Independent woman

Hoofdstuk 1 - Dounia

*ochtend*
'Kijk haar dan' 'ze slaapt gewoon buiten?!'
'Ahw wat zielig' 

Hoorde ik toen ik net wakker werd. Waar hebben hun het dan over dacht ik?
Ik keek om me heen en herkende de plek weer..
Hier liep ik gisteren nacht nog rond het was een mooi rustig parkje. Na een tijdje rond gelopen te hebben  was ik zo moe dat ik in slaap was gevallen op een bankje.

Ik sta snel op en zoek paniekerig me koffer die nergens te bekennen is. Ik loop een rondje.. Maar nergens is mijn koffer te vinden.
Wat nu denk ik?! 

Ineens voel ik een hand op me schouder, ik draai me om en zie een schattig, knap meisje naar me kijken  "is deze van jou" en ze wijst naar me koffer. Ik ben zo opgelucht dat ik haar snel omhels "JAA!  dankjewel" zeg ik tegen haar   "geen dank lieverd ik zag een man ze pakken en sprak hem erop aan" zegt ze vriendelijk. 
"heel erg bedankt, het is alles wat ik nog heb" Ze kijkt me aan en vraagt me of alles wel goed gaat, ik voel me ogen vol schieten en kijk snel weg. 
"Wil je ergens even koffie drinken en ontbijten?"
Wat een lieve meid is dit.. ik had wel zin in een ontbijt.. Ik hoorde me buik ook al trommelen.. Maar ik had geen geld..
"Ik.. Ik.." Stotter ik  "heb geen geld"   ze glimlachte   "ik trakteer" 

We zaten in een cafeetje samen koffie te drinken en te ontbijten met een heerlijk croissantje en een eitje erbij.
We hadden het overal over, ze heette Dounia, 21 jaar en woont hier in de buurt. We hadden het zo gezellig dat ik heel even vergat dat ik uit huis was gezet..
"Maar Cherine.." 
"Ja dounia?"
" Waarom sliep je buiten op het bankje?"
... Ik wist dat deze vraag eraan zat te komen maar kon nog steeds niet bedenken wat ik hierop zeggen moest. Wat moet ik hier op zeggen, zou ik eerlijk met haar zijn? Maar dan gaat ze meer weer te zielig vinden dacht ik en straks geloofd ze me niet.. Net zoals me tante Miriam. 

Mijn tante Miriam had ik ook al een keer in vertrouwen genomen.. Ik vertelde haar hoe ik de schuld kreeg op de dood van Bilal.
Waar ik achteraf pas spijt van had aangezien ze me niet geloofde en  me moeder gelijk had gebeld. Thuis stonden de klappen op me te wachten omdat ik het haar had verteld. Sinds dien heb ik het nooit iemand durven vertellen wat er thuis allemaal aan de hand is.

Maar goed deze lieve meid had wel me koffer terug gebracht.
Ik besloot haar maar te vertrouwen en vertelde haar hoe het zat. Ik vertelde haar hoe lastig het voor me was na de dood van me broer Bilal twee jaar geleden en hoe me ouders me telkens lieten weten dat ik niks in hun ogen was gewoon waardeloos. Hoe ik telkens werd geslagen aangezien ik de schuld kreeg op de dood van me eigen broer na het ongeluk.
Hoe ik telkens werd vergeleken met anderen.
Ik vertelde haar alles het moest er gewoon uit ik kon dit niet meer voor me houden.
Ik was moe van het niks zeggen en wou het dan nu eindelijk iemand vertellen hoe ik me voelde.

Na dat ik haar alles verteld had zat ik maar gebogen naar de grond te kijken, ik was opgelucht het eindelijk iemand te kunnen vertellen maar was bang over hoe ze nu wel niet over me zou denken.. Ik keek rustig omhoog en zag haar met betraande ogen naar me kijken "oh.. lieve Cherine"  kwam er voorzichtig uit.
ze stond op en kwam me omhelzen  "wat zou het zo moeilijk voor je geweest zijn na al deze jaren" ik knikte.
ze ging weer zitten, ik wist niet wat ik moest zeggen.
Ik had zo'n reactie überhaupt niet verwacht,  zou ze niet denken dat me ouders gelijk hebben dacht ik.. Ik vroeg het haar
"Maar.. Dounia.. Denkje niet dat het mijn schuld is dat Bilal dood is?"
"Tuuurlijk niet, hoe kan een onschuldig lief meisje haar eigen broer dat aandoen"
Ik bleef haar maar aan kijken..
"Dat je ouders dit zeggen betekend niet dat het zo is!"
Ik was verbaasd en opgelucht ik dacht dat mensen me nooit zouden geloven..

We zaten nog lang te praten tot we iemand "Dounia!" hoorde roepen
We keken beide om en zagen een knappe jonge man naar ons toe komen.
Dounia bleek hem te kennen want ze knuffelde elkaar.  "Hoi Omar, dit is Cherine" ik bleef hem maar aankijken maar hij keek snel weer weg  "Ey Doun, luister dan"
Wat een vreemd typetje dacht ik meteen en wat hoogmoedig zeg bah zelfs groeten kan die niet. Hij was knap en netjes in pak die kwam zeker net van werk dacht ik.

Zou dit Dounia's vriend of man zijn? Ik bleef maar stilletjes kijken.
Ja hij komt inderdaad net van werk ze hadden het over het bedrijf waar die voor werkt, iemand had gefraudeerd en nu is er een groot probleem in het bedrijf.
Dounia vond het heel erg wat er gebeurd was aangezien het een vriendin van haar bleek te zijn. " maar ik laat je wel weer met eh je vriendin" zei Omar met een rare blik. He he dacht ik wat een raar type is dat, die voelt zich ook heel wat maarja die zal ook wel heel veel meisjes achter zich aan hebben.
"Sorry voor dat, dat was mijn broer Omar"
Broer???? Hoe kan dat haar broer zijn bah hij is zo hoogmoedig en zij is gewoon het tegendeel van hem.
"Oh jullie lijken niet op elkaar" zei ik tegen Dounia, eigenlijk helemaal niet gewoon maar goed dat zou ik nooit durven zeggen.
Ze knikte en dronk haar koffie op.
"Hoor ik wel vaker ja, iedereen vindt hem wat hoogmoedig doen.. Maar als je hem eenmaal kent dan weet je dat die echt niet zo in elkaar zit"
Nou dacht ik..
Ik nam de laatste slok van me koffie.

" Cherine.."
" Jaa doun"
" eh.. Je gaat toch niet weer slapen op dat bankje"
Ik keek haar aan en wist even niet wat ik moest zeggen.. Want ik heb inderdaad geen plek om te slapen dus dat zou dan wel weer buiten moeten zijn.
ik zuchtte en zei dat ik niet weet wat ik moest doen.
" lieverd, je mag ook bij mij komen me moeder zou het echt niet erg vinden hoor"
" nee nee Doun dat hoef je echt niet te doen"
" Tuurlijk wel! Cherine waar moet je anders heen"
Ik wist dat ik nergens heen kon. Me vrienden hebben al een tijdje terug afstand van me genomen aangezien ik een ander persoon was geworden volgens hun na de dood van Bilal.. Ze wisten niet hoe moeilijk ik het thuis wel niet had. Dus bij hun kon ik ook niet terecht voor onderdak..
" pff ik ben je zo dankbaar.. Ik kan nergens heen.. "
"Kom maar me auto staat bij het centrum!"

We waren in Doun's kamer, ze woont samen met haar moeder, haar vader is toen ze twee was overleden aan kanker. En haar broer Omar woont op zichzelf.
Gelukkig maar dacht ik bij mezelf die hoefde ik niet nog eens te zien.

Ik mocht slapen in de kamer van Omar aangezien die daar toch niet meer slaapt.

* avond *

We zaten met ze alle gezellig op de bank televisie te kijken, we moesten veel lachen om een comedy film die we keken.
Na een poosje voelde ik me al moe worden dus zei ik tegen Doun dat ik maar ga slapen.
Ze knikte en zei dat ze ook al moe begon te worden.
We gaven haar moeder een knuffel en liepen beide naar boven.
Eindelijk in bed kwam Dounia nog even bij me kijken of alles wel goed ging.
" Doun.. Heel erg bedankt voor alles"
" lieverd ik zie je nu al als een zusje!" Zei ze met een glimlach.

Ik voelde me ogen prikken.. Ze was zo lief voor me.  Ze gaf me een knuffel en liep de kamer uit.
Wat een schat is ze,  zo oprecht.

Rond half 3 in de nacht werd ik opeens wakker door een geluid. Ik werd wakker en zag opeens een gestalte bij het raam, ik sprong zowat uit me bed van de schrik.

Het was Omar,  Hij stond daar maar te kijken!
Wat doet hij hier?? Hij woonde toch op zichzelf?
"Slaap je lekker in me bed" zei die met een grijns
" wat doe jij hier" zei ik tegen hem
" dit is me kamer weetje nog, de vraag is wat jij doet in míjn kamer "
Eghhh wat een arrogante zak.

" Ik eh mocht hier slapen van Doun"
"Ohja?"
"Ja"

"Ik ga ervandoor. Niemand laten weten dat ik hier was" zei die met een serieuze blik
"Hoezo dat"

"Niemand laten weten" zei die terwijl die dichterbij kwam.
Ik knikte maar..

Daarna liep hij de kamer uit..