The Search || Niall Horan

Hoofdstuk 4

De volgende dag zit ik alleen aan de keukentafel in mijn pyjama, wat bestaat uit een sportbroekje en hemdje. Elise en Benjamin zijn naar hun werk, dus heb ik het huis voor me alleen. Ik loop naar de keuken om nog een glas melk in te schenken, maar dan valt een geel papiertje me op. Er staat een website op en een paar slordig gekrabbelde woorden op, zoals 'anoniem donortype' en 'telefoonnummer ziekenhuis'.

In de keuken staat ook nog een laptop die aan staat, dus kijk ik in de geschiedenis en zie dat Benjamin of Elise gisteravond nog informatie heeft opgezocht. Ik neem het hen niet kwalijk, maar ik vind het ook niet leuk dat ze dit voor me hebben verzwegen, terwijl we gisteren nog een discussie over dit onderwerp hadden.

Het pijltje blijft hangen op de website waar ze informatie vandaan hebben gehaald. Ik klik erop. Mijn hart gaat best wel snel tekeer als de site aan het laden is en neem ik een slok water van het glas dat naast me staat.

Op de site staan er vier donortypes en ik druk op 'anoniem donortype', want dat staat op het papiertje. Bijtend op mijn lip lees ik de informatie en kom ik er ook achter dat er geen contact met de echte vader kan worden gemaakt. Ik voel een golf van teleurstelling door mijn lichaam gaan.

Wat is dit toch? Ik heb zelf tegen Elise en Benjamin gezegd dat ik hem nooit wilde ontmoeten, maar toch ben ik teleurgesteld als er staat dat er geen contact kan worden gemaakt.

Als ik de laptop dichtklap, gaat de huistelefoon af en kijk ik snel wie het is. Er staat wel een nummer, maar geen naam en twijfelend neem ik op.

"Goedendag, met wie spreek?" Zeg ik beleefd en ga op de bank zitten.

"U spreekt met de balie van het ziekenhuis. U belde me gisteren over de zaaddonor die U ooit heeft gehad?"

"Gehad? Hoe bedoelt U?" Even snap ik het niet, maar dan dringt het tot me door. Elise heeft waarschijnlijk naar de dokter gebeld om informatie los te krijgen.

"U zei dat U informatie wilde hebben over de donor?" Ik zit te twijfelen of ik wel door moet vragen, want ik ben eigenlijk niet geïnteresseerd, maar mijn nieuwsgierigheid neemt het toch over.

"Oja! Ik weet het alweer. Ik was het even vergeten," zeg ik nep-dom en pak ik snel een blaadje en papier.

"Klopt het dat U zo'n twee jaar geleden de donor hebt aangevraagd?"

"Ja, dat klopt." Ik hoor op de achtergrond hoe ze iets typt en even is het stil.

"U heet Vera, en uw man heet Nick?"

"Eh ja, hij is mijn man niet meer."

"Oh." Even blijft het stil en hoor ik niks, maar dan begint ze weer te praten. "Ik heb geen informatie die ik aan U kan vertellen, want U heeft een anonieme donor gehad." Aan deze informatie heb ik niks, want dat stond ook op het papiertje.

"Dus kunt U me niet verder helpen?" Geluidloos zucht ik en wil de telefoon wegleggen als ze nee zegt, maar word toch tegengehouden.

"Wacht, wacht! Ik heb iets gevonden," zegt ze haastig en geïnteresseerd pak ik mijn pen op en luister naar haar. De telefoon zet ik op luidspreker, want mijn arm wordt lam van het vasthouden. "Ik kan nu niet zeggen wie het is, want ik heb geen idee of hij wel contact met U wil, maar ik kan wel proberen om met hem contact op te nemen en dan vragen of hij z'n donorkind wil zien?"

Donorkind is niet het juiste woord dat de medewerkster zei, maar ze kan ook niet 'zijn eigen kind' zeggen. Het is een moeilijke situatie.

"Oké, kan U dan over een paar dagen me weer bellen, maar dan op mijn mobiele nummer?" Ik geef haar het nummer van mijn eigen telefoon, zodat Benjamin of Elise geen informatie meer kunnen krijgen over de donor. Als iemand informatie krijgt, ben ik het wel. Dan hang ik op.

Ik schrik me dood als ik de sleutel in de voordeur hoor en zo snel mogelijk leg ik het briefje met aantekeningen tussen een boek die ik zie liggen.

"Hey, ik was mijn telefoon vergeten." Benjamin hoor ik in de gang en zo snel mogelijk pak ik een tijdschrift, zodat het net lijkt alsof ik dit al een hele tijd aan het lezen ben.

"Oh, oké," zeg ik stil en kijk even op als hij binnen komt.

"Je redt het toch wel alleen?" Vraagt hij, half twijfelend en half vragend, terwijl ik met mijn hoofd knik. "Oké, ik ben op mijn werk." Ik zeg hem tot ziens en zucht opgelucht als hij weg is.

Ik ben bijna betrapt, maar toch niet. Nu kan mijn onderzoek gaan beginnen naar de echte vader.