Strings of Light

Chapter 1

Home

Dayanara's Viewpoint

Makalipas ang halos kalahating oras,nakarating na rin kami sa mansyon.

"Good evening po sir,ma'am"bati ng mga guard pagkababa namin.

Ngumiti ako sa kanila at hinintay ang daddy na mauna.I followed him hanggang sa nakarating kami sa malalaking double-doors ng bahay namin.Nandoon ang iilang maids,nakahilera at nakayuko.Hinihintay nila ang pagdaan namin.

At gaya kanina,binati nila kami.

Unang apak palang ng paa ko sa loob ng bahay namin,natigilan na ako.

Nostalgia welcomed me as the familiar scent of our house hit me.I looked around and saw no signs of change.Naroon pa rin ang mga dating muwebles sa dati nilang kinalalagyan.Even the ambiance of our house did not change.

It still looks so warm,so homey but strangely terrifying and lonely at the same time.

I shooked my head.Ipinagpatuloy ko ang paglalakad hanggang sa papalapit na kami sa dining area.

I stopped,for the second time.Voices and laughters filled my ears.Kinabahan ako sa magiging reaksyon nila sa pag-uwi ko dito.

"Dayanara"my dad's authorative voice snapped me out of the zone.

Nakita ko na si mommy.Our family is complete.Nasa hapag na si mommy,si Kuya Lincoln at nandito din pala ang pinsan ko,si Jaida.

Natigil sila pagkakita sa akin.My mother looked at me,eyes stone cold.There were no traces of warmth after their conversations a while ago.Halos matawa ako sa aking sarili.Hindi ka pa nasanay Aya.

My cousin,Jaida,smiled at me while my brother cleared his throat.

"Maupo ka na Aya"sabi ni Kuya.

Tumango ako saka umupo sa silya sa tabi niya.Pinagsilbihan naman kami ng maids kaya't nakakain din ako agad.Kanina,gutom ako pero ngayon,nawalan na ako ng gana.Mas gugustuhin ko pang umakyat na lang sa taas at matulog.How can I even eat if the atmosphere is like this?

"Are you going to the party this weekend,Aya?"pagbasag ni dad sa katahimikan.

Itinigil ko ang bahagyang paglalaro ng pagkain."Uh,yes dad".

That party is for the elites or the socialites.Our family's name is a big name not only in the business industry but also in politics.Artista pa ako kaya't kailangang makadalo ang pamilya namin doon.Lalong-lalo na ngayon at malapit na ang eleksyon.Tatakbong senador ulit ang daddy.

"Mabuti naman.You should help your dad in his campaign.Tutal naman at wala kang naitutulong sa negosyo.Hindi ka pa umuuwi dito"pagsali ni mommy sa usapan.

Wala akong magawa kundi ang manahimik na lang.

"Bukas,may kampanya ang daddy mo sa kabilang lungsod.You should go there.Inaabangan pa naman ng mga tao ang ampon ng mga Johnson".

Bigla kong nabitawan ang mga kubyertos.Napatingin naman sila sa akin.I can't believe we're having this topic again.

Napabuntong hininga ako."Excuse me po.Magpapahinga na po ako sa itaas."I stood up and made my way to my room.

Binuksan ko ang ilaw.Mukhang walang nagalaw sa mga gamit ko.Lumapit pa ako sa tukador at hinawakan ito.Walang alikabok.Nalinis na pala ito ng maids kung ganoon.

Hindi na ako nagbihis at dirediretso na akong nahiga sa kama ko.Nakakapagod ang araw na ito.

Papikit na sana ako ng marinig ko ang ringtone ng cellphone ko.

From:Bell

Sis,anong nangyari?Okay ka lang ba?

Napangiti ako.Buti na lang at tinext niya ako.

To:Bell

Okay lang ako.Anyway,pwede ka bang dumaan sa opisina ni Mr.Wang bukas at kunin ang kontrata?I'm not available tomorrow.Mom asked me to join dad sa campaign niya bukas."

Tumunog ang cellphone ko pagkaraan ng isang minuto.

From:Bell

No problem.:)

Naisipan kong tumayo at magbihis na.Pinatay ko na rin ang ilaw sa kwarto ko at binuksan ang lampshade.

Sa tabi ng lampshade ko ay ang family portrait namin.Kinuha ko ito at pinagmasdan.

Kumpleto kami.Si daddy,si mommy,si kuya at ako.Ako lang ang nakangiti.Kaya nga minsan naiisip ko,magiging ganito din ba ang family pictures namin kung sakaling nandito si Leeyah?Ang totoong anak at hindi ako?

Tumawa ako.Ano bang pinagsasa-sasabi ko?Syempre hindi.Magiging masaya lang si daddy at si mommy kung nandito si Leeyah.Hindi ako.Kaya naiintindihan ko kung bakit ganito sila sa akin.Ampon lang naman kasi ako.

Biglang nag-init ang magkabilang sulok ng mga mata ko.

Isa

Dalawa

Tatlo

Tatlong patak ng luha.Hanggang dumami na sila ng dumami at hindi ko na napigilang humikbi.

This is the very reason why I hate going home to this place.It reminds me why I chose to be a superstar.To feel the love and affection-the attention,that my parents can't give me and to run away from the pain that he left with me.

I closed my eyes.Fuck life.