İçimizdeki canavar her zaman patlamaya hazır bir şekilde durur.Bizi kontrol eder,değiştiremeyeceğimiz hatalar yapmamızı sağlar.Bana aynıları olmuştu.Ama kurtarıcı meleğim gelerek benim korkunç ve düzeltilemeyecek hatalar yapmama engel olmuştu.Bu konudan ona fazlasıyla minnettardım.
Dolly'nin Emy'e tüm olanları anlatmasını,Emy'nin şaşkınca ve gözlerini bir kere bile Dolly'den ayırmayıp dinlemesini izliyordum.Şu ana kadar yaşadıklarım sadece bir hayal ürünü olabilirdi.Ama ben bunları yaşıyordum.Efsane çok ilgi çekici idi .Böyle bir efsanede yer almak çok güzeldi.Ama...Bu efsane bana ne gibi zorluklar çıkaracak diyede düşünüyordum.En kötü çıkardığı zorluk sevdiklerime ya da herhangi birine zarar vermek istemem ya da verebilecek olmamdı.Peki daha ne kadar kötülükler çıkartacaktım.
Hastaneden çıktığım günden beri rüyam da beni terk etmişti . Her gün aynı rüyayı görmemek güzeldi.Ama ben artık o rüyaya alışmıştım.Yani nasıl desem...O rüyayı görmediğim zaman içimde bir boşluk oluyordu.Dolly olan her şeyi Emy'e anlattığında Emy korkmuş bir şekilde bana baktı.Gözlerinden beni bir canavar olarak düşündüğünü anlayabiliyordum.Zaten de artık öyle idim . Ben artık kana susayan bir canavardım.Yapabileceğim hiçbir şey yoktu.Artık böyle yaşamayı öğrenmeli idim.Emy Dolly' ''peki bundan sonra ne olucak?''dediğinde Dolly sadece bana bakmakla yetindi.Neden sadece bana bakıyorsun Dolly aklında hiç mi bir şey yok?
Yavaşça ayağa kalkarak ''burada boş boş oturmayacağım '' dediğimde Dolly ''insanlar seni akıl hastanesinde zannediyorlar,ne yapmayı düşünüyosun?'' dedi.Öfke ile bakarak ''onların zihnini silebilirsin''dedim.Çünkü gerçekten de burada boş boş oturmaktan ,her kapı çaldığında bir yerlere saklanmaktan,diken üstünde yaşamaktan yorulmuştum.Dolly''sen ciddi misin ? Öyle bir şey yapmayacağım'' dediğinde umursamazca ''sen yapmazsan ben yaparım''dedim.Dolly ayağa kalktığında o nefret ettiğim etkisiz hale getirme büyüsünü yapacağını fazlasıyla anlamıştım.Hızlıca yanına giderek kendimden beklemediğim bir güçte Dolly'nin kafasına dirseğimi geçirmiştim.Dolly baygın bir şekilde yere düşünce Emy ağlayarak ne yaptığımı sorup sorup durmaya başladı.Sanırım şokta idi . Onu takmadım . Şu an içimde şu ana kadar hiçbir şekilde yaşamadığım bir öfke vardı ve ben bu öfkeyi kafesin içine tıkmak yerine dışarıya vurmak istiyordum.
Hemen yukarı kata çıkarak Dolly'nin cadı eşyalarını karıştırmaya başladım.Elime geçen kelepçe ile yüzümde şeytanca bir gülümseme olduğunu anladım.Sevgili Dolly cadımızın öğrettiğine göre bu kelepçeye benzer alet herhangi bir cadıya takıldığında bu cadının büyü yapmasını engelliyor ve cadıyı zayıflatıyordu.Kesinlikle Dolly'e böyle bir şeyi takmalı idim. Salona indiğimde Emy Dolly'nin yanına gitmiş yarasına bakıyordu.Benim geldiğimi görünce korkarak geriye gitti . Dolly 'nin bileklerini kelepçeledikten sonra Emy'e baktım ve aklıma fazlasıyla mükemmel bir plan geldi.Sonuçta sevgili arkadaşım Emy'de bir cadıydı. Ve şu an hem güçlerini kullanmayı bilmiyor hem de korkuyordu.Bu da demek oluyordu ki ben ne dersem onu tek tek yapacaktı. Ahh!! Gerçekten de mükemmel bir plan ve mükemmel bir gece olacaktı.Yani benim için....
*******************************************
Elimdeki cesedi bıraktığımda Emy bana hem korkarak hem de artık alıştığını belli ettiği bakışıyla büyüyü yapmaya başladı.İçimdeki duyguyu gerçekleştirmiştim.İlk başta uyandığım hastaneye giderek beni bilen herkesi Emy'e büyü yaptırarak zihinlerini sildirmiş idim .Sonra ise onların kanlarını içerek ölmelerine sebep olmuştum.Daha sonra sevgili ailemin evine giderek onların zihnini sildirmiş idim. Beni artık hatırlamayacak idiler. Ve şimdi akıl hastanesine gelerek burada beni tanıyan herkesi öldürmüştüm.Buna bende dahil.Hologramımı öldürür öldürmez büyü yapmaya gerek kalmadan kendi kendisine kaybolmuştu.
