Hell H.s

8. Εκτίμηση

Ξημέρωσε, ο Χάρη ακόμα να ξυπνήσει έτσι βγήκα έξω από την εκκλησία. Τα χρώματα του ουρανού άλλαζαν μπροστά στα μάτια μου, το σκούρο μπλε να ανοίγει με κάθε λεπτό που περνά μέχρι και οι χρυσαφένιες ακτίνες του ήλιου άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα πάνω από την εκκλησία. Νιώθω καλά, ναι μετά το χθεσινό νιώθω χρήσιμη προς το είδος μου. Κάτι που ο Χάρη δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν έχει ζήσει βασανιστήρια μόνο και μόνο για να ξεζουμίσουν ότι ανθρωπιά έχει απομείνει μετά τον θάνατο σου και όμως, μετά από τόσα χρόνια αιματηρά κράτησα κάτι, μπορεί ελάχιστο αλλά το νιώθω όταν τον κοιτάω. Θέλει να ζήσει το καταλαβαίνω και αυτή η σταγόνα ανθρωπιάς με εμποδίζει να του την πάρω μακριά. 

Ζωή μετά θάνατον. Δεν το είχα φανταστεί ποτέ μέχρι που το έζησα και δεν θέλω κάτι τέτοιο για αυτόν. Είναι απαίσια. Δεν έχεις σπίτι ούτε οικογένεια και ο κόσμος δεν είναι όπως τον θυμάμαι. Έχει εξελιχθεί, προς το καλύτερο θα το πουν αυτοί που είναι της τεχνολογίας αλλά εγώ που έζησα σε μια εποχή συναισθημάτων και βεντέτων μου είναι δύσκολο να προσαρμοστώ. 

Μία λάμψη μπροστά μου με κάνει να σηκωθώ απότομα αλλά όταν καταλαβαίνω ότι είναι μήνυμα από μάγισσα και πιθανότατα από τον Ωρίων χαλαρώνω και βάζω το χέρι μου από κάτω από τη σφαίρα που εκπέμπει φως για να πέσει στη χούφτα μου ένα κομμάτι χαρτί και αφού απομακρύνω το χέρι μου περίμενα να φύγει αλλά πέφτει και μια λεπίδα και κυλά στα πόδια μου, μετά εξαφανίζεται όπως ήρθε. Με περιέργεια σκύβω και πιάνω την λεπίδα, είναι τόσο λαμπερή και έχει γραμμές που εκπέμπουν γαλάζιο φως. Απομακρύνω το βλέμμα μου από την λεπίδα με δυσκολία και ανοίγω το χαρτί. 

" Οχάιο Τούλσα 54η σφραγίδα, σκότωσε έναν άγγελο "

Να σκοτώσω έναν άγγελο; Υπάρχουν; Πώς σκατά θα το κάνω;

Παίρνω  μια βαθιά ανάσα και σταματάω να κάνω ερωτήσεις που δεν πρόκειται να μου απαντήσει κανείς. Αφήνω τον αέρα να φύγει από τα πνευμόνια μου και πηδάω από την στέγη για να μπω ξανά μέσα στη εκκλησία όπου ο Χάρη κάθετε με σκυφτό το κεφάλι στο κρεβάτι.

" Μάζεψε τα πράγματα σου φεύγουμε " του πετάω ένα σακίδιο καθώς βάζω και εγώ τα όπλα μου και το χαρτί σε ένα άλλο. Φυσάει δυνατός άνεμος και έρχεται η μυρωδιά καμένου δέρματος και με κάνει να χαμογελάσω πριν δω τον Χάρη να τρέχει κρατώντας τη κοιλιά του και αφού εξαφανίστηκε λίγο πιο πέρα άκου τους αηδιαστικούς ήχους που κάνει καθώς κάνει εμετό.