ιακωβιδης φαινεται να το ειχαν συνηθησει.

Σταματησαμε μπροστα σε εναν τοιχο. Εκει ο Ιακωβιδης εβαλε το χερι του κλεινοντας τα ματια και μουρμουρισε κατι περιεργες λεξεις σε μια γλωσσα ακαταλαβηστικη. Περασαν μερικα δευτερολεπτα και τοτε ενα πολυ λαμπερο φως αρχισε να φαινεται. Στην αρχη ηταν μονο μια μικρη κουκιδα αλλα στην συνεχεια μεγαλωνε ολο και περισσοτερο σε σημειο να κλεισω τα ματια μου. Οταν τα ξανανοιξα δεν ημουν πια στο αηδιαστικο παλαιοπωλειο.

Βαιολετ ς P.O.V. :

Εγω και η Θεανω ειχαμε μεινει να κοιταμε. Μπροστα μας ειχαμε ενα τεραστιο γυαλινο τραπεζι με ασημενια ποδια και γυρω του υπηρχαν ασημενιες καρεκλες. Η αιθουσα ηταν τεραστια και ηταν διακοσμημενη με πολλες ζωγραφιες και καδρα με φωτογραφιες των μελων της Συμμαχιας, ενω υπηρχαν και αγαλματα διαφορων Εκλεκτων. Ειχαμε μεινει θαμπωμενες, ενω ο Τζεικ χαμογελουσε με την αντιδραση μας. Τοτε ο Ιακωβιδης μας ειπε ολο χαρα: