Ölene Kadar Benim Ol

#30

Kendimi hastanede buldum. Zeynep yanımdaydı.

"Zeynep kocam gelmedi mi?"

Zeynep sustu. Bağırdım. Cevap vermedi. Odadan çıktı. Bende kolumda takılı olan serumu çıkarıp hastanedeki telefonla canı aradım. Açmadı. Belki 30 kere aradım. Cevap vermedi. Odama giderken doktorlar beni gördü.

"Defne hanım neden buradasınız. Derhal odanıza gidip istirahat edin!"

Zeynep doktorlarla bir şeyler konuşuyorlardı. Odama gelince sıkıştırdım.

"Zeynep benim bilmediğim bişeyler var. Lütfen hemen söyle!"

"...."

"Zeynep hadi!"

"Defne, Can arabayla kaza yapmış."

"Ne?"

Yerimden nasıl fırladım bilmiyorum.

"Zeynep kötü mü durumu?"

"Bacağı kırılmış."

"Başka? "

"Birde kafasını çarpmış ve geçici hafıza kaybı varmış."

"Nasıl yani beni hatirlamayacak mi?"

"Defne sadece bir süreliğine."

"Olsun."

Canı hastaneden alıp eve geçtik. Beni ilk defa görmüş gibi davraniyordu.

"Pardon siz kimsiniz?"

"Can ben senin karınım. "

"Ha Sevim şimdi seni hatırladım. E biz seninle en son lisede çıkmıştık ne ara evlendik?"

"Can ne Sevim'i ben Defne!"

"Yalan, yalan ben seni tanımıyorum."

"Can ben kaçırılmistimya!"

"Hayır ben seni hiç görmedim. "

"Can bizim bebeğimiz vardı ben onu orada kaybettim."

Canin ağzından

Hicbisey hatırlamıyorum. Defne başından geçen herşeyi tanismamizi anlattı. Bi müddet sonra bazı şeyleri hatırladım ama tam değil.