1 yıl sonra Artık hastalığın ilerlemişti. Saçlarım dökülüyor.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
A
ma ben hastalığımdan utanmıyorum. Sadece can gibi birini bana verdiği için minnettar olduğumu söylüyorum. Herşeye karşın mutluyum. Geçeceğine inanıyorum hatta bir yazı yazdım:
"Ben bu hastalığımdan dolayı utanmıyorum. Sadece Can gibi birini bana layık gördüğü için sükrediyorum. Can bana benden daha çok güvendi. Hala güveniyor. Beni herkesten herşeyden daha çok mutlu etti. En zor günlerimdeyanımda oldu ve devam ediyor. Onun hakkını nasıl öderim bnde bilemiyorum. Ben annemi gözlerimin önünde hastanede kaybettim. Babam gözümden kayboldu. Annemi son kez öpemeden son kez ona dokunmadan kaybettim. Şuan acayip vicdan azabı yaşıyorum. Herkese tavsiyem sevdiklerinize sahip çıkın. Onları her fırsatta öpün onlara sarılın. Sevginizi gösterin. "
Okulumu merak ediyosunuz ben artık üniversiteye başlayacağım. Ben burada okul hayatımdan değil de aşk hayatımdan bahsedeceğim.
Kızlar böyle bir ay bir yıl sonra yazmam umarım hoşunuza gidiyordur. Güzelşeyler yazacağım için hızlı geçiyorum. Buarada o yazıyı yazarken valla gözlerim doldu. Zaten çok duygusalım. Bu arada beni tanımak isteyen varsa yorumda soru sorabilirsiniz. Öpüldünüz 😘
