Double Trouble In Love

Eerste ontmoeting

Na het eten loop ik naar boven en open ik mijn kastdeuren. Ik kijk in mijn kast maar vind niet meteen iets wat ik leuk maar deftig vind. Ik ken die mensen niet eens dus wil ik er wel goed uitzien. Uiteindelijk pak ik mijn zwarte short en witte shirt om aan te trekken. Daarover doe ik nog een zwart leren vestje aan. Ik trek mijn Adidas schoenen aan en loop terug naar beneden. Mama kijkt mij met een glimlach aan en ik zie dat iedereen al klaar is. We lopen met ze'n alle naar buiten naar de auto. Ik zit op de achterbank met Jason. Ik vraag mij af hoe die mensen zouden zijn maar waarschijnlijk zijn dat weer zo'n hele rijke mensen zoals gewoonlijk als we bij iemand van papa's werk gaan eten. Ik hoop niet zoals die vorige mensen. Die waren echt verschrikkelijk gewoon. Je mocht met u lippen het glas waaruit je dronk niet of amper raken. Weet je wel niet hoe moeilijk dat dat is. Morsen mocht je ook niet doen of je krijgt een vieze blik. Dus ja ik heb die blik heel veel gekregen. 

"Jay, Jess alsjeblieft wees beleefd. Deze mensen zijn echt belangrijk." Vraagt papa smekend en ik kijk naar Jason die met een grijns op zijn gezicht naar mij kijkt. Ik weet precies waar hij aan denkt. Altijd aan het zelfde als we naar mensen van papa's werk gaan. Ik schud mijn hoofd en richt me op papa. "Ik beloof het papa",zeg ik dan tegen hem en een zucht verlaat Jason's mond. Ik lach en geef hem een stomp op zijn schouders. Niet veel later parkeren wij voor een groot huis. Ik staar met open mond naar het huis voor mij. Dit is van alle huizen het grootste. We stappen uit en Jason legt een arm om mijn schouder. We lopen achter mama en papa naar het huis voor ons. Ik kan nog steeds niet geloven hoe groot dit huis wel niet is. Sowieso een huis waar je verstoppertje in kan spelen moest je dat willen. Papa klopt op de deur en niet veel later doet er een man open. De man is denk ik even oud als mijn vader. Vierenveertig. 

"Welkom." Begroet de man ons en laat ons allemaal binnen. Ik schud hem de hand en schenk hem een grote glimlach wanneer er een vrouw de ruimte binnen komt. 

"Wat fijn dat jullie konden komen",zegt de vrouw met een glimlach op haar gezicht.

"Wat fijn dat jullie voor ons tijd hebben vrijgemaakt." Papa glimlacht en Jason rolt met zijn ogen. 

"Ik ben Benjamin en mijn vrouw hier noemt Victoria."Vertelt de man ons. 

Dan zie ik hem. Mijn hart slaagt meteen sneller de moment dat ik hem zie. Hij staat nu onderaan de trap in zijn jogging en simpele zwarte trui, maar nog ziet hij er deftig uit. De jongen wandelt rustig naar ons toe. Een seconde kijkt de jongen recht naar mij. Ik voel mijn wangen rood worden en ik kijk snel weg. Wat is dit nu weer? Kan ik niet gewoon naar hem kijken? Oké ja hij is mega knap maar dit is gewoon belachelijk Jess. Zo gaat het een tijdje door in mijn hoofd tot de jongen zijn mond open doet. 

"Hallo, ik ben Lorenzo",zegt hij en steekt zijn hand uit. Uiteindelijk staat hij recht voor mij en kijk ik hem recht in de ogen. Hij houd mijn blik gevangen en ik schud hem half verdoofd de hand. Hij schenkt mij één van de mooiste glimlachen die ik ooit heb gezien. Ik glimlach terug naar hem en laat hem los. Mijn arm valt neer naast mij en ik kijk ook weer weg wanneer mijn wangen weer rood beginnen te worden. Wat haat ik dat toch. 

"Laten we in de woonkamer gaan zitten terwijl mijn vrouw het eten klaar maakt?"Stelt Benjamin voor en papa gaat er mee akkoord. Mama gaat mee met Victoria naar de keuken en ik wandel met de mannen mee naar de woonkamer. Hij is best groot en in elke hoek van de kamer staan er zetels. Twee zwarten en twee donkergrijze. Ik plof neer in de donkergrijze terwijl de rest in de zwarte gaat zitten. Ik vind het niet erg om hier alleen te zitten. Ik zie dat Jason en Lorenzo aan het praten zijn en zo te zien lijken ze het leuk te hebben samen. Ik pak mijn gsm boven en bekijk Facebook even. Ik heb een paar berichten waaronder een paar van Liv en een paar van Max en Mel. Ik beantwoord ze allemaal en dan voel ik de zetel een beetje inzakken. Ik kijk op van mijn gsm en zie dat Lorenzo nu bij mij is komen zitten. Hij kijkt mij glimlachend aan dus glimlach ik terug.

"Hey jij bent Jessica, toch?"Vraagt hij ook al klinkt het niet als een vraag. Ik knik verbaasd dat hij mijn naam weet. 

"Ja hoe weet je dat?"Vraag ik hem en hij lacht. 

"Wij zitten op de zelfde school en jij staat nu eenmaal bekend als de nieuweling die onbeschoft was tegen Christian Winters dus iedereen kent je." Ik denk daar even over na en lach dan. 

"Juist ja",zeg ik alleen maar. 

"Dus Jessica waarom was je dat?"

"Was ik wat?"

"Onbeleefd."Verduidelijkt hij. Ik haal mijn schouders op. Er is niet echt veel uitleg bij te geven. 

"Ik botste tegen hem aan en ja hij leek dat niet prettig te vinden",zeg ik schouderophalend en Lorenzo kijkt mij ongelovig aan. Hij komt dichter naar mij toe en nu pas zie ik de Appelblauw zeegroene tint in zijn ogen dat mij een paar minuten geleden nog niet eens was opgevallen. Het is zo mooi. Dit zijn de soort ogen waar je uren lang in kan staren en gewoon alles rondom je heen vergeet. Ik knipper met mijn ogen en hij gaat weer wat naar achter zitten. Hij lacht even en dan praten we even over van alles en nog wat. Vooral over hoe het zal gaan op school, wat we volgen en gewoon over het leven zelf. Wat we graag doen, wat we graag eten. Gewoon echt alles. Ik kan uren lang luisteren naar zijn heerlijke stem die mijn hart sneller doet slaan. Een soort stem dat als ik hem ver weg zou horen ik meteen zou weten wie het is zonder dat ik om moet kijken om echt honderd procent zeker te zijn. Wanneer hij recht staat bekijk ik hem even van kop tot teen. Hij is echt absoluut niet lelijk. Hij steekt zijn hand uit waardoor ik mijn dagdroom helemaal kwijt ben. Ik leg mijn hand in de zijne en we lopen samen naar de tuin. De tuin is tien keer zo groot als de speelplaats bij ons op school en die is al heel groot. Het is al donker en de sterren zijn heel goed te zien. Er is geen enkele wolk te zien wat het nog mooier maakt, plus dat het nog eens volle maan is ook. De wind blaast zachtjes maar het voelt niet koud aan. 

°°°°°

Tijdens het eten praten de meeste alleen maar over werk,werk en nog eens werk. Ik praat niet echt veel of iemand moest mij iets vragen, wat niet echt gebeurd. Het is aangenaam zo. Ik heb niet echt de behoefte iets te zeggen. Alles dat ik nodig heb is Lorenzo's glimlach als ik zijn blik vind. Een giechel ontsnapt uit mijn keel wanneer hij knipoogt. Jason merkt het ook en knijpt in mijn hand. Ik weet nu al dat Lorenzo en ik de beste vrienden zullen worden. En stiekem hoop ik toch al wel meer dan dat. 

°°°°°

Eenmaal thuis krijg ik een berichtje van Lorenzo waarin hij mij een goede nachtrust wenst. Ik stuur hem meteen terug en sluit dan mijn gsm af. Ik droom weg terwijl ik mijn tanden poets en mijn pyjama aan doe. Als ik nu nog eens goed kan slapen is alles gewoon perfect. Ik kus iedereen gedag en kruip mijn bed in. De lakens trek ik over mij heen en wanneer mijn hoofd het kussen raakt val ik al meteen in slaap. 

Lorenzo is dus die jongen waar ze heen is gegaan.

Zullen haar wensen uitkomen? 

Zal het iets worden tussen haar en Lorenzo? 

Kom er snel achter 

xxx