Helemaal alleen

Samuel

Het was die jongen van op het vliegveld! Ik herkende hem meteen: zijn glimlach, zijn haar, zijn glimlach ow wacht dat had ik al gezegd... Hij keek even opzij en merkte mij op. 'Hey' zei hij, 'jullie zijn onze nieuwe buren vermoed ik?' 'Ja klopt we wonen hier sinds eergisteren' antwoordde ik. Aangenaam, ik ben Samuel. Op dit moment zit je waarschijnlijk echt zo te denken van, sinds wanneer praten ze in Kaapstad Nederlands? Wel, ik had al een cursus gehad om Zuid-Afrikaans te leren. Ik vertaal het gewoon even voor jou, want ik denk niet dat jij een cursus Zuid-Afrikaans hebt gehad... Sommige woorden lijken best wel op het Nederlands, maar niet helemaal hoor. Maar goed ik zal verder gaan met het verhaal. 'Waar moet je heen?' Vroeg hij dan. Gewoon, beetje rondlopen, zei ik. We kunnen samen een stukje lopen, stelde hij voor. Dus vertrokken we samen op pad. 'Dus waarvan komen jullie?' Zei hij om de stilte te doorbreken. 'België'. 'Ah zo, echt waar!? Dat is toch wel ver, niet?' Bwa, valt wel mee, zei ik toen. 'Naar welke school ga je gaan?' Vroeg hij toen. Volgende week begint school hier. Joepie (die joepie was sarcastisch). Sint Baluvius of zoiets, zei ik toen. 'Echt? Ik ga daar ook naartoe! Hoe toevallig!' Zei hij toen. Super leuk. Nu je het zegt, hij ziet er ongeveer dezelfde leeftijd als mij uit. Dus vroeg ik maar 'hoe oud ben je?'. '15. Jij?' Wauw ik ook, zo toevallig allemaal! Zei ik toen. Ik ging toen terug, maar hij liep nog een eindje verder. We namen afscheid en ik ging naar huis. Toen ik binnen was waren mijn ouders al aan het slapen. Ik deed mijn pyjama aan, poetste mijn tanden en ging toen nog een boek lezen. Toen liep ik naar het raam om de gordijnen dicht te doen, maar toen ik naar buiten keek zag ik iets best wel eng...

Tot volgende week,
X Lara