Purple Eyes

Hoofdstuk 9

Ik staar hem ongelovig aan. Meent hij dat echt? Wilt hij echt dat we naar onze echte ouders gaan. Eigenlijk snap ik het wel, we zijn hier niet langer veilig. Ik slik en kijk naar Felicia, die ook verbaasd naar mij kijkt. Lang blijft het stil. Niemand weet wat te zeggen.
Ineens hoor ik een zware stem achter me. "Daar zijn ze!".

We zetten het op rennen. Geen idee waar heen. Wacht ik heb een zonnebril bij me! Dan zie ik verderop een pet liggen.

Felicia, verander in een hond! En moonlight en maanlicht verstoppen jullie je op een veilige plek! Ik heb een geniaal idee!

Ze knikken. Snel rennen ik en Felicia een struikje in. Zij veranderd in een hond, en ik doe mijn zonnebril op, maak een staart en zet een pet op. Het verbaasd me dat Felicia in een hond is veranderd met riem en al. Snel springen we uit de struiken en lopen we ongestoord door het bos. In mijn ooghoeken zie ik een paar politie's om zich heen kijken en andere rond rennen. Ik grinnik. Zo herkennen ze ons nooit.

Ik ben nu thuis. Ik ijsbeer heen en weer. Naar mijn echte ouders gaan, dat is nog wat. Maar ik heb geen keus. Heel Nederland weet nu zowat van mijn bestaan, en wat ik kan. Dus veilig ben ik niet.

Samen met Felicia ben ik nu bij de roedel van Moonlight en Maanlicht. We bespreken wanneer we naar onze ouders gaan. "Vandaag is de beste optie", zegt Moonlight bedenkend. "Vandaag al!?", zeggen ik en Felicia in koor. "Ik weet het niet hoor, daar moet ik nog over na denken", zegt Felicia bedenkelijk. Ik knik,"ik ook".

Ik verander in een steenuil en vlieg naar huis. Daar zie ik allemaal politie auto's en politie's staan. Ik slik. Ik moet hier zo snel mogelijk weg. Snel link ik wat naar Felicia.

Felicia, help! Mijn huis staat geblokkeerd met allemaal politie's!

Bij mij ook! We moeten echt nu naar onze ouders!

Ja ik zie je bij de roedel! Tot zo!

Snel vlieg ik terug. Al snel ben ik op de juiste plek en verander terug. Na niet lang wachten is Felicia er ook. Moonlight geeft ons alle bij een rugzak vol met eten en drinken. Ik ga op mijn knieën zitten en geen Moonlight een dikke knuffel. Ik doe het zelfde bij maanlicht. "Ik kom zeker nog een keer op bezoek", zeg ik geruststellend. Ze knikken en dan ga ik naast Felicia staan. Ik wrijf twee keer over de diamant van mijn armband. Ik en Felicia pakken elkaars handen vast en halen een keer diep adem. Dan ontstaan er allemaal lichtcirkels om me heen. En al snel ben ik niet meer op de aarde.

Ik sta in een soort bos. Als ik om me heen kijk zie ik een soort stenen vol met mos. Het is hier als ik eerlijk ben echt prachtig. Naast mij staat Felicia ook bewonderd te kijken. Ineens vliegt er een grote schaduw voorbij. Ik schrik en kijk om me heen. Snel stappen we Door.

We lopen nu al een half uur Door het bos. Maar nergens vinden we een uitgang. "Ik denk dat we even moeten gaan vliegen", zegt Felicia dan. Ik knik, dat is de enigste optie.

Hey lieve lezers! Sorry sorry sorry dan ik zo lang niet geschreven heb!!! Ik heb sinds twee weken een nieuwe telefoon en ik moest op wattpat opnieuw inloggen. Maar mijn wachtwoord klopte op een een of andere manier niet meer. Maar ik kan er nu weer op en dus zal ik zo vaak mogelijk updaten!! Xjes ilja