Kerem'in Ağzından
2 gün önce
Bu zamana kadar hiçbir kızın peşinden koşmadım. Ne zaman bir kızı beğensem, o kız zaten bana bir adım atardı. Ama bu sefer öyle birşey olmayacağının farkındaydım. Verda benden birşey görmeden bana adım atacak bir kız değildi. Onda farklı birşeyler vardı, diğer kızlarda olmayan ve benim henüz çözemediğim birşeyler. Bana delici bakışlar atmak yerine göz göze geldiğimiz zamanlarda bile gözlerini kaçırıyordu. Bu kızı çözmek şuan için en önemli görevim haline gelmişti. Kafamı dağıtmak için farklı uğraşlara yöneliyordum ama yine de aklımdan çıkmıyordu.
Gelir gelmez ilk işim Burak'ın gittiği spor salonuna kaydolmak olmuştu. Vücudum benim için önemliydi. Kendime bakmalı aynı zamanda sağlığımı da korumalıydım. Gençken bunları yapmazsam ilerde ne hale gelirdim kim bilir. Hem kafamı dağıtmama da yardımcı oluyordu spor yapmak. Yine işe yaramış kafamı biraz dağıtmıştım. Burak her zaman ki gibi kızları kesmekle meşguldü. Sitemkar bir şekilde bana döndü "Kardeşim dedim, Almanya'dan yeni geldi dedim, kız kültürünü geliştirmiş, ufkunu açmıştır dedim... Ne oldu adam geldi 2 hafta sonra kafayı bir kızla bozdu. Oğlum sen manyak mısın ya? Bu kadar kız varken neden sadece birine gidiyorsun. Her gün aynı yemek yenmez kardeşim... Uyan uyan!"
Düşündükçe ona biraz da olsun hak vermiştim. "Dediğin gibi olsun, bu gece biraz çapkınlık yapalım!" dediğimde Burak'a sanki dünyaları vermiştim.
Bugün
Bu odada ilk defa yalnız uyanmamıştım. Yanımda yatan kızıl saçlı kızı, mekana ilk girdiğimde gözüme kestirmiştim. Zor bir hedef gibi görünmüyordu, şuan yanımda olması da bunun kanıtıydı zaten. Yataktan kalktığımda oda uyanmıştı. "Hemen gidiyor musun? Biraz zaman geçirebilirdik" diye mırıldandığında o da bunların hiçbirinin olmayacağını biliyordu. "İşe gitmem gerek, üzgünüm" dediğimde "Belki daha sonra?" dedi. Lafı daha fazla uzatmama gerek yoktu. "Görüşürüz" deyip vermeye çalıştığım mesajı anlamış olmasını umarak evden ayrıldım.
Fakülteye geldiğimde ilk işim koyu bir kahve almaktı. Koridorda ilerlerken herkes sevgilisi olduğunu tahmin ettiğim kızı çılgınca havada döndüren çocuğa bakıyordu. Sevimli bir görüntüleri vardı. Kızı yere bıraktığında gördüğüm şeyin beni bu kadar etkileyeceğini beklemezdim. Oydu. Verda. Biraz utangaç, biraz da eğlenerek çocuğa bakıyordu. Kafasını bana çevirdiğinde bu sefer gözlerini kaçıran taraf ben olmuştum. Sanki düşüncelerimi okuyabilirmiş gibiydi. İçten içe sinirlenmiş, bu olaya bozulmuştum. Arkamı dönüp hızlıca odama gittim. Düşünceler beynimi yiyordu. Dün birlikte olduğum kız Verda'dan daha güzeldi, ama beni Verda'ya çeken birşey vardı. Bunun ne olduğunu çözmem gerekiyordu. Ona sormam gereken şeyler vardı. Onu tanımalıydım. Ben bir adım atana kadar birinin onu alıp gitmesine izin veremezdim. Belki sevgilisi vardı ama yine de ona düşüncelerimi söylemeliydim. En fazla reddederdi. Ama eğer şansımı denemezsem işte o zaman gerçekten pişman olurdum. Asistan olmam umrumda bile değildi. Onunla konuşmak zorundaydım. Daha fazla beklemeye sabrım yoktu. Odadan çıkıp doğruca kütüphaneye gittim. Onu orada bulacağıma neredeyse emindim. Yanılmamıştım. Onu ilk gördüğüm masada oturuyordu. Başını ellerinin arasına almış uyuyor gibi duruyordu. Yüzünde kocaman bir gülümseme ile başını kaldırdığında gözlerimiz buluştu. Beni gördüğünde şaşırmış ve garip bir şekilde utanmış görünüyordu. O şoku üzerinden atıp konuşmadan ben konuşmaya başladım. Kaybedecek neyim var ki diye düşündüğümde ona düşündüğüm herşeyi söyleme kararını çoktan almıştım.
"Verda, lütfen sözümü kesmeden beni dinle. Seni gördüğüm ilk günden beri garip bir şekilde sana çekiliyorum. Bu alışık olduğum bir durum değil. Ne yapacağımı bildiğim de söylenemez. Seni ilk gördüğüm de seninle konuşmadığım için pişman oldum, seni bir daha göremeyeceğim sanmıştım. Ve inan bu beni korkuttu. Bugün seni o çocukla gördüğümde yine öyle hissettim. Herşey için çok geç olmadan düşüncelerimi sana söylemek istedim." Cümlemi tamamladığımda ben bile kendime hayret etmiştim ama söyleyecek sözüm kalmamıştı artık konuşma sırası Verda'nındı.
