KATRAN KARASI

BÖLÜM 3 "Yeni Gelen Arkadaş"

Merhabalar!

Nasılsınız? Bu kez arayı çok fazla uzatmak istemedim. Yorumlarınız beni çok mutlu ediyor, bunun için sizlere çok teşekkür ederim.

Playlist: The Script -Hall of Fame ft. will.i.am

Keyifli Okumalar!

**

İşte, yine gelmiştim.

Bütün yollarım ona çıkıyordu. Yollarım çıkmazsa şayet, rüyalarım çıkıyordu.

Onun en sevdiği meyveyi dikmiştim baş ucuna. Yavaşca ilerleyip toprağa oturdum. Ellerim o toprağı açmak, kollarım ise ona sımsıkı sarılmak istiyordu. Bu his dayanılmazdı.

Özlemiştim, sokağın tavanı kadar, parmak uçlarımdan saç diplerime kadar, beyazdan siyaha kadar özlemiştim. Gökyüzümü özlemiştim. Artık gökyüzüm yoktu, mavilikleri yoktu.

"Ben geldim, yakışıklı." dedim boğuklaşan sesimle.

"Ama sen gittin, sen benden gittin ve sen gidince herkes yok oldu bir anda. Keşke burada olsaydın demiyorum artık, alıştım. Biraz da isyan etmek istemiyorum, ama seni özledim baba. Artık sırtımı yaslayabileceğim kimsem yok. Ama alıştım... Merak etme baba, ben her zaman güçlüydüm. Senin kızınım ben, unuttun mu?" derin bir nefes aldım ve içimdeki yakıcı zehri dışarı verdim. 

"Acı bazen öyle bir işliyor ki ciğerlerime, sanki aldığım nefesi tekrar veremeyecekmişim gibi hissediyorum. Ama acı artık benim içimde baba, onu söküp atabilecek güce sahip değilim ve elimden gelen tek şey onunla başa çıkabilmek. Merak etme baba. Halledeceğim. Lütfen kendine iyi bak ve beni sev. En azından yapayalnız kaldığım şu dünyada birilerinin de bana karşı sevgisi olduğunu biliyor olmak beni rahatlatıyor.Evet yalnızca üç kişi; Sen,Musa Amca ve Mert. Aslında bu minik listeme bir ufaklık daha katıldı sanırım baba, ismi Erim. Öyle tatlı ki, onu görmeliydin. Beni biraz korkuttu ama onunda sevgisini yüreğimde hissettim. Neyse ki doyumsuz bir insan değilim fakat benim herkesi sevecek kadar gücüm varken, neden şimdi herkesten uzağım baba? Bilmiyorum. En azından..."

Cümlelerimi hıçkırıklarım bölmüştü. İçim sökülürcesine ağlıyordum ve dayanamıyordum. Sesim yükselmişti, artık haykırıyordum. İçim acıyordu, içim bile bana acıyordu. Gözlerim buğulanmıştı, 'Timur Özgüroğlu" yazılı taşın üzerine titreyen parmaklarımla dokundum, sanki her şeyimin güzel yüzüne dokunuyormuşum gibi hissettiriyordu. Güzel hissettiriyordu..

"E-en azından rüyamda konuşsan benimle? Olmaz mı? Hep gözlerimin içine bakıyorsun ve geri dönüp gidiyorsun baba, arkandan bağırmaktan yoruldum.Dayanamıyorum ne olursun konuş benimle. Billur sesini özledim baba..." En sonunda yanına uzanmıştım bende. Toprağa sarılıyordum ve avuçlarımın içi toprak olmuştu. Canımın yandığınca avuçladım toprağı, gözyaşlarım toprağa düşüyordu. Sesim kısılmıştı, çünkü stresin beni bu hale sürüklediğini biliyordum. Sinir krizleri geçiriyordum ve gerçek anlamda ağır sinir krizleriydi. Canıma kastetmeye çalıştığım zamanlar bile oluyordu ve ben bu dönemleri yalnız başıma atlatıyordum. Evimde her şeyi parçalayıp oturuyordum. En son anımsadığım ise, aşırı ileri bir boyuttaydı ve çığlık nöbetlerim başladığında komşularım zahmet edip polis çağırmışlardı, gerisini hatırlamıyordum. Kimse gelip 'Neyin var?' demiyordu. Ya da yardım eli uzatmıyordu.

Gözlerimdeki  yaşları elimin tersiyle sildim, gözlerim acıyordu. Avuç içlerimi toprağa bastırdım ve kollarımdan güç alarak ayağa kalkmaya çabaladım. Gözlerim kararıyordu, tekrar sendeledim ve dizlerimin üzerine yığıldım. 'Kahretsin' diye geçirdim içimden, gözyaşlarım durmuyordu ve üstüne üstlük kalkamıyordum da. Tekrar denemek için dizlerimin üzerinde doğrulmaya çalışıyordum ki, koluma giren zayıf kolları hissettim. Başımı kaldırdım ama netlik yoktu, gözlerim halen dolu doluydu. Başımı tekrar yere eğip, gözlerimi sımsıkı yumarken, zayıf kolların beni ayağa kaldırdığını ve sonra dağılmış saçlarımı boynumdan geriye doğru attığını hissettim. Gözlerimi açtığımda netlik biraz olsun gelmişti. Karşımda mor saçlı, dudağında ve kaşında halkalar olan, bembeyaz tenli bir kız gördüm. Bakışları donuktu fakat yardım etmeye çalıştığı belliydi. İrkildim, bana kimse yardım etmezdi ki?