Ken » [Completed] 2/3

15.

           
Ο Tedd είχε πιει.

Πάλι.

Το μυαλό του ήταν ένα μπερδεμένο κουβάρι.

Τα μάτια του είχαν γουρλώσει ελαφρά.

Τα χείλη του μισάνοιχτα.

Βρωμούσε αλκοόλ.

Ο Ken καθόταν λίγο πιο πέρα και τον κοιτούσε.

Έμοιαζε χειρότερα από πριν.

Για την ακρίβεια, ήταν χειρότερα από ποτέ.

Είχε χάσει βάρος.

Πολύ βάρος.

Και μαζί, είχε αρχίσει να χάνει τον ίδιο του τον εαυτό.

«Ξέρεις πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που πέθανε η Dany;»

Μούγκρισε ο Tedd.

Ο Ken ανασήκωσε τους ώμους του.

Αδιαφορία.

Πολλά.

«Εγώ ξέρω!»

Φώναξε περήφανα ο Tedd.

Τα πρησμένα μάτια του άστραψαν.

«Μερικά πράγματα είναι καλύτερο να μην τα ξέρουμε.»

Ψιθύρισε ο Ken.

Έμπλεξε τα δάχτυλά του μεταξύ τους.

Κοίταξε το πάτωμα.

Ο Tedd τον παρατήρησε.

Τα μάτια του είχαν θολώσει από το ποτό.

«Α...» Μουρμούρισε.

Σιωπή.

«Μπερδεύτηκα.»

Παραδέχτηκε μετά από μερικά λεπτά.

Κοίταξε απογοητευμένος το μπουκάλι στα χέρια του.

Ο Ken χαμογέλασε.

«Δεν πειράζει.»

Νεύμα.

Ο Tedd κλώτσησε το τραπεζάκι μπροστά του.

«Η Dany ήταν όμορφη. Πάρα πολύ όμορφη. Και ήταν ακόμη πιο όμορφη, όταν με έκανε να νιώθω όμορφα. Αλλά τώρα με κάνει να κλαίω. Δεν μου αρέσει να κλαίω.»

Πίεσε τα χείλη του μεταξύ τους.

Αναστεναγμός.

«Τσακωνόμασταν συχνά. Και φώναζε να την παρατήσω ήσυχη και έκλαιγε, σαν εμένα τώρα. Αλλά λιγότερο, πολύ λιγότερο. Όμως δεν έφευγε, ποτέ δεν έφευγε. Περίμενε στην άκρη του κρεβατιού, να σηκωθώ να την αγκαλιάσω. Πάντα το έκανα. Και— Και μετά της ζητούσα συγγνώμη. Της φώναζα άσχημα πράγματα, όταν είχα νεύρα.»