The Search || Niall Horan

Hoofdstuk 6

Vera point of view.

Zenuwachtig kijk ik in de spiegel. Ik weet niet wat ik aan moet doen en ik heb al mijn halve kledingkast uitgezocht. Nou, eigenlijk niet mijn kledingkast, maar de 2 dozen waar de kleding in zit, want ik ga over een paar dagen verhuizen naar mijn nieuwe appartement.

Zuchtend trek ik het t-shirt uit en pak ik de blauw/wit gestreepte blouse. Dit kan er wel mee door. Over mijn blouse trek ik nog een dunne jas, want het is best wel koud.

Ik heb geluk dat Rosie even bij Elise mag blijven, want ze kon niet bij m'n moeder blijven. Elise denkt dat ik gewoon even de stad in ga en dat mag zo blijven ook. Ze is een hele goede vriendin, maar ik wil dit liever zelf doen.

Ik pak mijn autosleutels en zonder iets te zeggen, loop ik de deur uit. Ik stap mijn auto in. Op de bijrijdersstoel zet ik mijn tas neer en haal ik mijn telefoon er uit.

Vera: ik ben nu onderweg.

Het berichtje stuur ik naar hem toe, om er gewoon zeker van te zijn dat hij weet dat ik kom. Ik wil wel dat hij een goede indruk van me krijgt. Hierna start ik de auto en rijd ik naar het station.

Mijn auto parkeer ik vlakbij het station en ik loop door, zodat ik bij een "coffee-to-go" zaakje kom. Ik bestel een cappuccino en ga even zitten aan de bar. Ik kijk op mijn telefoon en ik zie dat hij het gelezen heeft, maar niet gereageerd heeft.

Niall point of view.

Bijtend op mijn lip parkeer ik mijn auto vlakbij het station. Ik kijk even in de spiegel die in de auto hangt en dan hoor ik een geluidje. Het is mijn telefoon.

Vera: ik ben nu onderweg.

Het is tien minuten over half twee. Eigenlijk ben ik veels te vroeg weggegaan van huis, maar dat maakt niet uit. Ik wil liever op tijd zijn dan te laat.

Mijn gedachtes dwalen weer af naar een paar dagen geleden. Naar het gesprek met het ziekenhuis. Ik schrok best wel erg toen ik hoorde dat er een meisje op zoek was naar de vader van haar donorkind en dat ik die vader was. Eerst wilde ik geen contact, maar toen dacht ik er nog eens over na. Het meisje zou misschien wel in de problemen kunnen zitten en dan is haar dochtertje de dupe ervan. Mijn dochter.

Toen Vera me een paar dagen geleden een mail had gestuurd, wist ik eerlijk gezegd niet hoe ik moest reageren. Ik wilde haar wel ontmoeten, maar of ik klaar was om 'onze' dochter te zien, wist ik niet.

Ik zucht eens en ik staar naar buiten. Ik ben nooit zenuwachtig, maar waarom nu wel? Ik besluit om uit mijn auto te stappen en gewoon naar het station te lopen. Ik heb geen tas mee, maar alleen een telefoon en wat geld.

Als ik bij het "coffee-to-go" zaakje kom, zie ik haar zitten. Ik herken haar van haar profielfoto die ze op WhatsApp heeft. De krullen in haar haar die ze op haar profielfoto heeft, zien er nu hetzelfde uit en haar gezicht is hetzelfde. Het moet haar wel zijn. Ze is aan het staren naar een klein meisje, dus gelukkig ziet ze mij niet staan. Maar ze zou mij ook niet herkennen, want ze heeft me nog nooit gezien.

Oké, Niall. Wees niet zenuwachtig. Loop gewoon naar haar toe en zeg hallo. Zo moeilijk is het niet.

Ik loop langzaam naar haar toe. Voorzichtig leg ik mijn hand op haar schouder, zodat ze naar mij kijkt.

"Hi, ik ben Niall. Niall Horan."

•••

Ik had echt geen inspiratie meer voor dit verhaal, dus ik dacht: laat ik het verhaal maar doen. Maar nu heb ik weer inspiratie!
Ik hoop dat ik meer tijd kan maken om te schrijven, want ik vind het heel leuk om te doen.
Ik hoop dat jullie dit stukje leuk vonden.

X horangirlxoxo