The Underworld

Part 19: Εξεληξεις

Θεανως P.O.V. :
Ημουν πολυ χαρουμενη που επιτελους βγαλαμε απο την μεση την Μαρινακακη. Ομως πιο πολυ ημουν ανακουφισμενη αν και η καρδια μου χτυπουσε παρα πολυ δυνατα και η αδρεναλινη και των δυο μας ειχε ανεβει στα υψη. Δεν μπορουσαμε ουτε να μιλησουμε παρα μονο κρατουσαμε τα πετραδια και κοιταζαμε μια εκεινα και μια η μια την αλλη. Κατσαμε κατω για λιγο. Ειχαμε γινει χαλια. Παντου ειχαμε βρωμιες και αρκετες γρατζουνιες και μελανιες. Αφου συνηλθαμε λιγο, εγω ειπα.
"Αυτο....ηταν...ΤΕΛΕΙΟ" ειπα ενθουσιασμενα παρ ολο που παραλιγο να σκοτωθουμε.
"Ναιιιιι!!" συμφωνησε η Βαιολετ.
Αφου μιλησαμε λιγο ακομα, πηραμε τα πετραδια και βγηκαμε γρηγορα απ το σχολειο.

Ειμασταν σε αθλια κατασταση. Τα μαλλια μας πετουσαν και εκτος απο τις μελανιες τα ρουχα μας ειχαν γινει πλεον κουρελια. Και φυσικα πεινουσαμε υπερβολικα πολυ. Ετσι αποφασισαμε να περασουμε απο το σπιτι μου για να αλλαξουμε και να τσιμπησουμε κατι. Ετσι κι εγινε. Φτασαμε σπιτι και καναμε και οι δυο απο ενα ζεστο μπανιο που ηταν οτι καλυτερο μετα απο μια κουραστικη μερα. Φορεσαμε καθαρα ρουχα και αφου τελικα γιναμε και παλι σαν ανθρωποι, αραξαμε στον καναπε και φτιαξαμε σαντουιτς. Νταξει, περιττο να πω πως πεσαμε με τα μουτρα πανω τους. Φαγαμε περιπου απο τρια η καθεμια και τα καταβροχθησαμε σαν ζωα μεχρι που σκασαμε. Κοτζαμ Εκλεκτες τωρα....μετα πως θα τρεχουμε;; σκεφτηκα.

Ξαπλωσαμε στους καναπεδες ψοφιες απ την κουραση. Αποφασισαμε να αποβλακωθουμε λιγο στο ιντερνετ. Μολις ομως ανοιξα το κινητο μου, τι να δω; 18 αναπαντητες απο τον Ιακωβιδη!! Η Βαιολετ ειχε 27 αναπαντητες απ τον Τζεικ και 11 απ τον Αλεξη!! Και δυο μας φαγαμε αναλαμπη. Τους ειχαμε ξεχασει τελειως!!! Κοντευε απογευμα και δεν τους ειχαμε πει τιποτα για το τι εγινε. Θα νομιζαν πως ειμαστε νεκρες και θα ανησυχουσαν τρομερα! Ελεος ειμαστε. Ειχαμε πανικοβληθει λιγο μιας και δεν ξερμε τι να κανουμε, αφου καμια μας δεν ειχε μοναδες και τα νουμερα τους λειτουργουν μονο για συγκεκριμενα ατομα. Δεν σκεφτηκαμε πολυ τι θα κανουμε. Η καλυτερη λυση ηταν να παμε στην Συμμαχια. Ετσι βαλαμε παπουτσια και αρχισαμε να τρεχουμε σαν τα ζαβα μες στην πολη.

Περασαμε τον κεντρικο δρομο και σε λιγη ωρα ειχαμε φτασει. Μπουκαραμε στο παλαιοπωλειο και μπηκαμε βιαστικα απο την πυλη στο κρησφυγετο της Συμμαχιας. Εκει σε ενα τραπεζι καθοταν ο Ιακωβιδης, ο Τζεικ, ο Νικος, ο Αλεξης, η Ολγα και ο Γιαννης. Ολοι ειχαν σκυμμενο το κεφαλι και ηταν ετοιμοι να κλαψουν. Ολοι βουρκωμενοι, φανταζομουν το γιατι....δεν μας ειχαν καταλαβει στην αρχη και εμεις δεν μιλησαμε. Εμεις ακινητες να βλεπουμε την θλιψη τους. Ομως σε λιγο ο Τζεικ σηκωσε το λυπημενο κουταβιο βλεμμα του και μας ειδε. Αμεσως αρχισε να ουρλιαζει σαν τρελος και ενα χαμογελο εμφανηστηκε στο προσωπο του. Ηρθε και μας αγκαλιασε πολυ σφιχτα και ολοι οι αλλοι μας κοιταξαν επισης. Τοτε αρχισαν ολοι τους να πεφτουν πανω μας και να μας αγκαλιαζουν! Ηταν ετοιμη να κλαψουν καθως ειχαν ερθει πανω μας κι εμεις μην μποροντας να κουνηθουμε χαμογελουσαμε.