Helemaal alleen

Daar gaan we

Ik dacht dat niets of niemand me kon opbeuren. Wel, voor een keer zal ik het zeggen Sophie, ik was mis.
Al mijn vrienden stonden daar met een groot spandoek: we gaan je missen Lara, stond erop in grote letters en felle kleuren. Ik keek naar mama en papa, ze knikten. Dus ik liep naar hen toe en barste in tranen uit. 'Dat is het liefste wat iemand ooit voor mij gedaan heeft' fluisterde ik. Ze zijn te goed voor mij, dat weet ik. Anna en Robine stonden in het midden, en plots begonnen ze te dansen. Echt hilarisch, je had het moeten zien! We gingen nog naar een leuk winkeltje waar ik een souveniertje mocht kiezen. Ik koos voor een schriftje, waar iedereen zijn naam op zette. En alsof dat nog niet genoeg was, zei Anna me dat ze deze zomer met haar familie op vakantie gaat naar raad is, Kaapstad! Het is nu bijna kerst, dus nog een half jaar. Ik ga elke dag afkruisen tot de zomer!

Maar goed, aan alles komt een eind, ook aan dit. Ik moest helaas afscheid nemen van mijn vrienden. Ik ga je eerlijk zeggen, het was afschuwelijk. Toen ik wegstapte, leek het alsof ik ze in de steek liet. Toen we langs de douane waren gegaan, gingen we ergens zitten. We waren alle drie stil. Mama was duidelijk zenuwachtig en papa, ja, die was papa.
Ik besloot een beetje rond te lopen, ik had toch niks beter te doen. Mijn ogen vielen op een klein, schattig winkeltje met achter de toonbank een oude vrouw. Ze droeg een jurk met bloemetjes en was aan het naaien. Ik stapte naar binnen en de vrouw keek op. 'Kan ik je ergens mee helpen lieverd'? Nee danku, ik kijk gewoon een beetje rond, antwoordde ik. Maar er was een iets wat mij heel bijzonder leek. Het was een pen waar met hand geschreven letters 'België' op stond. Ik ging naar de toonbank en kocht het. Na een tijdje ging ik terug naar mijn ouders. Toen ik bij hun aankwam moesten we het vliegtuig opstappen.

Eenmaal in het vliegtuig kreeg ik te horen dat het een vlucht van 10 uur was! Ik had toch niks te doen, dus besloot ik te slapen. Toen ik wakker werd, moesten we nog maar 2 uur vliegen, dus ging ik met die mooie pen in mijn nieuw schriftje tekenen. Ik tekende een portret van mij, met iedereen die belangrijk voor mij is. Mama keek mee over mijn schouder en zei: 'wauw, wat heb jij talent!' Dankje antwoordde ik.
Wanneer we aangekomen waren in Kaapstad botsten we direct op het eerste probleem. Bleek dat er een probleem was met onze valiezen en we moesten super lang wachten.
Ik ging op een van die bankjes zitten terwijl mijn ouders probeerden het iets vlotter te laten verlopen.
Ik keek om me heen en ik zag verschillende mensen: een man die stresserend op zijn koffer was aan het wachten (waarschijnlijk een zakenman) , een oude vrouw die niet wist waar ze naartoe moest, een kindje waarvan de luier dringend moest ververst worden... Maar toen merkte ik iemand zeer speciaal op!

Xxx Lara