The Search || Niall Horan

Hoofdstuk 5

Vera point of view.

Ik ben nu inmiddels al een halve week aan het logeren bij Elise en Benjamin en het gaat wel goed tussen ons drieën. Ik heb de afgelopen dagen een appartementje kunnen vinden aan de rand van de stad. Het is een appartementencomplex bij de industrie en het is goedkoop, omdat het eigenlijk niet zo fijn is om naast de industrie te wonen. Op de site staat dat het appartement al is ingericht en je er verder niks hoeft aan te doen, dus misschien kan ik daar wel gaan wonen.

"Kom maar bij mama," sus ik Rosie als ze aan het huilen is. Gelijk houdt ze op en kijk ik glimlachend naar mijn moeder.
"Misschien wilde ze jou gewoon eventjes zien," verklaart mijn moeder en ze gaat zitten op de bank. Ik ga ook zitten op de bank met Rosie op mijn schoot.
"Ik kan haar wel weer meenemen," zeg ik tegen mijn moeder, maar zij schudt gelijk haar hoofd.
"Geen denken aan. Nu je bezig bent met je nieuwe appartement heb je al stress en als je Rosie meeneemt, heb je straks nog meer stress. Doe maar rustig aan, ik vermaak me wel met haar."
"Oke, mam." Ik geef haar een kus op haar wang. "Ik moet weer gaan." Ze knikt en dan ga ik naar mijn 'huis'.

Elisa en Benjamin zijn zoals gewoonlijk weer niet thuis, dus het is lekker rustig en ik kan mijn eigen ding doen. Opeens gaat mijn telefoon af. Het is een anoniem nummer.
"Met Vera."
"Hoi, met Samantha, van het ziekenhuis. Ik heb wat informatie voor je."
"Wat voor info?"
"Hij wil contact met je opnemen." Alle zenuwen zijn opeens uit mijn lijf. Hij wil gewoon contact! "Maar hij wil voorlopig alleen contact via de mail. Ik zal je het e-mailadres wel even geven." Ze zegt het e-mailadres op en gelijk schrijf ik het op een briefje. Dit is het enige contact met de man, dus ik moet het goed bewaren.
"Bedankt. Zal ik dan gelijk contact met hem opnemen?"
"Ja, dat heeft hij ook gezegd. Ik hoop dat ik je hier een beetje mee heb geholpen."
"Heel erg bedankt!" En met die laatste zin hang ik op. Terwijl mijn laptop aan het opstarten is, maak ik een kop thee en pak ik ook nog een koek.

Als de laptop opgestart is, begin ik toch te twijfelen. Zou ik nu wel gelijk contact opnemen? Hij wilde het, maar waarom eigenlijk? Ik open de mail en begin gewoon maar te typen.

Hallo,
Zoals U weet wil ik graag contact opnemen. Ik weet ook dat U een anonieme donor bent, maar ik wil het toch een keer proberen om de echte vader te ontmoeten. Ik hoop dat U hier ook achterstaat.
Vriendelijke groet,
Vera.

Ik zucht als ik de mail verstuur. Hoe lang zou het duren voordat hij zal antwoorden? Een geluidje op mijn laptop doet me opkijken. Hij heeft gereageerd!

Hoi Vera,
Ik weet nog niet zeker of ik er klaar voor ben om de baby te ontmoeten, maar jou ontmoeten vind ik geen probleem. Graag wil ik een datum en een plaats afspreken om elkaar te ontmoeten. Als jij jouw adres doorgeeft, kan ik een naar een plaats zoeken die voor ons allebei goed is. Dit is mijn telefoonnummer, mocht je mij nog een berichtje willen sturen.
Vriendelijke groet,
N.H.

Met open mond zit ik de mail te lezen en ik ben zo blij dat ik een mailtje terug krijg. Ik pak mijn telefoon en voeg het nummer toe. Gelijk stuur ik de locatie waar ik woon.

Vera: Hier woon ik. Ik ben trouwens Vera, als je het nog niet wist.

N.H: Ik woon er zo'n drie kwartier vanaf. Ik kom naar het station en dan weet ik wel een café te vinden.

Vera: Oké, hoe kan ik je dan herkennen?

Hij heeft geen profielfoto, dus daar kom ik niet veel verder mee.

N.H: Ik kan jou wel herkennen. De afspraak is over drie dagen om 2 uur. Dan zie ik je daar.

En met die woorden sluit hij onze conversatie af en lip bijtend sluit ik de laptop af en ga ik op de bank zitten.

Ik zit te denken. Zal ik dit aan Elise, mijn beste vriendin, vertellen? Ik moet het echt aan iemand kwijt, maar misschien kan ik beter wachten totdat ik de afspraak heb gehad. Nu nog kijken of hij wel op komt dagen.

•••

Sorry dat jullie zoooo lang moesten wachten! Ik had echt gewoon geen idee meer wat ik moest schrijven, maar gelukkig weet ik iets (:
Xxx