Helemaal alleen

Zondag

Hai Sophie,

Over wat was ik ook alweer bezig?
Ow ja, over dat ik met Samuel aan het praten was. 'H-hoe b-b-bedoel j-je?' Stotterde hij. 'Wel, gisteren keek ik door het raam een paar gasten dingen uit een auto stelen... Heb jij dat ook gezien?' Zei ik vragend terug. 'Ah dat ja ja heb ik ook gezien' zuchtte hij terug. Maar ik wist dat hij de waarheid niet sprak, dat hij iets te verbergen had. Maar wat wist ik nog niet. Nog niet... Maar goed, het was al laat, dus ik moest terug naar huis. Maar ik kon niet slapen. Die diefstal en Samuel zijn hoofd bleven maar door mijn hoofd spoken.
De volgende ochtend: zondag. Oftewel de laatste dag voor school begint. Nu ik wist hoe die school eruitzag, keek ik er nog minder naar uit. Ik stapte pas rond 12u uit bed, omdat het moest van mama en papa. Anders was ik daar heus wel blijven liggen. Ik at een bakje cornflakes en deed mijn kleren aan, maar dat verhaal ken je misschien al. Ik verveelde me dus ik ging in bad. Ik dook onder het water en was aan het denken. Waarom? Waarom zijn we hier? Waarom ben ik niet thuis? Waarom ik? Waarom ik...
Ik schreeuwde het uit, maar in het water, zodat niemand me kon horen. Voor de rest was het best wel een saaie en normale dag. Ik had mijn boekentas al ingepakt dus besloot te gaan skateboarden. En ik zag een paar meisjes. Maar met een blik had ik al genoeg: de ene werkte haar lippenstift bij, de ander kamde haar haar en de laatste trok selfies. Heel veel selfies. Genoeg om te weten dat dit duidelijk niet mijn vrienden zouden worden. Ik ben misschien een muts, misschien niet... Wie zal het zeggen? Jij niet in ieder geval. Ze keken me aan en proestte het uit. Wat is er zo raar aan mij? Ik keek meteen naar mezelf: een jogging... Ow wacht, een jogging. Niet echt modieus denk ik. Maar het kon me niks schelen en ik skate gewoon verder. Maar ik moest langs hun passeren. En daar had ik echt geen zin in. Maar het moest wel. Ze gingen recht staan, vlak voor mijn neus. 'Moet jij ergens naartoe, meisje?' Zeiden ze. 'Ehm ja, naar huis' antwoordde ik. En ze proestte het uit. Weeral. 'Eerst even je centjes afgeven dame.' Nou ja, hun weigeren dus deed ik het maar. Ik had niet veel mee, 2 euro. Ze lieten me door. Nog zoiets leuk hier. Ik ging terug naar huis. We aten weer Afrikaans eten (echt verschrikkelijk). Daarna ging ik naar boven want ik moest goed in vorm zijn voor de eerste schooldag. Dat waren mijn ouders hun woorden. Niet die van mij. Ik legde mijn outfit al klaar, en nee, ik ga niet in mijn jogging. Ik ging nog even op Skype, en ja hoor, weeral zo een 'fijn' berichtje...

Tot ooit nog eens (als ik morgen overleef)

Lara