APTAL.

-Özel bölüm-

*İZEL'DEN*

Sonsuz bir Alev.
İçimin derinliklerinde sonsuz koca bir Alev.
Ve sen
Tek damla su.

'Ölsem de kurtulsam' dediğim o sancıdan sonra Maalesef ölemedim.

Adını sayıklayarak yaktığım o sigaralar haddini aştı.
İzmaritler küllüğe sığmıyordu. Ve sen nasıl olduğumu bilmiyordun.

Senden sonra kan degilse de can kaybından ölüyor gibiydim.
İçimden atsaydım seni, Ben olurmuydum?
Olmazdım.
Ne zaman kendimle ilgili birşey planlayacak olsam yine Hayallerime adınla devam ediyorum.
Olacak iş değil.
Olacak iş değilsin.

Geçemiyorum senden.
Ne zaman kaçsam,
Yine sana sığınırken buluyorum kendimi.

Korkar oldum adını sayıklamaya. İlk kez bir insandan korkar oldum.

Oysa dudaklarına değen sigara ne kadar sakindi.
Ben olsam tutuşurdum.

Sana dokunamıyorum.
Her zerrem adını fısıldarken sana uzağım. Belki de bu yüzden bıkkınım bu şehirden.

Aynı şehir,
Aynı gökyüzü,
Ayrı insanlar,

Bir rakı birde sen güzel olurdun şimdi şu sigarama.

Belki de şu an beklediğim gibi bu parkta ömrümün sonuna kadar bekliyor olacağım seni. Kim bilir?

Nefesin nefesime değmişti.
Ben sen olmuştum.
Gülümsemiştim. Mutluydum da.
Sonra sen gitmek istedin.
Gittin de. Hep kaçtın.
Sevmedin mesela.
Sevemedin.
Benim kadar yürekli çıkamadın.
Oysa ben hazırdım sen öl dediğinde ölmeye.

Sen bana öl demedin.
Sen beni öldürdün.

Büyüyemedim sensiz.
Küçük bi kız çocuğu gibi kaldım.
Her seferinde senin yüzünden acı çeken, Yine de adını sayıklayarak ağlayan kız çocuğu.

Olurda seveceğin tutarsa,
Olurda yine beni öldürmek istersen?
Olur da gelirsen..
Ben hep buradayım.

İmkansızsın.
Sen bir tek bana imkansızsın.
Asıl sorun da bu.

Ben papatya değilim.
Ne olur öldürmeden sev beni.
Kopartma.

Bana bir liman olarak tanıtmıştın kendini,
Ben yıpranmış bir gemiyken.
Oysa sen o uçsuz bucaksız denizmişsin.
Beni her seferinde harap eden.

Sana daha ne kadar şiir yazacagım,
Inan kestiremiyorum.
Yazdıkça beni duyacak,
Hatta geleceksin zannediyorum.
Fakirin ekmeği umut..