Geçmiş:(Lizzie'nin ağzından)
Dylan'ın elindeki kanı gördüğüm zaman korkum 2 katına çıktı.Ben çok büyük bir günah tohumuydum.Karanlıkta ölüm benim için azdı bile . Canavarlar yaratmıştım ben.Konseye karşı çıkmış ve bir sürü canavar yaratmıştım.
Bu canavarlar dünyanın sonunu getirebilecek kadar güçlüydüler. Onlar benim çocuklarımdı.Ölüm diye tanınıyorlardı.Öldüren diye...Siyah bir pelerin gördüğüm zaman koşmaya başladım.Ama konseyin yaptığı büyü ile koşmam üzün sürmedi.Bedenim artık benim kontrolüm altında değildi.Zihmin tüm anılarımı bana göstermeye çalışırcasına patlıyordu.Büyüye devam ettikleri her saniye ölüme yaklaştığımı hissediyordum .
Çocuklarım...Onları öldürüyorlardı.Ne yapmam gerektiğini biliyordum.Canavar da olsalar onlar benim çocuklarımdı.Gücümü toplayarak ayağa kalktım.Ben en güçlü cadılardan biriydim.Çocuklarıma zarar gelmesine asla izin vermeyecektim.
Çocuklarımın varlığını hissettiğim yere gittim.Hepsi ordaydı.Böyle bir durum da büyük oğlum Kevin ile ne yapmamız gerektiğini konuşmuştuk.Yanlarına gidip hepsine tek tek sarıldım.Benim çocuklarım...Çocuklara dönerek ''sizi korumak için bir büyü yapıcam çocuklar acele etmeliyiz'' dedim.Diana'yı çekiştirerek onun elini bıçakla kestim ve kanını damlattım.
Onu bir çemberin ortası yaptım.Diana benim sevgili kızım.Bu gücü bulacak kadar güçlüydü biliyordum.Diana'nın çevresinde çocukları çember şeklinde yerleştirdim.Onların da kanlarını akıttıktan sonra büyüyü yapmaya başladım.Kanları birbirine bağlı ağacın dalları gibi şekiller almaya başlamıştı.Kanlarını sıcaklığı büyü ile birlikte daha da alevleniyordu.Canları acıcaktı ama en azından hayatta olucaklardı.Yaptığım büyü ile oluşan kara delik onların günahlarını temizlemeye yarıcaktı.Kara deliğin içine ilk başta Emily sürüklenmeye başladı. Emily'nin kara deliğin içine girmesi ile beraber Diana titrememizi sağlıcak derece bir çığlık attı.Böyle olması gerekiyordu.Hatıralarını,anılarını zihninin içerisine bir kutu gibi sıkıştırıyordum.Delik bütün çocuklarımı teker teker içlerine alıyordu.Diana en sonuncuydu.Diana gözlerime baktığında o canavar yüzünü gördüm.Ağzından kanlar akmış canavar gözleriyle bana bakıyordu.Çığlık atması ile birlikte deliğe çekildi.
Canavarlar kurtulmuştu.Etrafıma baktığımda konseyin bir kaç üyesinin beni izlediğini gördüm.Yanıma geldiklerinde ''onları bulamıcaksınız hiçbir zaman''dediğimde kolumdan tutup çekiştirmeye başladılar.Doğruyu söylemiştim.Hiçbir zaman asla onları bulamıcaklardı.
Onlar canavarlardı...
