The Underworld

Part 20: Τα Σπαθια

Θεανως P.O.V. :
Ακομη δεν μπορω να πιστεψω οτι εγινε με τον Νικο. Ειναι πολυ καλο για να ειναι αληθινο. Και ειδικα αφου εμαθε πως ειμαι Εκλεκτη...δεν πιστευα πως θα του αρεζα. Θεε μου πρεπει να το πω στην Βαιολετ. Ξαπλωνω στο κρεβατι μου εδω και μια ωρα μιας και ειναι υπερβολικα νωρις. Σημερα θα πηγαιναμε με την Βαιολετ για να βρουμε και να παρουμε τα σπαθια Σουπριμ. Ενταξει ειχαμε τα πετραδια αρα δεν θα ηταν τοαο δυσκολο αλλα με τον Αναστασιαδη...ποτε δεν τον συμπαθησα. Μας κανει μαθηματικα. Απο παντα φαινοταν τρομακτικος μιας που εμενε μονος του με τις γατες του, για τις οποιες μας μιλουσε καθε στιγμη και ωρα. Τελος παντων ειχα αγχωθει γιατι δεν ηξερα ποσο τυχερες θα στεκομασταν αυτη τη φορα.

Σηκωθηκα και αφου ειχε περασει λιγη ωρα ντυθηκα και περασα απ το σπιτι της Βαιολετς για να την παρω. Πρωτα θα πηγαιναμε στην Συμμαχια για να δουμε τους υπολοιπους και να παρουμε συμβουλες. Πηρα την Βαιολετ, η οποια ηταν το ιδιο αγχωμενη μαζι μου, και ξεκινησαμε για την Συμμαχια. Εκει ηταν οπως παντα ο Τζεικ με τον Ιακωβιδη. Πηρα καφε για ολους μας και μαζι με την Βαιολετ και τον Τζεικ κατσαμε στο στρογγυλο τραπεζακι και αρχισαμε να μιλαμε. Θα τους ελεγα αυτο για τον Νικο αλλα ηθελα να τους το ξερω σιγα σιγα. Ομως ημουν τοσο ενθουσιασμενη! Απλα προσπαθησα για λιγο και μετα το ξεστομισα αυθορμητα. Και οι δυο κοιταχτηκαν με γουρλωμενα ματια και μετα αρχισαν να ενθουσιαζονται ολο και πολυ. Τους ειπα τα παντα. Αυτοι συνεχεια χαμογελουσαν ο ενας στον αλλο μιας και το σχεδιαζαν απο καιρο αυτο και επιτελους αυτο που ηθελαν εγινε. Ελεος αυτα τα παιδια...

Αφου τελειωσαμε την κουβεντουλα -και τους καφεδες- μας ειχε σχεδον μεσημεριασει. Ηταν ωρα να παμε στο σχολειο. Αυτο το μερος με τρομαζει ακομα περισσοτερο πλεον. Ο Τζεικ κ;ι ο Ιακωβιδης δεν ειχαν τοσες αμφιβολιες για μας αυτη τη φορα αν και ελεγαν πως ειναι πολυ επικινδυνο και συνεχιζαν να φοβουνται για μας. Επρεπε να τους αγνοησουμε μιας και δεν βοηθουσαν καθολου την αυτοπεποιθηση μας. Ετσι οσο πιο αποφασιστηκα μπορουσαμε φυγαμε απο την ασφαλεια που μας προσαφερε η Συμμαχια και ξεκινησαμε για το σχολειο. Ετσι οπως πηγαιναμε, πετυχαμε στον δρομο τον Γιαννη και την Ολγα. Χαιρετηθηκαμε και μιλησαμε για λιγο. Αφου τα ειπαμε η Ολγα μας ρωτησε που πηγαιναμε και ετσι της εξηγησαμε την ολη ιστορια. Αλλα φυσικα ειναι υπερβολικα υπερπροστατευτικη με ολους και μας εκανε ολοκληρο κυριγμα. Ουτε η μανα μου να ηταν. Στο τελος μας προτεινε να ερθει μαζι μας. Εμεις αρνηθηκαμε αμεσως γιατι ξεραμε ποσο επικινδυνο ηταν, ποσο μαλλον για την Ολγα που δεν εχει καμια δυναμη ή εμπειρια απ ολο αυτο. Αυτη ομως επεμενε. Πολυ. Και συνεχιζε να μας λεει πως δεν θα μας αφησει μονες. Αλλα δεν γινοταν. Μα γιατι πεισμωνει τοσο; δεν μπορει να καταλαβει ποσο κινδυνευει. τελος παντων αυτη η συζητηση κρατησε πολυ ωρα μεχρι που συμβιβαστηκε. Πηρε τον Γιαννη απ το χερι και συνεχισαν τον δρομο τους οπως κι εμεις τον δικο μας.