Hell H.s

6. Αντίδραση

Δύο μέρες. Δύο μέρες ησυχίας και δουλείας. Συνεργάστηκε, πήγαινε στην εκκλησία, βοηθούσε την ενορία, κέρδισε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων την κοινότητας. Δεν μου μίλησε, δεν διαμαρτυρήθηκε όχι ότι με ενόχλησε, απλά τον είχα κάπως συνηθίσει να είναι αντιδραστικός σε όλα όσα κάνω. Μετά το ξέσπασμα μου προχθές δεν ξανά άνοιξε το στόμα του. Με κάνει να πιστεύω πως τα παράτησε, μα, εγώ έψαχνα για ένα άτομο το οποίο θα ήταν σαν αυτόν στην αρχή..

" Αυτό το άτομο είναι ακόμα εδώ και σε ακούει "

" Σήμερα είναι η μέρα " του ανακοινώνω αγνοώντας το σαρκαστικό σχόλιο του και νιώθω την ανατριχίλα από την ανυπομονησία μου καθώς και το σφίξιμο των μυών του στο άκουσμα των λέξεων μου. 

" Δεν χρειάζεται να μου πεις τίποτα, μπορώ να το κάνω μόνος μου " σηκώνεται από το κλουβί του και ξαφνικά νιώθω οίκτο. Ένα απαγορευμένο συναίσθημα για εμάς και με ένα χτύπημα των δαχτύλων μου το κάνω να εξαφανίζεται. Μένει έκπληκτος και προχωρά κοντά στη παρουσία μου. 

" Κάτι έχει αλλάξει " κάνω μια σβούρα γύρω του και σταματάω μπροστά του για να του πιάσω το σαγόνι στη παλάμη μου. Αυτός απλά μένει ακίνητος, με κοιτά και δεν βλέπω τον θυμό που έβλεπα την προηγούμενη εβδομάδα, ούτε το μίσος που αισθανόταν απέναντι μου. 

" Ας πούμε πως συμβιβάστηκα " το ύφος του αμετάβλητο. Η διάπλαση του βαριεστημένη. Φαίνεται, κάνει μπαμ πως κάτι έχει αλλάξει μέσα του και δεν είναι η προσθήκη ενός δαίμονα στο σώμα του. Με κάνει να αναρωτηθώ πραγματικά τι του συμβαίνει αλλά πιάνομαι από αυτό που είπε, μπορεί όντως να συμβιβάστηκε στη τελική. 

" Θες να τελειώσεις την σφαγή χωρίς την βοήθεια μου, Χάρη; " σηκώνομαι από το άκαμπτο στρώμα που βρήκα μέσα στην καμένη εκκλησία και πάω στη τσάντα που μάζεψα ότι χρειάστηκα καθώς τον άφηνα να δουλέψει με την ενορία. Μικρές φιάλες αερίου τις αφήνω στο μισό σπασμένο τραπεζάκι που βρήκα δίπλα από το στρώμα. Το σχέδιο είναι να πάμε μέσα και να τις τοποθετήσουμε σε όλο το κτήριο πριν ξεκινήσει η λειτουργία τους. Θα το έκανα εγώ εάν δεν ήταν 'ιερό' έδαφος. 

" Με χρειάζεσαι " σταυρώνει τα χέρια του καθώς κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του με σκυμμένο το κεφάλι αλλά με κάνει να γελάω. Τον χρειάζομαι; Φυσικά και όχι! Θα μπορούσα άνετα να τους μεταφέρω σε ένα άλλο κτήριο χωρίς την βοήθεια του αλλά, τον ξανά δημιουργώ. Τον κάνω να ανακαλύψει για τι είναι πραγματικά φτιαγμένος αλλιώς θα τον σκότωνα και θα είχα μόνο το κέλυφος του, τη σωρό του για να κινούμε όπου πρέπει.