Trust (One Direction Fanfic)

Why!? Please tell me why!?

De dingen die volgde gebeurde allemaal zo snel..

Papa had me horen huilen en de agenten hadden hem alles uitgelegd. Hij was beginnen schreeuwen en begon in het rond te stampen. Zo had ik hem nog nooit gezien! De agenten vroegen of papa even wou meekomen en ze kalmeerde hem een beetje. En ik? Ik zat huilend in de deuropening, met mijn voorhoofd tegen mijn knieën. Waarom? Waarom ik? Waarom mama? Waarom?

Het eerste wat ik deed nadat ik zo goed al uitgeweend was was Harry bellen.

H: hey Emma!

E: Harry... Mijn... Mama... Heeft...

Ik begon te huilen..

H: rustig Emma, wat is er?

E: mama heeft.. Een ongeval gehad...

De tranen stroomde als watervallen over mijn wangen... Alweer...

H: dat... Dat meen je niet? Hoe gaat het nu met haar?

E: Harry... Ze is... Ze is...

Het woord 'dood' kreeg ik gewoon niet gezegd. Ik hoop dat Harry me begreep.

H: je wilt toch niet zegen dat ze...

E: ja-... Jawel

Het was stil aan de andere kant van de lijn.

H: ik kom terug naar huis.

E: nee! Harry dat kan je niet maken! En je tour en de fans dan?

H: die tour kan de pot op en die fans kunnen ook nog wachten! Jij hebt me nodig!

E: maar... Harry je ka-.

H: niks te maar! Ik kom terug voor jou!

E: dankje Harry! Maar als het te moeilijk is wil ik niet dat je terug komt!

H: ik kom! Trouwens: weet je niet meer wat je mama altijd zei misschien?

E: "moeilijk gaat ook"

H: wel! Ik kom terug!

E: echt dankje Harry!

H: voor jou alles. Ik... Hou van je, Emma.

Wat? Omg... Nee dat zei hij niet! Dat kon niet! Ach, waarschijnlijk was het alleen maar vriendschappelijk!

E: ik ook van jou! Ik ook van jou... Harry!

H: bye!

E: bye!

Ik drukte op het rode telefoontje en stak m'n iPhone in m'n broekzak en veegde tranen weg. Maar dat hielp niet echt want ze waren er na enkele seconden toch terug... Opeens spookte het refrein van 'Wake me up' van Avicii door m'n hoofd.

So wake me up when it's all over

When I'm wiser and I'm older

All this time I was finding myself

And I didn't know I was lost

Wie weet... Misschien komt mijn leven ooit nog overeind... Want momenteel was alles in mekaar gevallen...

De muren die er waren om me te beschermen waren stuk.

De bewakers van die muren waren dood.

En nu kunnen de slechte gedachten mijn hoofd binnen.

Ik probeer ze te stoppen maar het lukt niet.

Beelden van hoe mama er nu uitziet,

Beelden van het ongeval,