Helemaal alleen

Herrineringen

Ik keek door het raam naar buiten en ik zag een soort van diefstal. Ik zal je het wel even uitleggen. Er waren een paar gasten, die niet zo oud waren ik denk 15-16 jaar die aan een auto stonden. Ze waren de ramen kapot aan het maken en namen de waardevolle dingen mee van in de auto. Maar wat nog vreemder was, een van die jongens was Samuel. Natuurlijk ben ik het niet zeker, ik bedoel, het was donker. Maar iets in mij zei dat het Samuel was. Maar ik besloot er maar niet aan te denken, hij was tenslotte de enige persoon die ik echt ken hier. Of misschien wou ik het gewoon niet geloven. Maar goed, ik dacht er niet aan en ging gaan slapen.

De volgende ochtend:
Ik werd redelijk laat wakker: 10 uur. Dat is het langste wat ik hier tot nu toe heb geslapen. Ik stapte uit bed en ging naar beneden. Mama en papa waren al druk bezig met vanalles en nog wat, maar ik ging gewoon rustig mijn ontbijt maken. Ik moet vandaag trouwens mijn schoolspullen kopen. Voor de rest ging het een best wel saaie dag worden. Na mijn ontbijt ging ik terug naar boven en kleedde me aan. Ik keek op de wekker: 11 uur. Ik ging even op mijn laptop en keek hoe het ging in België.

Mijn 'oude' school heeft de klasfoto's genomen, het zwembad gaat sluiten en de kruideniers zaak die bij ons op de hoek was gaat verhuizen. Dat winkeltje waar we altijd snoep gingen stelen, weet je nog. Klasfoto's, maar deze keer zonder mij. Ik ben officieel helemaal uit de gedachten van mijn klasgenoten. Waarom moesten we ook alweer naar hier verhuizen...
Maar toen riep papa van beneden: 'Kind we gaan vertrekken om je schoolspullen te halen. O ja, we gaan ook nog langs je school om even te praten met de directrice'. Fantaschtisch, dacht ik. Maar goed, zonder tegenspraak stapte ik in de auto. We moesten wel een eindje rijden, maar wij wonen echt in een buitenwijk. Dan ga ik ook eens de stad in, dacht ik. Het was super druk in de stad. Maar het was daar zo raar: het was gewoon een soort van markt. We gingen naar een 'winkel'  met schoolspullen. Na een halfuurtje stapte we terug in de auto. Heel die tijd hebben we nog geen een woord tegen elkaar gezegd. 'Ben je gelukkig hier?' Vroeg hij toen plots. 'Wat denk je nu zelf?' 'Het spijt me kind, echt waar' zei hij toen. Onderweg stopte we om iets te drinken. 'Ik zie je graag' zei ik toen plots. Hij glimlachte. Dan gingen we naar mijn nieuwe school maar hij zag er echt verschrikkelijk uit...

Bye Lara