Trust (One Direction Fanfic)

Charlotte!?

Hey! Sorry, dat het langer heeft geduurd voordat ik een hoofdstuk postte! Normaal zou ik morgen pas postte maar aangezien ik jullie zo graag zie post ik vandaag. Oke i hope you'll like my story! Xx enjoy

----------------------------------------------------------------------

Ik word uit mijn gedachten gehaald door mijn iPhone die trilt. Zonder te kijken wie de afzender is neem ik op.

E: met Emma Brooks.

C: Emma, het is Charlotte.

Omg Charlotte! Ik was haar gewoon vergeten! Hoe zou het met haar mama zijn?

E: sorry Cha-Charlotte, het spij-

C: niks te sorry! Hoe gaat het met je?

E: slecht.

C: dat begrijp ik! Ik kan het niet geloven... Waarom?

E: dat vraag ik me ook af.

C: ik mag vandaag niet meer naar m'n mama toe dus ik kom naar jou. Als je dat goed vind natuurlijk?

E: graag! Ik kan best iemand gebruiken die me verstaat!

C: het is niks! Ik ben er voor je!

E: bedankt. Maar sluit jezelf niet buiten!

C: sorry, ik weet niet of ik het tegen je moet zeggen ma-

E: Charlotte, zeg alles wat je wilt. Ik ben al helemaal gekwetst dus erger kan het niet worden!

C: ik heb juist het nieuws gekregen dat mijn maat er door gaat komen..

E: dan ben ik echt blij voor je... Het licht mij ook een beetje op!

C: toch, voel ik me stom dat ik dit aan jou vertel terwijl jou mama...

E: het is niks! Tot straks!

C: ja ik ben er zo!

Ik druk op het rode telefoontje en steek mijn iPhone weg.

Ergens vind ik het erg dat Charlottes mama er wel door komt en ja, mijn mama... Maar ik ben blij voor haar. Ik denk eigenlijk ook dat moesten ze alle twee dood zijn ik het nooit zou kunnen dragen!

Maar gelukkig zijn er nog mensen die om me geven. Dat was ik even vergeten daarstraks... Ik heb Charlotte, de boys, Perrie en Eleanor.

Maar een deeltje van mijn hart zal toch nooit meer heel zijn.

Het zal nooit meer zo goed gevuld zijn als toen mama er nog was.

Voor de tweede keer in een kwartier schrik ik van mijn iPhone die trilt.

E: met Em-Emma Brooks.

Ik stotter gewoon omdat ik dood op ben. Het is ondertussen al 1 uur s'nachts!

H: Em, hoe gaat het?

E: slecht...

H: tuurlijk ik ben dan ook zo dom om dat nog eens te vragen. Sorry.

E: geeft niks...

H: Emma je klinkt heel erg moe. Je moet echt nog even slapen!

E: dat lukt me toch nooit!

H: je kan wel proberen?

E: oke dan...

H: en denk zo: als je morgen wakker wordt ben ik er!

E: ja, maar ik moet nog even wachten op Charlotte. Zij komt hier slapen.

H: oef, dan ben je niet alleen! Hoe stelt haar mama het?

E: haar mama komt er wel door, dat zeggen de dokters.

H: erg voor jou!

E: ach, moesten ze er alle twee niet meer zijn dan zou het alleen nog zwaarder zijn!

H: misschien heb je gelijk...

E: ah, ik hoor de bel. Daar zal ze zijn.

H: oke, ik zal je laten. Probeer wat te slapen he, schatje?

E: zal ik proberen.

H: tot straks!

E: tot straks!

Ik leg af en open de deur. Voor Charlotte ook maar een woord kan zeggen trek ik haar in een lange knuffel.

"Hey Em." Zegt ze voorzichtig.

"Hey Charlotte." Zeg ik met nog steeds een soort van huilende stem.

"Ik weet niet goed wat te zeggen, sorry. Want volgens mij word jij zot van de vraag 'hoe gaat het?' " zegt ze.

"Yep, daar heb je gelijk. Kom binnen."

Ze lacht lief naar me en we lopen onmiddellijk naar mijn kamer. Als we boven zijn begin ik opeens terug te wenen. Het is gewoon te veel. Charlotte neemt me onmiddellijk vast en zegt niks. Ik ben zo blij dat ze me begrijpt. Ze begrijpt ook dat ze beter niks kan zeggen nu. Daar ben ik blij om. Want woorden zo als 'het komt wel goed' en van die dingen moet ik nu echt niet horen! Dat is toch niet waar. Iemand die dood is ik ook gewoon dood. Die persoon komt nooit meer terug!

Bij die gedachten begin ik nog harder te wenen...

Nadat ik uit gehuild ben loop ik naar de badkamer. Ik trek m'n pyjama aan en was me een beetje. Ik kom mijn kamer binnen en loop naar de kast. Ik neem er een pyjama uit en gooi hem naar Charlotte. Ze bedankt me en loopt de badkamer in.

Ik loop naar het raam om het gordijn dicht te doen en zie dat het volle maan is. Ook dat nog. Ik krijg een rilling. Mijn mama is gestorven in de nacht van volle maan. Grrrr, dat vind ik toch maar raar.

Wat later komt Charlotte uit de badkamer en komt naast me liggen. Ik geef haar een knuffel en met de woorden.

"Goodnight sweetie. I love you!" Val ik in slaap. Ookal verloopt die slaap niet zonder weinig nachtmerrie's...

---------------------------------------------------------------------------

Ok... Dit was dus mijn kortste en slechtste en saaiste stuk ooit! Maar ik heb zo lang niet gepost dat ik dit maar snel heb geschreven! Sorry maar ik ben ook druk bezig met de vertaling van het boek: the Challenge! Dus zeker eens kijken! Sorry voor het slechte stuk!

Vote/comment/fan

Mc xxxx