Ik ben geen bezit

Hoofdstuk 16

Vol schrik kijken we hoe de wolven op de stad aanstormen. Dan trek ik langzaam Kiki achteruit. 'Jij beheerst je gave goed, probeer ze tegen te houden. Ik ga wel met de jongens naar beneden om te vechten,' fluister ik in haar oor. Ze knikt instemmend. Dan lopen we weer naar de jongens toe. 'Jongens, volg Sanne naar het strijdveld, ik blijf hier om iets uit te proberen,' zegt ze met een kalme stem. De jongens kijken naar mij. 'Volg me,' roep ik waarna ik naar beneden ren.

We komen aan bij het wapendepot. Verschillende jongens en meisjes staan wapens uit te delen. We duwen ons naar voren. 'Waar liggen onze wapens?' vraag ik. 'Jullie wapens?' vraagt de jongen die ons moet helpen als tegenvraag. 'We zijn van Groningen, en hadden onze eigen wapens bij, waar zijn ze!' schreeuw ik dan, boos omdat het zo lang duurt. We moeten Kiki helpen. 'Volg mij,' zegt de jongen dan. We lopen achter hem aan, diep de wapenkamer in. Hij opent een deur, en daar liggen ze dan eindelijk, onze wapens. We pakken ze op en gespen ze om. Dan rennen we naar buiten, richting de stallen.

Als we de stallen inkomen zien we iemand die probeert op het paard van Evert te klimmen. 'Hé, wat moet dat?' roept Evert boos als hij dat ziet. 'Ik ga vechten, en daarom zit ik op dit paard!' roept de jongen terug. 'Kun je niet lezen ofzo, op de staldeur staat dat het een persoonlijk paard is! Het is mijn paard, dus ervanaf, zodat ik kan gaan vechten!' Jeetje, Evert is echt woedend. De jongen kijkt om, naar de stal. Dan slikt hij, je ziet duidelijk zijn adamsappel bewegen. 'Sorry,' zegt hij zachtjes, met de tranen bijna in zijn ogen. Hij loopt op ons af en buigt. 'Sorry meneer,' zegt hij nog eens verontschuldigend. 'Ach, zo erg is het ook weer niet,' zegt Evert dan, flink bedaard door de tranen van de jongen. Dan lopen we allemaal naar onze eigen paarden en stijgen op.

Zij aan zij rijden we door de stadspoort, op weg naar het gevecht. Ik kijk omhoog, en zie Kiki staan, met haar handen in de lucht. Dan begint de aarde opeens te schudden. Of nou ja, dat lijkt zo, want bij ons beweegt er niets. Dan rijzen er scherpe staken van aarde op, die richting het gevecht bewegen, en onderweg verschillende weerwolven doorsteken. Ik glimlach en draai mijn paard om. We zijn niet meer nodig bij dit gevecht.

---

Vorige A/N zei ik dat ik bezig was met een ander weerwolfboek en een ander science-fiction boek. Aan beiden schrijf ik nog steeds, maar ze zullen pas later online komen. In plaats daarvan zal binnenkort, ik denk aankomende week, een fantasyverhaal online komen. Ik hoop dat jullie dat ook gaan lezen. Ik zal een bericht in dit boek zetten als het verhaal online staat.

Hoe vonden jullie dit stukje? Ik weet dat het een beetje kort is, maar mijn inspiratie is grotendeels op voor dit boek. Daardoor zullen de stukjes wat korter worden. Maar ik beloof jullie, ik zal dit boek afschrijven.

Greetzzz en tot snel!

Salinja